साहित्य सङ्ग्रहालय

~गोपिचन्द्र कार्की~

सिन्धुलीको रातो माटो खेलाउँदै काठमाडौं आइपुगेको हरिकृष्ण काठमाडौंसँग लड्दै जुध्दै यहीँ थचिन्छ। पासाङ तामाङले बेच्न लागेको फोटोकपी पसल किनेर चलाउन थाल्छ। बौद्ध धर्मका अनुयायीहरु प्रायः त्यो पसलमा फोटो कपी गराउन आउथे। त्यसो त विदेशीहरु पनि आकलझुकल आइरहन्थे। यही आसले उसले यो पसल किनेको हो। ऊ बारे भन्नु पर्दा भर्खर २४/२५ मात्र लागेको, खाइलाग्दो जीउडाल भएको, हिस्सीलाग्दो गोरो वर्ण भनेर हुलिया दिन सकिन्छ। थप भन्नु पर्दा मेहनती र मिजासिलो पनि छ। फोटोकपी गर्न आउनेहरु पनि उसको हाउभाउ र व्यवहार देखेर सबै खुसी नै हुन्थे। उसको स्वभाव नै भनुँ, आइमाइहरु देखेपछि भने ऊ बढी नै आफनोपन देखाउन खोज्छ।

हरिकृष्णको जीवनको लक्ष्य भनेको पैसा अलि अलि कमाएर विदेश हानिने नै थियो। ऊ सबैसँग यही भन्थ्यो- म कहाँ यहाँ बस्ने मानिस हुँ र। दाहिने हातले प्लेन उडेको हाउभाउ देखाउँदै भन्थ्यो, मौका मिल्ने बित्तिकै सुइत्त हुनु पर्छ। Continue reading →