साहित्य सङ्ग्रहालय

~नारायण पोखरेल~

यहाँ कसैको छोरी , कसैको दिदि, कसैको बहिनि बिहे गरेर अपरिचित घरमा गएर कसैको बुहारि कसैको भाउजु त कसैलाई आफ्नो जिवन साथिको रुपमा मान्ने चलन छ । त्यहि चलनलाई पछ्याउदै मैले पनि स्मारिका सँग बिहे गर्न बिहे मण्डपमा बसिरहेको छु । रातो सारी मा सजिएकी, हातभरी चुरा लगाएकी । बिहेको पुजा गर्दा पनि चुराको छ्याई छ्याई आवाजले भरीपुर्ण भएको थियो बिवाह मण्डप । त्यस माथि हातमा मेहन्दी लगाएकी । मेहन्दिको रंग भने खैरो रहेछ । मेहन्दिको रंग पनि रातो हुन्थ्यो त शीर देखी पाउ सम्म एकै कलर मा देखीन्थीन होला उनी । रातो घुम्टो ले स्मारीका को अनुहार छोपिएको थियो । मेरो मन मा भने उसको यो अवस्थाको अनुहार हेर्ने तलतलि लागिरहेको थियो । यस अघी पनि नदेखेको त होईन उनको अनुहार । केटिसँग कुरा गर्नुपर्छ भन्दै कोठामा हुलिदिएका थिए दुई चार दिन अगाडि । त्यति बेला नै दर्शन गरेको थिएँ अनुहारलाई । कालो कपाललाई Continue reading →