Tag Archives: महेश बर्तमान रानामगर – Mahesh ‘Bartaman’ Rana Magar

~महेश बर्तमान रानामगर~ मनको चाह कसलार्ई सुनाउ खुसिले आशु झरिसक्यो मनको कुरा कहन्छ क्यार गीत एउटा गाउँ गाउँ लाग्यो डाँडा पाखा हरियाली ढकमक्क गुराँस सुनखरी सोह« बर्षे कलिलो जोवान आँखैमा घुम्दछ घरिघरी सुन्दरी रुप छिट्टी परेकी आँखैमा मेरो झलझली बस्यो

~महेश बर्तमान रानामगर~ आकाशभरि नौ लाख तारा एउटै तारा साथ छैन आशु धेरै बगी सक्यो अझै भन्छौ घात होईन मुटु चुडी फुल भन्छौ पीडा के हो वात छैन साथ छोड्या छैन भन्छौउकालीमा हात छैन अघिअघि तिमी हिड्छौ भेट हुने आशा … Continue reading →

~महेश बर्तमान रानामगर~ खुशी तिम्रैं हाँसी राख रुन चाहिं मै रुईदिउँला सारा आँशु मै पिएर खुशी तिमीलार्ई दिउँला मन भएर सायद ममा क्षितिजि आशा बाँचिरह्यो चरी भएर तिमी उड्यो मनको माया मनमै मारियो

~महेश बर्तमान रानामगर~ मनमा माया छैन हजुर देवतालाई चढाईंदिए धोका मात्र पाएपछि म त हजुर ढुङ्गा भएँ आस्था जगाई ढुङ्गा उठाई देउता भनि पुजौला चोखो दिलले,भत्तिभावले अर्पण पनि गरौला निरर्थक तिम्रा पुकार म त हेर निर्जिव भए

~महेश बर्तमान रानामगर~ ए है निष्ठुरी साइला तिमीले यो घरगाउँ विर्सदा पुर्खौली सस्कृति रोयो साइला तिमी झिल्के भइ दिदा विदेशियो साइला कोपिलाहरु कोइलीले गाउनै छोड्यो बज्दैन साइला बिनायो मादल गाउँघरै शुन्य भो सम्झना आउछ लोक भाकाको दशैं तिहार आइदिदा

~महेश बर्तमान रानामगर~ दुधकोशीको चिसो पानी प्यास लागि पिउँदा जीवन मेरो वगर भयो तिम्रैं लागि जीउँदा चौतारीमा पर्खिरहें, दोवाटोमा कुरिरहें सारा आँखा बिछ्याएर आउने बाटो हेरिरहें आँखाभरि बाँच्दो रैछ मनमा आशा छाउँदा

~महेश बर्तमान रानामगर~ सल्लेरी बजार शनिवारे हाट त्यही हाटमा भेटेको पहिलो नझर मुस्काउदैं हेर मुटुमैं बसेको यहि मुटु झिकि डाँडापारी कसरी राखुँ त मुटुमै राखु अन्जानी तिमी कसरी बोलु त रहर मेरो मुटुमै राख्ने मौकालाई पर्खेको

~महेश बर्तमान रानामगर~ तिम्रा तस्बीर कति जाति त्यै बोकेर बाँच्न थालेछु छातिभरि टाँस्दाटास्दै तिम्रो तस्बीर फाट्न थालेछ कताकता दुखे जस्तो छाम्दा मैले पीडा भेटिन वगैंचाका सयौं फुलमा एउटा फुलको माया भेटिन नभेटेरै आँखा चिम्ले त्यही फुलको काया बसेछ

~महेश बर्तमान रानामगर~ वाध्यताले टाढा भएँ अझै माया गरि राख है कल्पनामा मलाई भेट्दा अंगालोमै बाँधी राख है निठुरताको हुरी पनि हामीबिचनै चल्यो यहि हुरीले उडाएर टाढा टाढा पु¥यायोे आँखाबाट आँशु बग्दा आाँशुसंगै नबगाउनु है

~महेश बर्तमान रानामगर~ कति मुस्किल हुन्छ यो संसारमा जीवन बिताउन । बाँच्न चाहनेलाई बाँच्न दिदैन र मर्न चाहनेलाई पनि मर्न दिंदैन, सधैं झिनो घिटघिटीमा नै अल्झाइराख्छ । यहाँ सुखी भएर बाँच्ने चहाना कसलाई हँदंन र ? तर हेर, विचरा ! … Continue reading →

~महेश बर्तमान रानामगर~ हजार झोक्का हुरीवतासका चैतको वेलामा एकै झोक्का निठुरी मनको क्षितिज आँखामा सपुना सारा धुलैमा मिले आँशु मै बगेर खहरे भई मुटुमैं बग्यो म भएँ वगर हुरीभित्र हिडी नै रहें उडी आउने आशामा

~महेश बर्तमान रानामगर~ बोलाउ भने छैन हजुर चिन्जानी भएको नबोलाउँ त आधी मुटु चोरी सकेको ए गोरी तिमी बोलन मलाई माया गर्छु भनन परेवी आँखा ओठ नि सादा चुल्ठी है बाटेकी सोह्र बर्षे जवानीले मन मेरो चोरेकी

~महेश बर्तमान रानामगर~ वरपीपलको कथा जस्तै शितल शितल छाया तिमीलाई यो जुनी मात्र होईन जन्मौं जन्म माया तिमीलाई नसा नसा रगत भई तिमी बगि दिनु यो छातिको मुटु भई सधैं सधैं धड्कि रहनु आकाशका लाखौ तारा जुनै तिमीलाई

~महेश बर्तमान रानामगर~ स्याउ त रातो शेर्पोनी कान्छी मै टिपी दिउँला मन पर्‍यो भने सोलुको ठिटो सिकक किन्दिउँला शेर्पेनी कान्छी मुसुक्क हाँसिन मै भए दंगदास मै बोल्न खोजे उनि लजाईन झन भए बेहोस आङ्गी, ढङ्डिल, मटिल, सेमुङ, काँचाले पहिराउँला

~महेश बर्तमान रानामगर~ जननी तिमी चन्द्रमा जस्तै अधरमा मुस्कान तिमी हाँसे संसार खुसी सधै हाँसन तिमी हाँस्दा संसार हाँस्यो सारालार्ई हँसायो संसारको साहारा तिमी एउटै सृष्टिलार्ई जन्मायो तिम्रो काखमा न्यानो माया मिठो बोली बचन

~महेश बर्तमान रानामगर~ कलकल निर्मल छहराका गीत हजुर लेख्नै बाँकी छ गुराँस फुल्ने पखेरुको बर्णन हजुर गर्नै बाँकी छ पखपख नुम्बर हिमाल माया प्रीत गाँस्नै बाँकी छ लजाइ–लजाइ दुधकोशी सागरलाई चुम्न आतुर छ सुनाखरी चाँप चिमल फुल्न हजुर अझै बाँकी … Continue reading →

~महेश बर्तमान रानामगर~ छातिमाथि हात रखि आफ्र्नै मान्छे भन्यौं गाढा भन्छौ तिम्रो मेरो के नाता रह्यो क्षणभर टाढा हुँदा साह्रै दुःखी बन्छौं स्नेहका आँखा बिछ्याई ठुस्किएर बस्छौ ठुस्किएर नबोल्दा पो धेरै माया लाग्यो

~महेश बर्तमान रानामगर~ मन खुशी छैन मेरो उच्छ्ववासले छाति खुम्चायो निठुरताको बियोगमा कोमल मन साह्रो रुवायो तन रुझाउने झरी पर्‍यो मन रुझाउन आँशु डुबी सक्यो संसार मेरो कुन खुशीमा हाँसु आँशु थामी क्षितिज हेरे तिम्रै याद आयो

~महेश बर्तमान रानामगर~ जले जले तिम्रो यादमा म जले गले गले तिम्रो पिडाले म गले म बाच्दिन शायद मेरो संसार जलेको देख्छु हास्दिन कति म, आशुमा खुशी डुबेको देख्छु त्यो एक दिन थियो, सार्है मिठो र प्यारो थियो धेरै धेरै … Continue reading →

~महेश बर्तमान रानामगर~ म माग्ने भए मागिन मैले तिम्रो दरबार एक सुकी देऊ धर्म होला नगर तिरस्कार बर्षौदेखि भोको छु म सकिन पेट भर्न असक्त भइ प्राण धान्न भारी बोक्न सकिन मरेर लान्नन् धनका थुप्रा कि लान्छौ दरवार

~महेश बर्तमान रानामगर~ तिमीलाई नै सम्बोधन गरी पत्र कोरु झैं लाग्यो कोरिएका हर शव्दमा सबै पोखु झैं लाग्यो थोरै मनमा डर बोकी आशा छरुँ झैं लाग्यो मनका चाहाना पत्रभरी सबै खोलुँ झैं लाग्यो

~महेश बर्तमान रानामगर~ मनमा माया छैन हजुर देवतालाई चढाईंदिए धोका मात्र पाएपछि म त हजुर ढुङ्गा भएँ आस्था जगाई ढुङ्गा उठाई देउता भनि पुजौला चोखो दिलले,भत्तिभावले अर्पण पनि गरौला निरर्थक तिम्रा पुकार म त हेर निर्जिव भए

~महेश बर्तमान रानामगर~ शितल छाया तिमी भन्थ्यो मन पोल्ने रैछ मेरो जुनको शितल छाया पराईलाई रैछ ताराबिच एउटा तारा सधै सधै प्यारो प्यारो तारा बिलाई गए मनलाई भो गाह्रो शिशिरमा घाम लागे सवले ताप्ने रैछ

~महेश बर्तमान रानामगर~ उठ—उठ जाग—जाग हे यूवा हो मानविय यूगको माग बिश्व शान्ति हो मान्छेले मान्छे मार्छ, मान्छे मारी जीत हुन्न रे यूवा शक्ति शान्ति चाहे शान्तिको शंख बज्छ रे शान्तिको द्धिप बाली उठ यूवा हो मानविय यूगको माग बिश्व … Continue reading →

~महेश बर्तमान रानामगर~ बिर्सनलाई धेरै पिए, मातिएपछी पो मन खुल्न थालेछ बिस्तारै बिस्तारै मनको पिडा सबैमाझ खुल्न थलेछ तिम्रो जाली मायामा मै ढुखीको मन फस्नु फसेछ तिमीले गरेको बाचाहरु तिमी आँफै तोड्नु तोडेछ धनको साथ पाए पछि मनको रुपा पराइ … Continue reading →

~महेश बर्तमान रानामगर~ धेरै गीत गाएँ मैले प्रीत धेरै लाएँ मलार्ई भने तिम्रै गीत तिम्रै प्रीत प्यारो यति ठुलो संसारमा सुन्दर धेरै रुप मलार्ई लाग्छ हरक्षण बसु तिम्रै साथ धेरै कसम खाए मैले धेरै माया लाएँ

~महेश बर्तमान रानामगर~ सोलुखुम्बुको काखमा जन्मेको हामी शेर्पाली सगरमाथाको गौरवले बाँचेको हामी शेर्पाली नुम्बुरको काखमा सल्लेरी बजार हाँसेको जुनबेशीको काखमा शेर्पाली सँस्कृति बाँचेको पाहाडी छाती छेडेर नागवेली दुधकोशी बगेकी

~महेश बर्तमान रानामगर~ बिचरा “खाइ न पाई छालाको टोपी लाइ” कति नै के–के पाइन्छ, होइन्छ भनेर गएको बिना कसुर बिजोगले मुर्न परेछ, आज किन मारियो उसलाई ? के दोष थियो उसको ? “ऊ” महा गरिब थियो, गरिबीका कारण त्यस माहोलमा … Continue reading →

~महेश बर्तमान रानामगर~ फेवातालमा सान्नानि घाम होकि छाया सङिलएको मनभित्र बस्यो तिम्रो माया सेती नदी भइ बग्यो तिमी मेरो मनमा माछापुच्छे् भई हाँस्यो मेरो आँखैमा हरियाली शुन्दरतामा प्रिती नयानया

~महेश बर्तमान रानामगर~ ए ! नेपाल ए ! नेपाल कुन निर्दयी दशा चल्यो नि यता भाई डल्यो भन्छनयही दुःखी आमा रुन्छिन उता ! दाई म¥यो भन्छन अभागी आमा मुर्छा पर्छिन ए ! नेपाल ए ! नेपाल कुन निर्दयी दशा चल्यो … Continue reading →