Tag Archives: kabita

कविता : फरक म

~कुश सुनुवार~ उस्ले भाेगेकाे म अनि मैले भाेगेकाे म आकास र पातलकाे फरक छ। उ झाङ्गिएकाे म म नाङ्गिएकाे म म त म नै हाे याे सानाे फरक छ। ऊ हजुर वाला म

Posted in कविता | Tagged | Leave a comment

कविता : कोरोना

~हेम जङ्ग कार्की~ विश्वमा हात हतियारको होड, चलिरहेको वेला । ठुलाठुला आणवीक र क्षेप्यास्त्र, अव नपार्नु भेला कोहौ तिमी कस्तो छ रुप तिम्रो, विश्व भरी नै उड्यौ । शस्त्र अस्त्र नै यो ठुलो मान्नेलाई, शिक्षा गतिलो दियौ । मान्छे ती … Continue reading

Posted in कविता | Tagged | Leave a comment

छन्द कविता : काल गति

~दिपेन्द्र सिंखडा~ छन्द : शार्दुलविक्रीडित ओर्लंदा धर्तीमा रोयाँ बाल: च्याँ च्याँ, देखेर काल: याँहा हाँसी हाँसी धाई लिन्थीन हातमा, मुस्कुराँउथिन् आमा जन्मदै काल: त्यो ढुकेर बसेको, दैलोमै थ्यो घरको पठाँउन्न कृष्णै पनि नर याँहा, उपार्जन बिनाको ।।१।। भौतिकऐश्वर्य र दम्भ … Continue reading

Posted in छन्द कविता | Tagged | Leave a comment

कविता : पीपीई बिना

~राकेश कार्की~ सिसाको उता पट्टी उनी सिसाको यतापट्टि ऊ हात बढाएर त्यही छेको छुनु परेको छ फेरि साबुन पानीले हात धुनु परेको छ बिरामी भए श्रीमान् बिरानो देशमा फर्किन सकिनन् श्रीमती छोरो साथमा

Posted in कविता | Tagged | Leave a comment

कविता : आँसु

~गोपालप्रसाद रिमाल~ नभन प्रिया ! यिनलाई पिन्चे आँसुकण यही मेरो युगयुगको सञ्चित धन होइनन् यी प्रिय ! विवशताका चिह्न नैराश्यमा आँसु सुक्छन्, म त उत्साही अविच्छिन्न १ म मानव, मानवताको छ सीमा ममाथि

Posted in कविता | Tagged | Leave a comment

कविता : नारीको आवाज

~सपना श्रेष्ठ~ नारीलाई घरभित्रको चुलो चौको गर्ने साधन मात्र नसम्झ ऊ पनि आफ्नो देशको लागि केही गर्न सक्छे नारीलाई बेहुली भएर पराइघर जाने मात्र नसम्झ ऊ पनि देश चलाउन सक्छे नारीलाई केवल सन्तान जन्माउने यन्त्र मात्र नसम्झ ऊ पनि राष्ट्रको … Continue reading

Posted in कविता | Tagged | Leave a comment

कविता : तिमीलाई सम्झिरहनेछु

~उपेक्षा श्रेष्ठ श्रेया~ धमिला साँझहरु पटयारलाग्दा दिनहरु तिमिले थपिदिएका घटनाक्रमहरु हरेक एकान्त हरेक साँझ सम्झिरहनेछु । तिम्रो चन्चले मन

Posted in कविता | Tagged | Leave a comment

कविता : के भो जिन्दगी

~आबेश~ के भो जिन्दगी भावना बुझ्न पाइएन के भो जिन्दगी तृष्णा मेरो मेटाउन सकिएन । के भो जिन्दगी आशुँ झारेर म रोइन के भो जिन्दगी मुस्कान छरेर म हाँसिन ।

Posted in कविता | Tagged | Leave a comment

कविता : मेरो जन्मभूमि दोलखाको सम्झनामा

~हिरा तिमिल्सना~ अखण्डताको परिचय दिने यी मेरा शब्दहरु सायद परिवेशमा गएर अड्किनेछन् । परिस्थतीमा रुमल्लिएका यी मेरा वाक्यहरु पूर्णविरामको खोजीमा भौतारिरहेछन् , दोलखा को शब्द बोकेर स्प्नसिलमा रमाउने यी परिवेश त्यसैले हो यो अर्थहिन प्रकृतिमा जगमगाउने यी परिकल्पनाहरु स्वप्न को … Continue reading

Posted in कविता | Tagged | Leave a comment

कविता : मेरो नयाँसडक

~ओशिला~ बर्दली सम्म उक्लिएको कुहिरे बिहानी दोकानदारले बेच्न राखेको कुनै स्वादिलो पुष्टकारी झैं मेरो नयाँसडक । हेर्ने आँखाहरुको लागि,

Posted in कविता | Tagged | Leave a comment

कविता : दिनको मृत्युपछि

~अनिलचन्द्र श्रेष्ठ~ जव दिनको मृत्यु हुन थाल्दछ मानव वस्तीभित्रको एकान्तमा एकाएक कोलाहल र्कर्कस अनि मृत्यु उस्सवमा रमाउनेहरुको वथान हा……..हा र हु..हु गर्दे छिर्न थाल्छन् देहात त्यसमाथि अज्ञानताका

Posted in कविता | Tagged | Leave a comment

कविता : महत्व

~आचार्य प्रभा~ तिमी सूर्य प्रत्येक बिहान उदाउनु अनी हर साँझ अस्ताउनु तिम्रो दैनिकी हो तिम्रो नियम हो तिम्रो स्वधर्म हो धर्तिको साथ चाहदाचाहदै पनि

Posted in कविता | Tagged | Leave a comment

छन्द कविता : छाडेर गाउँ सब पो गुमाएँ

~डा.मेघराज ढकाल~ छन्द: उपजाति छन्दैहरूमा उपजाति यौटा ती इन्द्रवज्रा र उपेन्द्रवज्रा मिलाइ लेख्दा सहजै यो फुर्छ मिठास पढ्दा मनभित्र पर्छ । १ साहित्य संसारभरै त चल्छ

Posted in छन्द कविता | Tagged | Leave a comment

कविता : रानी पोखरी

~प्रेम राई परिक्षित~ घण्टाघरका सुमधुर घण्टिहरुले रानीपोखरी ब्युझाईरहन्थ्यो स्निग्ध तरङ्गहरुमा डल्फिन झैं घन्टिका तालहरुमा रङ्गिन माछाहरु लोक भाकामा गरिरहन्थे कला प्रदर्शन छेवैमा त्रीचन्द्र कलेज

Posted in कविता | Tagged | Leave a comment

कविता : करोना सन्देश

~शोभा गुरुङ्ग~ जन्मिएर वुहानमा गर्दैछ यात्रा बिश्वभरिको सर्बत्र फैलिएकोछ महामारी कोरोनाको । घरभित्रै बसौ, भिडभाडमा नजानु है संकमणको त्रास झनझन बढ्दैछ कोरोनाको । मास्क लगायौ, हाछ्यु गर्दा रुमालले मुख छोपौ

Posted in कविता | Tagged | Leave a comment

कविता : तेरो अन्त्य हुन्छ हुन्छ

~कल्पना मगर~ तैले मलाई कैदी किन बनाइस ? चिन्छु म राम्ररी तलाई कैदी हुँ म कैदी अपराध विहिन कैदी जन्मदै कैद गरिस मलाई खोल्दै छु म आँखा कस्दै छु म मुठी अब सामाजिक अन्धविश्वास मेरो नेल

Posted in कविता | Tagged | Leave a comment

कविता : देशको सबभन्दा ठूलो ठग को हो ?

~राजव~ जनतालाई थाहा छैन सामान्यज्ञानमा उल्लेख छैन म प्रश्न सोध्दै जवाफ माग्दै हिँडिरहेछु

Posted in कविता | Tagged | Leave a comment

कविता : देश अनप्लग्ड

~प्रवीण राई जुमेली~ देश कति पछौटे छ हाम्रो भन्दै र देश भनेको समाज हो थप्दै अहा सुधारको शोध गर्ने एक दस्ता जुर्मराइउठ्यो युवाहरुको एक संस्था

Posted in कविता | Tagged | Leave a comment

कविता : लकडाउन

~सुशिला आले मगर~ तिम्रो यादहरु पनि सताउछ र फरार भैदिन्छ, एउटा मजदुरलाई लकडाउन कारागार भैदिन्छ। एउटा गल्तिको सजाय बारबार भैदिन्छ, यदि गल्ती गर्ने निमुखा भैदिन्छ।

Posted in कविता | Tagged | Leave a comment

कविता : प्रेयसी को थियो ?

~दिपक निरपेक्ष~ कति भाग्यमानी रहेछन यी आँखा , सारा दुनियाँ छाडी उसैमा ठोकियो, भएर आभारी , देउरालीमा पाती, टेकाउँदै शीर, सब देउता ढोगियो । जति जे छन मनका खुशी या वेदना, उमंग उदासी उसैमा पोखियो,

Posted in कविता | Tagged | Leave a comment

कविता : मेरो देश हेरी आशु बगाएँ

~रश्मी रैखोला~ त्यो पहाडलाई हेरी आँशु बगाएँ त्यो जहाजलाई हेरी आँशु बगाएँ न त पहाड मलाई लिन आयो न त जहाज मलाई लिन आयो भोक भोक्कै छू भन्दा पनि न त कसैले एक गास दिन मान्यो

Posted in कविता | Tagged | Leave a comment

कविता : समवादी कोरोना

~दीपक कुमार ज्ञवाली~ हा हा के भयो यस्तो मृत्यु मडारियो गाथ गाथमा । आएर हेर प्रभु जगतमा मानवमा हा—हाकार छायो । दृश्य शत्रुसंग लड्नलाई बनाएका हात हतियारहरु । अदृश्य शत्रुरहेछ कोरोना भए निस्तेज हतियारहरु । १ ज्यान नलेउ भनी बिन्ति … Continue reading

Posted in कविता | Tagged | Leave a comment

कविता : केप्तान, मेजर र शहिद

~भरत राई~ कप्तान, दुई एघार गोर्खा राईफल्स मेजर, तेश्रो बटालियन दोश्रो विश्वयुद्ध शहिद, प्रजातान्त्रीक लडाईमा शहादत कप्तान कोठाभरि तक्मा, पदक, विल्ला झुण्डयाएर बीरताको कथा सुनाउदै,

Posted in कविता | Tagged | Leave a comment

कविता : विकृति

~ईश्वरी घिमिरे ‘ईश्वर’~ जहाँ,रोग,भोक र शोकले ग्रस्त छन् जनताहरु पसिना र ठेलाले फतक्कै गलेका छन् शरीरहरु श्रम गरिकन पनि भोको,नाङ्गो अवस्था छ, त्यहाँ,जन्मन्छ एउटा विकृति । जहाँ, मानवको खडेरी छ पाशविक छन् व्यवहारहरु,

Posted in कविता | Tagged | Leave a comment

कविता : यूग

~मणि प्रसाद भण्डारी~ हे यूग ! तिमी किन अल्मलिन्छौ, देऊ, जसले जे माग्छ । पु¥याई देऊ– माग्नेसँग केहि हुँदैन, तिम्रो धर्म सार्थकता यसैले पुरा हुन्छ । नत्र ?

Posted in कविता | Tagged | Leave a comment

कविता : शान्ति

~मोहन श्रेष्ठ~ कती जंगलमा घर फर्क दाजुभाई तिम्रो सानो घर त चुहिसक्यो होला एउटा भाई डाँडा वारी अकोै भाई डाँडा पारी लडांई गरी किन मर्छौ पालैपालो गरी के चाहन्छौ आखीर चेलीको सिन्दुर पुछेर

Posted in कविता | Tagged | Leave a comment

कविता : पर्खालभित्रका आवाजहरु

~झमक घिमिरे~ न्वारान नभएको मेरो छोरो समयसँग रुवाइको पहिलो मूल्य नमाग्दै सहिदको दर्जामा उभिएको छ त्यही रगत पोखिएको भूमिबाट भोलि आउने पुस्तामा खुशीको कान्ती छोड्नु छ त्यसको एउटा बीज रोप्नु छ ।

Posted in कविता | Tagged | Leave a comment

कविता : ऊ आयो

~धीर कुमार श्रेष्ठ ~ एक छाति बिश्वास एक काँध आस्था सामु सिउँदो साँध लाएर बगेको अग्निनियन्त्रक फोहरा चुरा–पोतेको पहरा फोड्दै मार्च गर्ने बुट र बारुदहरुबाट प्रतिक्षामा छोडिएको

Posted in कविता | Tagged | Leave a comment

कविता : यो कस्तो अवस्था हो

~विवश सुवेदी ‘इश्वर’~ स्याल र गिद्धको युद्धमा , नेपालीको मासु हराईरहेछ । पापी र जालीको मरुभूमीमा , नेपालीको रगत सुकीरहेछ । अभाव र अशिक्षाको शहरमा ,

Posted in कविता | Tagged | Leave a comment

कविता : मेरो देश र देशवासी

~शंकरहरि खालिङ राई~ उठ जाग देशका, युवाहरु हो । तिम्रै लागि भनि यहाँ, गर्छन अरुको । कर्म गर्दै आफ्नो लागि, अघि बढ्छ जो , उदाहरण बन्छ आज, विश्वकै लागि त्यो । स्वाबलम्बि बन्नै पर्छ, आफ्नै लागि साथि, जसले गर्छ सतकर्म, … Continue reading

Posted in कविता | Tagged | Leave a comment

कविता : मेरी प्रभा

~देवीबहादुर श्रेष्ठ~ रत्तिम किरण छरेर ,गल्ली र चौतारीहरुमा उज्येली छर्दै ,गाउँ वेशीलाई व्यूँझाउँदै मुर्चुङ्गा र विनायोको तालमा,लैवरीको भाकामा नेपाली संस्कृतिसंगै ,नेपाली माटो संगै निर्थक्कताका साथ, सबैसंग हातेमालो गर्दै मेरी प्रभा तिमी आऊ ।।

Posted in कविता | Tagged | Leave a comment

कविता : कलम

~राजु चेम्जोङ (जे.के. प्रदेशी)~ भावी दिनहरुमा पनि कहिल्यै नथाकून ति हातहरु र कलमहरु पनि अक्षरका खेती गर्नेहरु कहिल्यै थाक्दैनन् भोक निद पनि भन्दैनन् बेच्दैनन स्वाभीमान पैसामा, रातलाई रात र दिनलाई दिन नै भनेर लेख्छन, र यस्लाई नै आफू हुनुको यथार्थता … Continue reading

Posted in कविता | Tagged | Leave a comment