साहित्य सङ्ग्रहालय

~महेश पौड्याल~

बोलसाङ् लेक्, निकै रमाइलो । पाखामा कताकति एक–दुइवटा घर देखिन्थे । भर्खरै फूलेको तोरीले ढप्प ढाकिएको भिरालो बगान, पहाडको देहमा पहेँलो पछ्यौरा लगाई बिहेको निमित्त सिँगारे जस्तो । माथि, कौब्रु पहाडको टुप्पोमा ढप्प हिउँ परेको, मणिको किरिट लगाएजस्तो देखिन्थ्यो । कताकति लामा छाहारी देखिन्थे, परैबाट नेपालीका गोठ ठम्यायउन गाह्रो थिएन । सिरसिर बगेको लेकाली बतास नगिँचिँदा लाजले लचक्क परी लच्चिकएको लालुपातेको नाच मनमोहक लाग्दथ्यो । पर्वतको आतङ्कित गहबाट टप्प झरेका आँसुका थोपा, समुद्रको विशालताअगि आफ्नो विरह–वेदनाको व्याकुल कथा पोख्न लेक्को बाटो झर्न लागेका । त्यो शान्त सुसेली सुन्दा स्वयं सरस्वतीले आफ्नो वीणमा राग हंसको गुञ्जन गरे जस्तो । बोलसाङ्को झोलुङ्गो पुल दुई क्षितिजका अनन्त किनारहरू पो जोड्छ कि जस्तो ! Continue reading →