Category Archives: कविता

~सीमा आभास~ अंश लैजानु, दुम्सीले माडेको फापरबारी बाँदर लागेको मकैबारी पछ्यौरीले छोपेको सोलीको कोदाको बीउ आँगनको कुखुराको खोर बुन्दाबुन्दै छोडेको डोको एकमुठी सुकेका चोया खेतमाथि बगेको बाढी घरपर्तिरको खहरे रित्ता किला-दाम्ला

~सीमा आभास~ तपाईंले लेखेको किताब तपाईंको विद्वत्ता, दर्शन र अध्यात्म मै हुँ मै हुँ यो सभ्यताको धरोहर तपाईंको सभ्य शैली मन्त्र जस्ता तपाईंका पवित्र वाणी पनि मै हुँ । तपाईंको निन्द्रा र सपना ध्यान, जप, तप मै हुँ म नै … Continue reading →

~सीमा आभास~ काठमान्डू छिरेपछि स्वयम् काठमान्डू बन्न खोज्छ मान्छे । चोभार थुनेर पौडिन खोज्छ, सक्तैन महाराज बन्न खोज्छ, बन्दैन आफूले थेगेको आकाश हेर्छ, जमिन हेर्दैन विक्षिप्त हुन्छ र काठमान्डूको नाकैमा उभिएर गर्छ सत्तोसराप । आफ्नो उचाइ नाप्छ