Tag Archives: kabita

छन्द कविता : सहिद, उत्सर्ग र औचित्य

~गोविन्ददेव आचार्य~ छन्द :- शार्दूलविक्रीडित के हुन् मानव, जन्तु, सिन्धु,अवनी, आकाशको अर्थ के ? स्रष्टा-सृष्टि, त्रिकाल, अंशु, रजनी या नाशको अर्थ के ? के हो न्याय, समाज के समय के अन्याय के गर्व के ? केके हुन् वलिदानका गुणहरू, उत्सर्गको … Continue reading

Posted in छन्द कविता | Tagged | Leave a comment

कविता : सिपाहीहरू

~इलामेली टीकाराम दुलाल~ खट्छन लौ दिन रातका प्रहरमा आलो र पालो गरी गोलीका अनि बिन्दुलीहरू सयौँ बाध्छन् पटूकी सरी त्यो पालो पहरा गरेर जिउने जीवन छ साधा बरू अर्कै नाम कमाउने छ बिचमा मर्दा सिपाहीहरू ।१। जो आवेग लिएर आँउछ … Continue reading

Posted in कविता | Tagged | 1 Comment

कविता : समयको प्रवाहमा

~योगेन्द्र काउछा~ गहकिला शब्दका जलपभित्र नौलो, अनौठो लाग्ने आशा र विश्वास जगाउने मानिसका आकृतिहरु विचारका लहरहरु मञ्चन हुँदा लाग्थ्यो, त्यो,

Posted in कविता | Tagged | Leave a comment

कविता : उचाईमा जे अनुभव गरें

~अनिल नेम्बाङ~ के गर्दै छौ कान्छि? स्पष्ट देखिन- अलि माथि उक्ल न उध्रिएको चोली टालेको छैनौ? गोठालो दाइ के गर्दैछन्?

Posted in कविता | Tagged | Leave a comment

कविता : तिम्रो मोहनीमा

~निर्मोही व्यास~ तिमी मेरी घाम–जून, तिमी मेरी ऊर्जा तिमीविना जिन्दगी यो खालि कलपुर्जा सितारकी तार मेरी ! रुन्झुनाऊ नित्य तिम्रो स्वरै सुन्दा पनि हुन्छ मन मत्त

Posted in कविता | Tagged | Leave a comment

कविता : सयौं फूलहरु फुल्न देऊ

~गुरुप्रसाद कुमाल ‘बुलबुल’~ ए ! वनमारा फूलहरु हुर्कन देऊ यो बगैचामा सैयौं फूलहरु फुल्न देऊ । त्यो हिमालयमा ‘झुमा’सँगै लाली गुराँसलाई मुस्कुराउँदै–मुस्कुराउँदै फुल्न देऊ । अनि अजम्बरी जस्तै त्यो मखमली फुल्न देऊ ए माहुरी पराग सेचन गरी देऊ यो बगैचामा … Continue reading

Posted in कविता | Tagged | Leave a comment

कविता : लाहुरे

~निश्चल काउचा~ हिमालको काखमा ! सानो झुपडी छ । त्यहि छ , मेरो , सानो संसार ! म सानो छदा ! बाजेले भन्नु हुन्थ्यो ! धेरै पदनु पर्छ । हामीले नपदेर धेरै दु:ख पायौ ।

Posted in कविता | Tagged | Leave a comment

कविता : रातोमाटे, रिसोर्ट र सपनाहरु

~कमल कुमार~ म मजदूर रातोमाटेको यो डाँडामा खन्दैछु कुनै रिसोर्टका जगहरु चुहाउँदैछु पसीना तप्प तप्प सम्झिन्छु

Posted in कविता | Tagged | Leave a comment

कविता : आरोप

~मनोज बोगटी~ तिमीले समातेर मात्र मेरो हात बलियो भएको होइन किन भने हात समातिन्न। हात समातेर राख्न सकिन्न फुस्किन्छ समात्नु र फुस्कनुको घर्षणले जन्मिन्छ आरोप। आरोप पनि आफ्नै सृजना हुन्छ जसलाई कसैले स्वीकार्दैन।

Posted in कविता | Tagged | Leave a comment

कविता : फर्की हेर त बाबुराम

~रत्ननिधि रेग्मी ‘शुक्राचार्य’~ बाबुराम भनेर मानिसहरू गर्थे बडो आदर विद्वान् मानिस ठानी भित्री मनले नुग्थे झुकाई शिर राम्रो हो गुणवान, स्वच्छ छविको ठान्थे निकै सत्जन यस्तो व्यक्ति हुँदैन सम्भव कबै संसारमा जन्मन ! धेरै काल बिते अनेक थरीका चर्चा–विचर्चा गरी … Continue reading

Posted in कविता | Tagged | Leave a comment

कविता : मात्र फरक तारतम्य

~कणाद महर्षि~ आँधी आयो, भूकम्प गयो, प्रलय भयो -उल्कापात मच्चियो -परिवर्तन भयो । अनि म गम्छु, केही विचार गर्छु र फेरि बोध गर्दै

Posted in कविता | Tagged | Leave a comment

कविता : हल्ला

~विप्लव ढकाल~ कक्षाकोठाभरि हल्ला छ किन पढ्दैनन् नानीहरु ? म इतिहास पढाउन खोज्छु उनीहरु जङ्गली चरा जस्तै हल्ला गर्छन् ! म गणित पढाउन खोज्छु उनीहरु पहाडी खोला जस्तै

Posted in कविता | Tagged | 1 Comment

कविता : गाँउको अन्तरा

~प्रवीण खालिङ~ गाँउको धारामा संगीत बज्छ पँधेराबाट दिन उँदाउछ घरको घुरीले बादल जन्माएपछि गाँउमा बिहान हुन्छ अनि नागबेली गोरेटाहरू भएर गाँउ शहर पस्छ दुधको साइत बोकेर महलहरूमा पस्छ गाँउले हरेक बिहान शहरलाई बिउँझाउछ।

Posted in कविता | Tagged | Leave a comment

कविता : कविहरुलाई चिठी

~उदय निरौला~ कवि श्यामल । तिमी त पतलैयाकै शशीश्यामल हौ चारकोसे झाडी नै हौ तिम्रो त्यो हेडलाइट बिनाको ट्रक जंगलजंगल दौडिरहेछ अझ गन्तव्य बिना अँध्यारोमा भीर तिर । रावलको तबेलाको घोडा तबेलाबाट फुक्यो बुर्कुसी रहेछ बिना लक्ष्य कता हानिने हो

Posted in कविता | Tagged | Leave a comment

कविता : एउटा मान्छे !

~विप्लप प्रतीक~ म देखिरहेछु त्यो एउटा मान्छे एक्लै हिँडिरहेछ- मानिसहरूको विशाल भीडमा । ठोक्किन्छ एक्लै, सम्हालिन्छ एक्लै रुन्छ एक्लै, सहन्छ एक्लै अनि मुसुक्क हाँस्छ- आफू एक्लै । उभिन्छ, हेर्छ, मोडिन्छ अनि फेरि हिँड्छ उकाली ओरालीमा, समथर मैदानमा हिमाल, पहाड र … Continue reading

Posted in कविता | Tagged | Leave a comment

कविता : राधाकृष्ण रिसाउँदा ‌. . . . .

~निर्मोही व्यास~ १ यतै तिमी, उतै तिमी, जताततै तिमी तिमी हरेक कोणमा तिमी, हरेक मोडमा तिमी तिमी हरेक फूलमा र पातपातमा तिमी तिमी दिवा र रातमा, प्रभातमा तिमी तिमी । २ तिमी त पाइलैपिछे र धड्कनैपिछे तिमी हरेक तिर्सनापिछे र … Continue reading

Posted in कविता | Tagged | Leave a comment

कविता : आशङ्का

~दिनेश अधिकारी~ कट्कटी काटिएको आफ्नो मन लिएर थरथर काँपिरहेको आक्रोशयुक्त‚ वरमा कुनै एकदिन वी.वी. अनुरागी मसँग भनिरहेथे – दाइ ! धर्मको नाममा जिजुबाजे, बाजे र बा मात्र हैन

Posted in कविता | Tagged | Leave a comment

कविता : तस्वीर

~भीष्म उप्रेती~ तिमीले भन्यौ – म तिम्रो तस्वीर खिच्न चाहन्छु । मसँग त दुःखका कोर्राले निर्मम पिटेको उदास र थकित अनुहार पनि छ भोकको नङ्ग्राहरुले त्रुूरतापूर्वक चिथोरेको

Posted in कविता | Tagged | Leave a comment

कविता : निर्दोष तिमी…..

~कुन्दन काफ्ले~ फूल हेर्दा पनि किन पातमा नजर जान्छ ? जून हेर्दा पनि किन रातमा नजर जान्छ ? सुन हेर्दा पनि किन हातमा नजर जान्छ ? गुन हेर्दा पनि किन बातमा नजर जान्छ ? हेराईको दोष हो यो, दोष हो … Continue reading

Posted in कविता | Tagged | Leave a comment

कविता : यो मन

~प्रतिमान सिवा~ यो मन, कहिले कही त नदुखाउँ भन्छु । तर, बिनासित्ती दुखिई रहन्छ । कहिले तिमीलाई सम्झेर दुख्छ, कहिले तिमीलाई भुलेर दुख्छ । कहिले दुख्दा दुख्दै झस्केर दुख्छ, कहिले तिम्रो मुस्कानमा मस्केरै दुख्छ ।

Posted in कविता | Tagged | Leave a comment

कविता : धरहराले भनिरहेछ …..

~रन्जु ‘मार्ग’~ ए मान्छेहरु ! म धरहरा , मलाई बनाउँदा- कतिका औंलाहरू खिय होलान् – कतिका रगतहरु बगे होलान् – कतिका पसिनाहरू तप्के होलान् भोक -भोकै कतिले इँट्टा र माटो ओसारे होलान् एक पल्ट सम्झ त तिम्रा ती निरीह पुर्खाहरुलाई

Posted in कविता | Tagged | Leave a comment

कविता : मेरो साथी

~निर्मला अवस्थी~ बल्ल मैले पाएको छु भने जस्तो साथी कहिले राख्छु आफ्नै काखमा कहिले टेबुल माथी।। मेरा मनका कुराहरु सबै टिपोट गरी जोगाएर राखिदन्छ पाना भरी भरी ।।

Posted in कविता | Tagged | 1 Comment

कविता : पशुपंक्षी बली नदेउ

~निर्मला अवस्थी~ अक्षता र फूल-पाती यति भए पुग्छ मनमा श्रध्दा विश्वास राखी आइदिए हुन्छ सन्तान र आमाको हो तिम्रो मेरो नाता पशुपंक्षी बली नदेउ भन्छिन् दुर्गे माता। माया जस्तो ठूलो कुरा के छ अरु दिने सोच्नुहुन्न कहिलेपनि अरुको प्राण लिने … Continue reading

Posted in कविता | Tagged | Leave a comment

कविता : मन

~निर्मला अवस्थी~ कहिले यो मन पथ्थर जस्तो कहिले शीशा जस्तो कहिले हुन्छ फूल जस्तो किन हुन्छ यस्तो? घरी घरी रुन्छ यो मन कहिले हाँसिरहन्छ

Posted in कविता | Tagged | Leave a comment

कविता : गोली चलिरहेछ

~बिमल गुरुङ~ ढुँगाहरु छानामाथि बर्सिरहेछन् बर्षाको पानी के ! ढुँगाहरु बर्सिरहेछन् थाना बाहिरको प्रहरी भ्यान चकनाचुर भइरहेछ गोली चलिरहेछ । केटाहरु बाहिरबाट ढुँगा हानिरहेछन्

Posted in कविता | Tagged | Leave a comment

कविता : अक्षर चिन

~अरुणबहादुर खत्री “नदी”~ सकेन उसले अक्षरहरु राम्ररी चिन्न उसको हातले जानेन कलम चलाउन तर, बन्दुक चलाएको छ उसले

Posted in कविता | Tagged | Leave a comment

कविता : म पागल !

~कृष्णराज खनाल~ जरुर सभासद म पागल ! यस्तै छ मेरो हाल ! अस्पतालको एउटा अँधेरो कोठामा हाड छालाको मेरो शरीर मृत्युसँग जिस्किँदै धिकिर धिकिर हावा खाएर बाँचिरहेछ । म तिनका भाषा बुझ्छु म तिनका लेखा राख्छु पैसाको आडमा,

Posted in कविता | Tagged | Leave a comment

कविता : गैंडोपासना

~लक्ष्मी प्रसाद देवकोटा~ क. प्रभु गैँडा ! प्रभु गैँडा ! देऊ घिउ, चिनी, मैदा ! तातो हलुवा गर पैदा ! कर्कलोले पेट दुख्यो अति ! खल्लो भयो अब कैँडा ! अभावदेखिन् विरक्त भएका भक्तहरुको आवाज सुन ! दुःख सागरमा सुख–वन्दरगाह … Continue reading

Posted in कविता | Tagged | Leave a comment

कविता : नयाँ मान्छे

~टंक सम्वाहाम्फे~ उ नयाँ युगको नयाँ मान्छे अथवा यो देशको नयाँ मान्छे हाम्रै समुदायवाट जन्मेको नयाँ मान्छे जसरी परिभाषा गरेपनि उ नयाँ युगको नयाँ मान्छे हो हामी जस्तै भएर पनि यो देशको लागि नयाँ भएर आएको छ त्यसैले उसलाई नयाँ … Continue reading

Posted in कविता | Tagged | Leave a comment

कविता : आफ्नै छायाले

~दिलिप योन्जन~ मनमा बसि मनै त खाए उनी हासी हासी रुई रने पारे उनी आफ्नै छायाले ख्याल ठट्टा गरेर छाड्यो मायाले। आधी खोला उर्लिन्दा मनमा हुन्थ्यो सन्चो बिना बादल मनै भत्कि गईरन्छ पहिरो

Posted in कविता | Tagged | Leave a comment

कविता : जान देउ नानीलाई शान्तिसँग

~प्रणिका कोयु~ कोही मरे वास्ता हुन्न कोही मरे वास्तैवास्ता आँशु सबैको, सबै किसिमको बग्छ आँशु पिडाको आँशु मायाको आँशु रिसको आँशु डर र लाजको तिम्रो लागि कसले-कसरी-कहाँ-किन बगे तिमीले थाहा पाउन्नौ – आहा कति राम्रो!

Posted in कविता | Tagged | Leave a comment

कविता : स्वागत छ नव बिहानिलाई

~आचार्य प्रभा~ बिक्षिप्त मनका धमिला सोचाइहरु पखाल्दै नव पालुवारूपी पाइलाहरु अघी बढाउँ बिगतका बिझाइहरुका खोटहरुलाई नव बर्षको उत्साही मल्हमले शितल गराउँ/ अनिष्ट बिचार अनी रिस र द्वेशहरुलाई हर्ष र खुशी अनी नव उमङका आँशुहरुले

Posted in कविता | Tagged | Leave a comment