Tag Archives: kabita

कविता : आमा म फर्कँदै छु

~प्रेमध्वज गाहा~ आमा ! फर्कँदै छु म तिम्रै काखमा , जिन्दगीले डो¥याउँदै लगेको , यो अरब छाडेर । तिमीले भन्ने गरेको , ‘हबैजास’….. चढेर गएको म ,

Posted in कविता | Tagged | Leave a comment

कविता : तिम्रो घमण्ड

~बिपना ढुङ्गाना~ वास्तविकता छलेर अनि धारिला शब्द अङ्‌घालेर हिँड्दै गर्दा कुनै दिन आफ्नै अस्मितामा ठेस लाग्ला, जिउनुको अर्थ बल्ल बुझ्‌नेछौँ तिमीले, त्यो समय फर्केर आफूलाई एक पटक नियाल्नु तिमी ।

Posted in कविता | Tagged | Leave a comment

कविता : दौँतरी

~रबिन पुरि~ तिमीले त बिर्सेयु कि , के हो साथी ? छैन है मैले बिर्सेको कता गयौँ आजभोलि खै त मलाई खोजेको ? थाहा छ तिमीलाई,

Posted in कविता | Tagged | Leave a comment

कविता : दोषी जिन्दगी

~ऋतिक यादव~ हे जिन्दगी ! तिमीले मेरो मानवताको अजिब कला बगाइदियो , अहङ्कारको खाल्डोमा एक्लो छाडेर , कल्पनाको आजीवन भक्त बनाएर अल्झाइदियो , आत्माले कहिले सन्तुष्टि पाएन , विभेद र बिचल्लीको खुल्ला देशमा मलाई पठाइदियो ,

Posted in कविता | Tagged | Leave a comment

गीत : दाहिने बाटो जाउँला भन्दा

~सुरेश हाचेकाली~ सोचेको पाइएन नसोचेको भइरह्यो दाहिने बाटो जाउँला भन्दा बाटै देब्रे आइरह्यो। गाए होलान् लाखौंलाखले पराजयको गाना जिन्दगीको अर्को नाउँ भन्छन् बिडम्वना

Posted in नेपाली गीत | Tagged | Leave a comment

कविता : सून्दर फुलबारी

~बिनोद खड्का~ झरनाको मीठो पानी गाँउ बेसीका गीत कोईलीका कोकिल कण्ठ गाईने दाईको मीत भुलिएछ सबै कता छोडिएछ कहाँ कहाँ

Posted in कविता | Tagged | Leave a comment

कविता : मृत्यु एकसट्ठी

~मञ्जुल~ शून्यताले पढ्यो ती सबै अक्षरहरु जो मैले आफ्नो उपस्थितिले लेखेँ प्रकाशले पढ्यो ती सबै अक्षरहरु जो मैले आफ्ना छायाँहरुले लेखेँ

Posted in कविता | Tagged | Leave a comment

कविता : कमली दमिनी

~सकुन्तला जोशी~ ऊ बेला पहाडमा बाऊको पयरकलको मुनिबाट सुटुक्क चोरेर ल्याएकेा झिल्के कपडाका टालाटुलीमा खुब राम्रो बेहुली सिंगारेर ‘बेहुली’ खेल्थ्यौं कमली दमिनी र म कहिले बेहुली सानी भएकोमा रिसाउँथी ऊ

Posted in कविता | Tagged | Leave a comment

कविता : तारहरू

~नरेश शाक्य~ आऊ, टुटेका यी तारहरू जोडौँ सुक्ष्म यन्त्रले रसायनिक प्रकृयाले टुटेका तारहरु जोड्नुको अर्थ भाँचिएका मनहरू जोड्नु हो एकपटक जोडिएपछि जुन अपूर्व धुन सप्तम स्वर

Posted in कविता | Tagged | Leave a comment

छन्द कविता : कलम र खुकुरी

~गोविन्ददेव आचार्य~ छन्द :- शिखरिणी उडे पड्की पड्की पटपट धुवाँ-बारुतहरू कुदे पानापाना मुसल, बमकै कर्तुतहरू मसीका थोपामै पनि किन छ बण्डा मनपरी मठारिन्छन् टुप्पा किन कलममै छेदन गरी ? हिजो नाचीनाची पलभर नथाक्ने कलम ती चुली चढ्दै चढ्दै सगर तिर … Continue reading

Posted in छन्द कविता | Tagged | Leave a comment

कविता : मेरी किराती आमा

~मन प्रसाद सुब्बा~ एक खाँट्टी किराती आइमाइ मेरी आमा मनुवा-दहको सप्फा तरल ऐनामा सृष्टिको सौन्दर्य देख्नसक्ने संवेदनाको औतार सुम्निमाको सन्तान/अनि पशुत्व र मान्छेत्वको अनन्त द्वन्दलाई सेकमारी फूल र ओन्दोङ फूलको कलशहरूमा जोखना हेर्दै

Posted in कविता | Tagged | Leave a comment

कविता : प्राकृतिकको खेल ,पानी

~पूर्णिमा पिम्मी~ साउनको झरीमा पहाडहरु भिजेछन डाँडा कान्ला रुखहरु निथुक्क भएछन झरी पर्दा सागर पनि शान्त हुनछ भिजेको तोहले आकाश पनि पुरै ढाकिन्छबादलको गुच्छालेपहाडहरु पनि सेताम्मे हुन्छ कपासले घुम्टो हाले जस्तै बिस्तारै हावाको

Posted in कविता | Tagged | Leave a comment

कविता : वधु शिक्षा

~भानुभक्त आचार्य~ प्रस्तावना एक थोक भन्छु न मान्नु दुःख हे मित्र तारापति । तिम्रा ई जति छन् जहानहरू ता जुझ्न्या रह्या छन् अति ।। सून्याँ दन्तबझान आज घरको कर्कर् गर्‍याको जसै । भर्रात् जाग्रान झैं भयो मकन ता लागेन आँखा … Continue reading

Posted in कविता | Tagged | Leave a comment

कविता : लड बीरबहादुर ! तिमी लड !!

~विकास गोतामे~ म तिम्रो आवाजमा आफ्नो आवाज थप्न चाहन्छु म तिम्रो मुठ्ठीमा अर्को मुठ्ठी उठाउन चाहन्छु बाँच्नुलाई म मर्नु चाहन्छु मेरो प्यारो साथी बीरबहादुर ! म पनि तिमी जस्तै लड्न चाहन्छु ! गालीले पाकेको तिम्रो कानसम्मलाई मेरो आवाज पुग्न सकोस् … Continue reading

Posted in कविता | Tagged | Leave a comment

कविता : कालीगण्डकी

~हरिप्रसाद भण्डारी~ दामोदर जलकुण्डबाट सहजै निस्केर यात्री सरी कैले शान्त त रौद्र रुप कहिले हा–हा र हूँ–हूँ गरी अग्ला श्वेत हिमाल, उच्च गिरि औ ढुङ्गा, मुडा, बन्जर खोपी मार्ग बनाउदै र कहिले तोड्दै ठूला कन्दरा ।

Posted in कविता | Tagged | Leave a comment

छन्द कविता : वाणीपुत्र !

~तिर्थराज अधिकारी~ छन्द : अनुष्टुप् बलेको स्वर्गको आगो चोरी ल्यायो धरातिर मायावी जाल तोडेर नाघ्यो निर्विघ्न सागर । लगाई ताजको बाजी महाराणा बनी उठ्यो शाहजहाँ बिलौनामा प्रेमको छाल भै छुट्यो ।

Posted in छन्द कविता | Tagged | Leave a comment

कविता : टुक्रा–टुक्रा जिन्दगीमा

~पूर्ण वैद्य~ कतिपय विचार व्यवहारमा साट्न नसकी आजकोबजारबाट जिन्दगी— म कैयौँपटक खोटोसाबित भई फर्केकोछु।

Posted in कविता | Tagged | Leave a comment

कविता : बिचरो चरो

~भागवत खनाल~ बिचरो वृद्ध चरो खुला आकाश हेर्दै सुदूर क्षितिजतर्फ आफ्नो गन्तव्य निहार्दै छ अवको भेट को संग कस्तासंग होला त्यहाँ कस्ता होलान पात्रहरु ? अवको बास कहाँ होला ? अज्ञात त्यो तिलस्मी दुनियामा के के होला नियतिले कस्तो कर्तव्य … Continue reading

Posted in कविता | Tagged | Leave a comment

कविता : आक्रिशित शहिदगेट

~सबिना सिन्धु~ आँगन भत्काएर चिहान खन्नू कसैको विरोध गरेर उप्काउनू रक्तरन्जित ज्वारभाटा बलि चढाएर कुनै मन्दिरमा घाँटी रगेड्नू उसको फुटाउनू उसको खप्पर च्यात्नू मस्तिष्क र गाड्नू उसका आँखाहरू सुकिला घामहरूका अगाडि कोदालो बोक्नू र खन्नू खाडल

Posted in कविता | Tagged | Leave a comment

कविता : स्वदेश नै फर्कन मन लाग्यो

~बिनोद खड्का~ बन्दुक बोकेर रगतको होली खेल्ने हातहरुमा शान्तिका दूत सुन्दर परेवाहरु देख्दा दूई शव्द कोर्न मन लाग्यो । बलेका टाएरले

Posted in कविता | Tagged | Leave a comment

कविता : सत्यको लडाइँ

~मिथुन “विवश”~ आमा ! हाम्रो लडाइँ सकिएको छैन किनकि अहिलेसम्म पनि सामन्तवादको अवशेषहरू अझै खतम भएको छैन यो देशको नेताहरूले जति भाषण गरे पनि घुस, भ्रष्टाचार, अन्याय, अत्याचार

Posted in कविता | Tagged | Leave a comment

कविता : अपेक्षा तिमीसँग

~रीता खत्री~ आऊ जीवनको चिसो सिरेटो बराबर बाँडौं हामी र एउटा असमान अध्यायको पटाक्षेप गरौं । जहाँ नदेखिउन् असमानताका अप्ठयारा भीर आँसुको धमिलो नदी र परस्पर चिन्न नसकिने

Posted in कविता | Tagged | Leave a comment

कविता : नारी

~मायामितु न्यौपाने~ सिङ्गो जिन्दगी उसले यसरी नै बिताएकी छे चुल्हो र पँधेरोले चिन्छ उसलाई घाँस र दाउराले डाक्छ उसलाई घर आँगन प्रतीक्षा गर्छ उसैको भत्किएको भित्तो र मझेरीले पर्खिराख्छ उसैगरी जसरी पर्खिराखेका हुन्छन् परिवार र पाहुनाहरू

Posted in कविता | Tagged | Leave a comment

कविता : घुम्तीमा छेलिँदै जाने दृश्यहरू

~प्रवीण राई जुमेली~ पढिने ऋचाहरू आफ्नै थिए कञ्चनजङ्घाका त्यसको छहारीमा बित्ने समयभरि इतिहासका बग्रेल्ती अलिखित घुम्तीहरूमा दृश्यहरू छेलिँदै जान्थे छेलिँदै जान्छन् दृश्यहरू अझै पनि । किन होला, कञ्चनजङ्घाका ऋचाहरू अब त परिणत भए शोकगीतहरूमा

Posted in कविता | Tagged | Leave a comment

कविता : महा-भूकम्प जानै पर्छ

~कात्यायन~ भूइंचालो ! हो फेरि एकपल्ट तिमी आउनै पर्छ ! फूलहरू नझर्ने गरी फलफूलका चिचिंडाहरू नझार्ने गरी हो यहि ऋतुमा, जति सक्यो चांडो तिमी आउनै पर्छ ! पैरोले वस्ती नखस्ने गरी बाढीले बालीहरू नबिगार्ने गरी कलिला मनहरू नकठाँग्रिने गरी चरम … Continue reading

Posted in कविता | Tagged | Leave a comment

कविता : बन्धन

~शान्ति प्रियवन्दना~ अगाडि बड्छन तर गन्तब्य नपुग्दै रोकिन्छन् मेरा कदमहरू जुट्दाजुट्दै तोडिन्छन् रङ्गीन बन्दाबन्दै हराउँछन् सधैजसो मेरा सपनाहरू अन्तरसंवादमै रूमलिन्छन् प्रत्येक पटक मेरा तन्द्राहरू ।

Posted in कविता | Tagged | Leave a comment

कविता : ग्रामीण कृषी सडक

~एम सि सुमित~ गांपरिषदपछी स्काइभेटरले ग्रमीण कृषी सडक खन्दै भिरालो पहाडी गांउ छिया-छिया चिरेर सडक आयो। निर्दोस गांउमा राक्षेस जस्तो स्काइभेटर फुलिरहेको तोरी

Posted in कविता | Tagged | Leave a comment

कविता : मेरो आफ्नै कथा

~विनय रावल~ जाडोमा— आङमा— एक धरो लुगा नहुँदा पेटमा— एक मुठी अन्न नहुँदा बस्न— एउटा सानो ओढार नहुँदा एउटी स्त्री एउटा सानो बालकलाई काखमा गुटमुट्याएर आँखाबाट सधैँ–सधैँ बलिन्द्र आँसु झारिरहन्थी र, कहिलेकाहीँ

Posted in कविता | Tagged | Leave a comment

कविता : के यही हो जिन्दगी ?

~लक्ष्मण नेवटिया~ चपाउनु मज्जाले दुई छाक ढुक्कसँग, कमाउनुमा लाग्नु नुन देखि सुन सम्म, श्वांसको उकालीओरालीमा अल्मलाउने, जीउलाई खाना पचाउने भाँडो बनाउने, के यही हो जिन्दगी? अल्झिने सांसारिक राप र तापमा, कहिले सुखदुखको प्राप्त अप्राप्तमा,

Posted in कविता | Tagged | Leave a comment

कविता : भद्रपुर

~राजेन्द्र शलभ~ भद्रपुरमा अलिकति कारिन्दाहरू छन् त्यो भन्दा बढ्रता हाकिमहरू छन् अलिकता उद्योगधन्दाहरू छन् त्योभन्दा बढी नेताहरू छन् केही स्कूल र कलेजहरू छन् त्योभन्दा बढी भट्टी पसलहरू छन्

Posted in कविता | Tagged | Leave a comment

कविता : चुप

~बद्री पलिखे~ पख । नानु सुतेको छ हल्ला नगर— चुप । परीकथा, भूतप्रेत र दन्त्यकथा भन्दै थपथपाउँदै/गीत गुनगुनाउँदै लट्ठी र हाउगुजी देखाएर बल्ल–बल्ल नानुलाई सुताएकी छु,

Posted in कविता | Tagged | Leave a comment

कविता : बाघ

~तीर्थ श्रेष्ठ~ एकदिन नातिले बाजेसँग सोध्नेछ – बाजे, बाघ भनेको कस्तो हुन्छ मान्छे जस्तो हुन्छ कि मान्छेभन्दा भयानकको हुन्छ

Posted in कविता | Tagged | Leave a comment