Tag Archives: nepali sahitya

~बुद्धिसागर~ रहस्यको प्राचीन उपत्यकामा कैद भित्र-भित्र बाँसझैँ सुकेका बाहिर-बाहिर बेसारझैँ पहेँलिएका भएजति आँसु कतै धितो राखेर भएजति हाँसो कतै ‘सेल’मा टाँगेर

~बुद्धिसागर~ बेरोजगार रामेश्वरले भर्खर थुकेको दादाखैनीको छाप छैन मेटिएका । पहिरो पीडित दिलकुमारी सोताङ्गले चिरा पारेका हरिया काँक्राका बियाँहरु झर्न पाएका छैनन्-भुइँमा ।

~बुद्धिसागर~ आज त्रि्रो अहम्को छाती कुल्चेर म फिर्ता गरिरहेछु त्रि्रो नागरिकता देश ! तिमी मलाई फिर्ता देऊ- मेरा बितेका चौबीस वर्षरू !

~बुद्धिसागर~ म एउटा गरिब तारा झर“े – धर्तीको कुनै प्राचीन खो“चमा ‘ऊ … तारा खस्यो’ आ“खा चिम्लिएर प्रेमको दर्ीघायुका लागि उभिए होलान् मायालुहरू लेउ जमेको पोखरीको किनारमा

~बुद्धिसागर~ दिनभरि घाममा पग्लिएकामन्दिर र मूर्तिहरूफेरि जमिरहेछन्र दिनभरि घाममा जमेकाआइमाई र लोग्ने मान्छेफेरि पग्लिरहेछन् । प्रत्येक साँझ वसन्तपुरचटपटे/ममः/आइसक्रिमभएर बेचिन्छ, र प्रत्येक साँझ वसन्तपुरमा यौटी केटी मनी ब्यागसँगै सपना हो कि यौवन ? लुटाएर घर फर्किन्छे । दिनभरि जुलुस र सभाले … Continue reading →

~बुद्धिसागर चपाईं~ मान्छेहरूमाझ तिमीलाई जाऊँ त कसरी जाऊँ हिँडेर कहिल्यै नसकिने बाटाहरू छन् उक्लेर कहिल्यै नसकिने पहाडहरू छन् यी दुवै हत्केलाभन्दा धेरै चाक्लो आकाश छ कहिले बन्ला त्यो झोलुङ्गे पुल

~बुद्धिसागर चपाईं~ मैले हजुरलाई हरियो सुगाको प्वाँखसँगै पठाइदिएको थिएँ दैलेखी चिसोचिसो बतास जो मर्ुछा परेको छ ठोक्किएर नरिवलको अग्लो रुखजस्तो बिजुलीको खम्बामा