Tag Archives: nepali sahitya

~इश्वरवल्लभ~ केही विम्ब देखिन थालेका छन् पानीमा घाम अल्झेको छ, कतै गीत जस्तो नदीको किनार फेरि मनमा बल्झेको छ । बिराना बादल

~इश्वरवल्लभ~ क्षोबको आकाश साँझजस्तो आकाश किनारहरू छुँदै पहाड र पर्वत पनि त्यो, गइरहेछ त्यसतिर क्षितिजमा – शब्दहरू बन्दै – दूरन्तमा स्वरहरू बन्दै

~इश्वरवल्लभ~ पानी रोकिदिएकै हो तलाउले, दहले कि पोखरीले आखिर सागर पुग्नु भनेको त हो त्यसैले बादल भएकै हो शिखरमा परेका साँझ र सखारका किरणहरूसित पानीले भिजेकै हो शीतमा थोपा-थोपा परिणत भएकै हो

~इश्वरवल्लभ~ विष पिउने रहर रहेछ, मैले सुनें तिमीले विष पिएछौ, सायद समाप्त गर्न यो जिन्दगी र यो वैंसहरू कुनै शून्यकोखोजी या निस्तारका लागि तिमीले गरेको अभूतपूर्व व्यक्तिगत आयोजना पलायन गर्ने आयोजना,

~इश्वरवल्लभ~ अब म अलिकति आराम गर्नेछु बिहानपखका शून्यता र साँझको आकाशसित मेरो कुनै सम्बन्ध रहनेछैन, तृष्णारहित तिनीहरुका सबै जीवनलाई वास्ता हुनेछैन, केही क्षोभका र केही विश्वासका समर्पणलाई सच्याएर केही बिग्रेका जस्ता रेखाहरुलाई पनि सच्याएर कति युगदेखि थकाइ लागेको छ । … Continue reading →

~इश्वरवल्लभ~ कति दिनदेखिन् पर्खें, अनुहारलाई आउँछ कि भन्दै यहाँ हिंड्दै मसित बोल्छ कि भनेर नयाँ सूर्यको भाषा किरण लिएर, अरु आनन्दका युग पनि छुन सक्लान्, अरु प्रसन्नताको जगत पनि, मैले अनुहार पर्खें |

~इश्वरवल्लभ~ म भाँचिदै गरेको क्षणहरु जोड्न लागेको थिएँ, र तिनलाई एक एक गरी जोड्दै झोलामा भर्न लागेको थिएँ मेरो यो जिजीविषा देखेर उनीहरु हाँसे, उनीहरु भन्न थाले – ” कस्तो बाँच्न मन लागेको यसलाई क्षणहरु कस्तो साँच्न मन लागेको यसलाई … Continue reading →