Category Archives: कविता

~पवन भण्डारी “किरण”~ पूर्वमा रक्तिम लालिमा रक्तरन्जित आभा पोख्दै मेरो धर्तीमा टेक्दै थियो। सयपत्री र लालुपातेसँ, साइनो तोड्दै मैले माधवी उद्यानमा भर्तीको रसिद काटें। म सधै अज्ञात रहें, उद्यान भुसुना र उडुसले तृप्त थियो, कमजोर र सीधा पालुवालाई निमोठिन्थ्यो, लाचार … Continue reading →

~पवन भण्डारी ‘किरण’~ व्यभिचारको चौघेरामा घेरिएकी विवश नारी। तिम्रो क्रन्दनमा असह्य चिच्च्याहटमा मृत्युको एक गुहार सुनें नौली बुहारी बनेर भित्रिएको घरमा अलच्छिनी पद पाएको देखें बालविवाहको पींडा खप्न नसकी प्रसुतिगृहमा लास भेंटे। तिम्रो अत्यास, प्यास र भोकलाई तृप्तिमा बदल्न चाहें … Continue reading →