साहित्य सङ्ग्रहालय

~अज्ञात~

उसले सान्त्वनाका भावुक शब्दजाल ओछ्यायो- “उसको सोचाइ आफैँमा गलत थिएन, ऊ आफ्नो ठाउँमा ठीक छे ।”

अरूणिमाप्रति उसको सान्त्वनाको चाङ थपिँदै थियो- “हो ! वास्तवमा ऊ ठीक छ । उसको सोचाइ पनि विल्कुलै सही छ तर मैले त्यसतर्फतत्काल केही सोचेको छैन …” फिस्स हाँस्यो । अघिपछिको भन्दा अलि खल्लो, चिनीबिनाको खल्लो चियाझैँ । फेरि त्यस तारलाई जोड्यो “… तँलाई थाहै छ, म यहाँ एक्लै छु । मेरा आफन्तहरू जसले मेरा बारेमा सोच्छन्, उनीहरू हाम्रो पुरानै ठाउँमा छन् । म उनीहरूको चित्त दुखाउन चाहन्न ।”

ऊ थोरै गम्भीर भएको हो कि – तर मैले ठम्याउन सकिनँ । चियाको एक घुड्को निल्यो, चिया चाहिँ गुलियै थियो । मतिर एक हल्का दृष्टि फ्याँक्यो र जबरजस्ती हाँस्यो । सायद ऊ गम्भीर हुन चाहँदैनथ्यो । Continue reading →