साहित्य सङ्ग्रहालय

~हरिमाया भेटवाल~

भृत्युसँगको जम्काभेटले
म बदलिएकी छु
मैले देखेँ कुइरोले आत्माहत्या गर्दै
तल झरेर पानी बनेको
पानीले आत्महत्या गर्दै
आकाशिएर कुइरो बनेको
आहा … ! कति आनन्ददायी
रूपान्तरण प्रकृतिसँग प्रकृतिको Continue reading →

~हरिमाया भेटवाल~

तिमी प्रेम कविता लेख भन्छौ मलाई ..
आफ्नै पहिचान पत्तो नपाई
को हो ! को हो भन्दै उडेको कोयेली चरो झैँ
पंख फिजाउन खोज्दा आकाशमा…..
म ठोकीनेगर्छु पर्खालमा
अनि पछारिन्छु आफ्नै आगनमा
हो त्यो बेला म कसरि लेखौ प्रेम कविता …….?
माटोको भित्तोहरुमा ज्यानजोगाउन तल्लिन
कमिलाको ताती झैँ म ज्यानजोगाउने लाईनमा उभिएको बेला … Continue reading →

~हरिमाया भेटवाल~

तप्किए झैँ बलेसीमा सीत को थोपा
किन तप्प तप्प झर्छ होला मनमायाका स साना सपनाहरु ………..?
उसैको आखा अगी
, पानी जमिनमा भिज्छ माटोको प्यास बुज्छ..
मनमाया तिर्खाउछे
हिजो पल्लोघरको सुबेदी बाजेले भनेको सम्झन्छे उ … Continue reading →

~हरिमाया भेटवाल~

आमाले भनेको –
‘घाम र तँ सँगै–सँगै आयौ यो धर्तीमा एकाबिहानै’
मलाई सम्झना छैन
पहिलो चोटी म यो धर्तीमा आएको
तर सम्झनामा अरु थुप्रै कुरा छन्
आज पनि मसँग । Continue reading →

~हरिमाया भेटवाल~

हिँड्दा–हिड्दै शरीरभरी चिसो हावा खसेजस्तो
अलिपर पुगेपछि झिल्को आगो पसेजस्तो
अझ पर हिँड्दै जाँदा फूलमा मौरी बसेजस्तो
सम्बन्धले सम्बन्धलाई बिष घोली डसेजस्तो Continue reading →

~हरिमाया भेटवाल~

बिद्रोह
सदियौ देखि …
मेरी आमाले बाचेको जिन्दगी हेरेर
अब म बाकी यात्रा तय गर्ने छैन
तिमी बिद्रोही भन वा जे भन
गुन्रुक हाले झैँ खाल्डोमा
मेरा सपनाहरु पुरेर Continue reading →

~हरिमाया भेटवाल~

तिमीलाई धेरैदिन पछि देख्दा तिमी मैलिएको देखेँ,
खै के के ले हो साह्रै मैलिएछौ तिमी !
सायद तिमी मैलिएको तिम्रो आँखाले नै देखेनौ तिमीले
तर मैले परबाट नै तिमी मैलिएको देखे मेरो आँखाले,
तिमीले आफ्नै अनुहार हेर्‍यौ कि हेरेनौ ऐनामा ?
तर तिमीलाई भ्रम नहोस्
तिमी मैलिएको भने पक्का हो,
कुनै दिन फेरि तिम्रो र मेरो जम्काभेटमा– Continue reading →