साहित्य सङ्ग्रहालय

~रुमन न्यौपाने ‘अमन्त’~

म लोभी छु । तपाई पनी लोभ गर्नु हुन्छ । हामी लोभी छैं । राजाले पनी लोभ गर्छन । प्रजाको लोभ झन त्यसमाथी बड्छ । हामी दैनीक लोभ गछौं । दिनभरी किसीम किसीमको लोभ र्गछैं । लोभको यही चक्रमा हामी दिनभरी घुँम्छैं या घुमाईन्छैं र राती निन्द्रा नपर्दा जाँतोको मसेटो हुन्छंैं । पिसीन्छैं, पेलीन्छैं । बिछ्यैनामा लडीबुडी गर्छैं । ओल्टे कोल्टे र्फकीदा रात र्तदैन, बिना निन्द्रा सपना देखीरहन्छैं । निन्द्राले सिंहासन छोडेपछी परमेश्रको पनी लिला चक्र रोकीन्छ । मलाई आजकाल निन्द्रा पर्दनै । म रात भरी बिना निन्द्रा सपना देखीरन्छु, अस्वस्थ सपना । घडीको सुई घुमेकै छैन । त्यो अडीएको घंन्टै भईसक्यो । बिना निन्दा्रको तानाले पनी पृथ्बीको दोहोरो फेरो लगाई सक्यो । म आजकाल निन्द्रा पर्ने सपना देख्छु । मनोचिकीत्सक कहाँ दौडीन खोज्छु । मलाई थाहा छ निन्द्राको माहात्म्य; बिना निन्द्राको सपना देख्नु Continue reading →