Category Archives: छन्द कविता

~गोविन्ददेव आचार्य~ छन्द :- शिखरिणी उडे पड्की पड्की पटपट धुवाँ-बारुतहरू कुदे पानापाना मुसल, बमकै कर्तुतहरू मसीका थोपामै पनि किन छ बण्डा मनपरी मठारिन्छन् टुप्पा किन कलममै छेदन गरी ? हिजो नाचीनाची पलभर नथाक्ने कलम ती चुली चढ्दै चढ्दै सगर तिर … Continue reading →

~गोविन्ददेव आचार्य~ छन्द :- शार्दूलविक्रीडित दोस्राले रुन, डर्न, भाग्न नपरोस् मेरा कुनै काममा निन्दा गर्न, खसाल्न, थुक्न नसकून् आचार वा नाममा सारा वैभव, मान यो समयले पारोस् खरानी बरु मेरो “मानिस” एक नाम नमरोस् ! चाहिन्न केही अरू ! मेरो … Continue reading →

~गोविन्ददेव आचार्य~ छन्द :- शार्दूलविक्रीडित हे हावा ! तँ नचल् न उग्र गतिले ! हल्लिन्छ मेरो मन तेरो उग्र बहावले युगलको फिक्का भयो गन्थन हे हे जून तँ अल्पिदे ग्रहणमा, अर्कै कुनै भागमा कोठाभित्र उदाउँछिन् जगतकी मेरी प्रिया चन्द्रमा ।। … Continue reading →

~गोविन्ददेव आचार्य~ छन्द : शिखरिणी किराका ताँती झैँ निबिड जन-बस्ती सहरमा धुवाँ, धूलो-मैलो घुलमिल छ हावा कसरमा बडा ठाडाठाडा गगनसरि अग्ला महल छन् कडा हल्लाखल्ला खलबल “वितण्डे अनल” छन् ।। भन्यो कालोपत्रे “पिचिचि” अलपत्रे सडक छन् सवारीका ताँती रसरङ अनौठा … Continue reading →

~गोविन्ददेव आचार्य~ छन्द : शिखरिणी जुँगा-दाह्री पाके शिर-वदन सेता हुनगए दुवै गोडा थाके दिनदिन निहत्थासरि भए गयो बढ्दै स्वाँस्वाँ लघु कथनमै रुद्ध छ गला हिँडे भागे टाढा मिलन-सुखका सुन्दर पला ।। बन्यो ढोकै टाढा कदम पर चाल्नै सकस छ तुना … Continue reading →

~गोविन्ददेव आचार्य~ छन्द :- शार्दूलविक्रीडित हे हे मानव बन्धु-बान्धव खुला ब्रह्माण्डका दर्शक ! विद्या, ज्योतिष शास्त्र लेखक, नयाँ विज्ञानका सर्जक तिम्रो जन्म छ उच्च विश्वभरमा तिम्रै कडा हैकम आफ्नै धर्म कदापि छैन बलियो ! देखिन्छ उल्टो क्रम । हिन्दू, बौद्ध, अनेक … Continue reading →

~गोविन्ददेव आचार्य~ छन्द : शिखरिणी कतै डाँडाकाँडा असहज भिराला र पहरा कतै आँधी-बाढी क्षति-विलयका त्रास, नखरा कुनै शोभादायी कुसुम र कतै तिक्त रजनी अनेकौँ दर्जाका विविधमय छन् मानिस पनि ।। मुठी कस्तैकस्तै स्वजनतिर हान्छन् कतिपय छुरा धस्तैधस्तै थकित पद तान्छन् … Continue reading →

~गोविन्ददेव आचार्य~ छन्द :- शिखरिणी हटे कालामैला अति मुदित वातावरण छ सुके वर्षा मानौँ – गगनतिर बन्ध्याकरण छ उडे टाढाटाढा, ध्वनि मलिन पारे जलदले उघार्दै छे घुम्टो झलमल उज्याली शरदले ।। उठे सेता खास्टा तलतल बढाई नगहरू खुले चोखा बन्दै … Continue reading →