Category Archives: कविता

~सुनील बाबु श्रेष्ठ~ चरा जस्तै फुत्रुक फुत्रुक रमाउदै उफ्रदै भर्खरै घरबाट खेल्न निस्केकी निर्दोष कोपिलाहरू आफ्नै घरको कान्लामुनि लडिरहेका छन रक्ताम्य भएर सोचौला तिमी यी कलिला मुनाहरु भर्खरै रजस्वला भएकी छे र, साक्षात्कार गर्दैछे जवानीसंग । ए भ्रमित शासकहरु !

~सुनील बाबु श्रेष्ठ~ जाडोले कठा़ङ्ग्रीएका लेकका धुपिहरु जस्तै यतिबिघ्न जाडोमा चाउरिएका अनुहारमा सयौ रेखाहरु बोकेर सुनसान घरको पिडिमा एकोहोरो टोलाईरहने ती एक्ली बुढी मान्छे कसकी आमा होला? छेऊमा गएर सोध्छु, ‘आमा जाडो भएको छैन?’