Category Archives: कविता

~ठाकुर बेलवासे~ रबरजस्तो कति तन्काउनु मनलाई आरनजस्तो कति पिटिरहनु बुद्धिलाई कहिलेकाहीँ मनलाई झिकेर, आफैँबाट सङ्लो पानीमा धोइबस्छु अनि, अरूको मनमा खुसी हुन्छु, कति खाँद्नु उही ओसिलो बुद्धि खप्परमा कहिलेकाहीँ बुद्धिलाई खप्परबाट झिकेर घाममा सुकाउँछु अनि, अरूको बुद्धिमा आनन्द लिन्छु जन्मिएदेखिका … Continue reading →

~ठाकुर बेलवासे~ सबै उस्तै रहन्छन् उस्तैउस्तै हिजोजस्तै रहन्छन् बाँच्नुसँग सम्बन्धित सारा वस्तु र मान्छेहरू मृत्युपछि पनि सबथोक उस्तै रहन्छन् मृत्यु नआउञ्जेलको ठूलो त्रास अनि ठूलो भ्रम सधैँको भूकम्प सम्झानासाथ सधैँको निराशा मृत्यु रगतसँग हरपल ओहोरदोहोर गरिरहेको हुँदोरहेछ