साहित्य सङ्ग्रहालय

~कृष्ण वस्ती~

खरायो र सिंहको कथा पढेपछि जोसँग बुद्धि छ त्यसले जस्तोसुकै शरीरको बलियोलाई पनि ठीक लगाउँछ भन्ने ज्ञान पाएको फट्याङग्रोले आफूलाई नकै बुद्धिमान् र बलबान पनि ठान्न थाल्यो ।रूख, कदापि हिंड्न सक्दैन तर ऊ हिंड्छ।सिंहलाई मार्ने खरायो रूखमा चढ्न सक्दैन ऊ सक्छ।ऊमाथि ढुङ्गा चढ्ने हिम्मत गर्दैन तर ऊ ढुङ्गामाथि सजिलै चढ्छ आदिआदि।

ऊ एकदिन घुम्दैफिर्दै एउटा आहालको छेउको रूखमा बस्न पुग्यो।त्यहीबेला आहालमा भैंसी पसेको देख्यो उसले।अग्लो रूखमा बसेको फट्याङ्ग्रोले आफूलाई निकै अग्लो र भैसीलाई होचोपुट्को देख्यो। फट्याङ्ग्राले के ठान्यो भने आफू निकै बुद्धिमान्, बलियो र ठूलो हुनाले मानिसले चलाउने हिम्मत गर्दैन तर भैंसी(जातिवाचक नाम हुनाले राँगो भनिएन) सानो हुनाले काटेर खान्छ ।मान्छेले भैंसीलाई घुच्चुकमा हानेर मारेको मासु पकाएर,छोइला कचिला भुटन सेकुवा मोःमोः बनाएर खाएको देखेको थियो उसले। उसले मनमनै Continue reading →