Category Archives: कविता

Nepali Poems

कविता : कविताको मान्छे

~विनोदविक्रम के.सी.~ सडक किनारका खोरण्डा बिम्बहरूसँग ठोकिन्छ (ऊ आफैँ पनि त प्रताडित प्रतीक हो यौटा) त्यसो त कविताको मान्छे जेमा पनि, जोसँग पनि ठोकिन्छन् धेरैजसो चामल, पहाड र दाल पहरोसँग ठोकिन्छ र, झ्¥याम्म फुट्छ त्यसैले त अचेल अखबारहरू कविताको मान्छेका … Continue reading

Posted in कविता | Tagged | Leave a comment

कविता : गुलाब

~सत्यमोहन जोशी~ तीखा काँढा सब छ यसका, ‍चिर्न हर्दम् तयार । हावा चल्दा सिर सिर गरी, पातको हुन्छ मार ।। हाँगा नाच्छन् फर फर चली, कोपिला फेरि हाँस्छन् ।

Posted in कविता | Tagged | Leave a comment

कविता : परालको त्यान्द्रो

~केदारमान व्यथित~ गौंथलीले खसालेको म हूँ त्यान्द्रो परालको, परन्तु नटुवा हूँ म असीमित अकासको ! हुरीको नै इशारामा जीवनबाट नाचको प्वाँख फुकी अकासिन्छ झर्ना झर्दछ गीतको !

Posted in कविता | Tagged | Leave a comment

कविता : हाँसेको साहित्य सागर

~लेखनाथ पौडेल~ १ कोही वायुकुमार तुल्य बलिया गर्छन् ऊडी लङ्कन कोही बन्धन हाल्दछन् नभसरी ढुङ्गा मुढा लीकन । कोही अङ्गद नील झैं घुमी घुमी आलोचना गर्दछन् सीता निश्चय भेट्दछौं भनि कुनै आनन्दमा पर्दछन् ।।

Posted in कविता | Tagged | Leave a comment

कविता : किन

~करिश्मा तामाङ~ जनताको आवाज सम्बिधानमा लेखिएन किन ? भुकम्प पिडित राहत सबैलाइ बाँडिएन किन ? देश द्रोही र बलत्कारिलाइ मृत्य्दण्ड दिइँदैन किन ? बृद्व– वृद्वालाइ सुरिक्षित आश्रममा राखिन्न किन ?

Posted in कविता | Tagged | Leave a comment

कविता : चेलीबेटीमाथि अत्याचार

~सक्षम अर्याल~ किन बेच्छन् मानिसहरूले आफ्नो चेलीबेटी आफ्नो मान, मर्यादा र सबै इज्जत मेटी काम दिन्छु भनी लैजान्छन् ठूलो शहरमा पैसा कमाउाछु भनी जान्छन् ठूलो रहरमा चेलीबेटीहरू लिएर जान्छन् कति ठूलो आश

Posted in कविता | Tagged | Leave a comment

व्यङ्ग्य कविता : हामी सप्रेको नेता

~वैद्यनाथ ठाकुर~ जनतालाई जे चाहिन्छ लेओस् हामीतिर चोर औंला नउठाओस् विकृति विस·ति फुलोस फलोस् शहीदको सपना सबले भुलोस् नारा क्रान्तिकारी, काम जनतामारा देशभन्दा पनि पद, पैसा प्यारा

Posted in कविता, हास्य - व्यङ्ग्य | Tagged , | Leave a comment

कविता : कला चाहिदोरहेछ

~इन्दिरा थापा~ कसैको आदर्श लाग्छ ओइलिएको फूल जस्तो कसैको सिद्धान्त लाग्छ च्यातिएको झुल जस्तो कसले गर्ला यो समाजको हित

Posted in कविता | Tagged | Leave a comment

कविता : काे हाे प्रेम दिवसकाे आविष्कारक ?

~विक्रम पवन~ कसरी बिर्सन सक्यौ अतीत जुनदिन तिमीले मलाई गम्ल्याङ्ग अंगालो हालेकी थियौ र टोकेकी थियौ बिहानको कलिलो घामले फूलहरूलाई नचुम्दै मेरो ओठ ।। *** को हो प्रेम दिवसको आविष्कारक ? जो कि सधैँ मेरो दृष्टिबाट बाहिरिन्छ ।।

Posted in कविता | Tagged | Leave a comment

कविता : देशमण्ड टुटुको दृश्टिबाट काठमाडौँको नेवा:लाई हेर्दा

~शंकर लिम्बू~ उनीहरु रित्तो हात, मित लगाउँदै आए, हामीले मित छोरा त छौरा नै हो भनी पाल्यौँ पोस्यौँ । उ लक्का जवान भएपछि…. हामीले इन्द्रजात्राको पर्व मान्दै गर्दा, हामी निहत्था भएको बेला खुँडा र तरवार ल्याएर आए, हामीलाई जो हुकुम, … Continue reading

Posted in कविता | Tagged | Leave a comment

कविता : नारी महिमा

~सोम खनाल~ थामेर श्रृष्टी जगतै चलाइ बांडेर शान्ति सबको भलाइ सोच्ने कोही ब्यक्ति छ आज्ञाकारी भने तिनै हुन् शील-योग्य नारी । कस्तै कहरमा पनि हार नमानी कर्तब्यमा टिक्नु छ भन्ने ठानी लुकाइ पीडाहरू पन्ध्र भारी बाड्छिन खुसीका पल भद्र नारी … Continue reading

Posted in कविता | Tagged | Leave a comment

कविता : रातो गुलाव रोपेकी छु

~निर्मला अवस्थी~ तिम्रो जीवनको हरेक पलमा खुशिहरु भरिदिन तिम्रा हरेक सुकार्यमा सफलताले चुमिदिन धेरै धेरै शभकामना साचेंकी छु नयां वर्षमा तिमीलाई दिन रातो गुलाव आफनै बगैचामा रोपेकी छु। जूनसंग अलिकति शितलता लिएकी छु

Posted in कविता | Tagged | Leave a comment

व्यङ्ग्य कविता : जताततै राम्रो होइन हाम्रो मान्छे हुनु पर्छ

~अशोक ‘खलानको मान्छे’~ तिश बर्से १६ बर्से १०४ लाई जित्नु पर्छ जे बोले पनि हुन्छ जे गर्दा पनि हुन्छ जन मन जित्नु भन्दा बुत्ले कुल्चि मार्नु पर्छ दुइ सैनिक् दुइ हातमा दुइ राइफल् दुइ कुम्मा अझै पनि सुधखोर् को नाममा … Continue reading

Posted in कविता, हास्य - व्यङ्ग्य | Tagged , | Leave a comment

कविता : अरण्य–रोदन

~अमर त्यागी~ आपसमा पराई छन् मान्छे कसलाई सुनाएँ यो छातीभित्र देश दुखेको पीडा सर्पहरू पालेर वरिपरि आफू सुरद्य्रिात हुनुको नियति संस्कृति बनेको बेला कसलाई सुनाएँ यो जिन्दगी नै दुखेको पीडा जति चिच्याए पनि सुन्दैनन् आजका सभ्य रावणहरू

Posted in कविता | Tagged | Leave a comment

कविता : कमरेड !! राष्ट्रियता आगोले जल्दैन

~मोहराज शर्मा ‘मोहबाबु’~ कमरेड !! तिम्रो अदुरदर्शिताको पराकाष्टा हो यो । आफ्नो स्वार्थका लागी माटो खल्बलाउन खोज्ने, आफै हिडने बाटो खल्बलाउन खोज्ने तिमी भित्रको लघुमानव तिम्रो आवरणले छोप्न सकेन ।। बिरता एकता र राष्ट्रियताको गरिमा भत्काएर बस्ति कुरुक्षेत्र बनाउने

Posted in कविता | Tagged | Leave a comment

कविता : मलामीको देश

~योगेश ढकाल~ देशको अर्को दुर्भाग्य यी काँधहरु लाश बोकेर मसानघाट झरिरहेकाछन् । कर्णालीको यात्रा गाउँहरु शुन्य छन् सपना बोकेर

Posted in कविता | Tagged | Leave a comment

कविता : शहीद

~अरुणबहादुर खत्री “नदी”~ हे मेरा सहीद तिमी बाँचुञ्जेल आफैंलाई बिर्सिएर देसलाई बलियो बनाउनतिर लाग्यौ हे मेरा सहीद आफूलाई अलग्याएर रित्याएर तिमीले प्रजातन्त्रको गीत गायौ

Posted in कविता | Tagged | Leave a comment

छोक : घामजूनको प्रेम

~रुमानी राई~ वैंशले, धपक्क बलेकी जून रातभरी आकासमा चुपचाप रोइरहन्छे घामको यादमा र, रातको अन्तिम प्रहर घामले धर्ती चुम्नु अगावै

Posted in कविता | Tagged | Leave a comment

कविता : शाहजहाँको इच्छा

~लक्ष्मी प्रसाद देवकोटा~ क. यमुनाजलमा बज्दछ मुरली ! जलमा बुलबुल रुन्छन् पिलपिल ! रुन्छन् कलकल ! यो तटको, वन छाया छवियुक्त यौवन, यौवन ! दिवानिशाको छाया अङ्कित, वियोगमिलनको क्रीडाभूमि, वृन्दावन ! यो मिलनको रोइरहेको इतिहास ! याद रुँदाको बास ! … Continue reading

Posted in कविता | Tagged | Leave a comment

कविता : लाटो पहाड

~घिमिरे युवराज ‘कर्जुना’~ यो पहाड साह्रै छुच्चो छ हुनेखानेहरुको लागि यहाँ जति आनन्द छ कामगरी खानेहरुको लागि यो जिन्दगी पेरुङ्गेको चेपबाट हिंडे जस्तै हो । मजदूरी गरी खाने कयौं आदाङ्बेहरु साहुको भारी बोकेर मधेस झर्छन् कति मुग्लान पस्छन् । बाँच्ने … Continue reading

Posted in कविता | Tagged | Leave a comment

कविता : उपदेश

~श्रीराम पटेल~ अल्छी गरी नसुत साथी बिहानसम्म सारा शरीर गर सफा भएर टम्म जोडेर हात गर ईश्वरलाई प्रणाम सङ्कट हट्छ जसबाट यहाा तमाम आफ्नो आमाबुबाको चित्त कहिल्यै नदुखाऊ

Posted in कविता | Tagged | 1 Comment

कविता : ए काल ! तँ आइज

~सुमी लोहनी~ ए मृत्यु ! किन डराऊा तासित आइज आगाल्छु तालाई प्ेरमसित के हाास्नभन्दा कठिन छ र रुन ? के बााच्नभन्दा गार्‍हो छ र मर्न ? बहाना अनेक कारण अनेक मृत्युका रुप अनेक तिनकै प्रहारले पलपल मरिरहेको मान्छे म

Posted in कविता | Tagged | Leave a comment

कविता : देश बनाउने लोभ देखाइ मन्त्री बने नेता

~जानवी चिमोरिया~ देश बनाउने आशामा जनताले नेतालाई मन्त्री बनाए देशलाई लुटी नेताले आफ्नो र आफन्तको भुाडी भराए । यो संसारलाई अज्ञानतामा राखी देशको ढुकुटी रित्याए संविधान र देश बनाउने लोभ देखा

Posted in कविता | Tagged | Leave a comment

कविता : फेरि आज याद आयो

~आशिष पौडेल~ एकान्तमा बसेको वेला आफै आफैमा भुलेको वेला फेरि आज याद आयो मलाई मेरो देश नेपालको याद आयो ।। भाग्यको खेलले गर्दा आज विदेशित पुगे

Posted in कविता | Tagged | Leave a comment

कविता : मुक्ति

~बैधनाथ ठाकुर~ कस्तो आध्यारो रात लाटोकोसेरो तिखार्दैछ दाात आपत छ बिचरा मुसाहरुलाई मुश्किल छ जोहो गर्न जीवन धान्नलाई

Posted in कविता | Tagged | Leave a comment

कविता : आजका कविहरूसँग

~भेषराज रिजाल~ एकदिन विकट गाउँको कुनै बस्तीमा घुमफिर गर्दै थिएँ एकाएक कविता फुर्यो कलम त गोजीमै रहेछ तर, कागज भेटिएन हिजोको पानीले भिजेर फुकालेका कपडामा प्रेमपत्रका टुक्राटुक्री थिए कि कुन्नि ! तर, अहिले म निर्जर चउरमा थिएँ !

Posted in कविता | Tagged | Leave a comment

कविता : अंश…

~क्षेत्री अजित~ मैले नौ महिना गर्भमा पालेको मेरो रगतको एक अंश जसको पहिलो स्पर्शमा म आफ्ना पीडा भुलेर अल्हादीत भएकी थिएँ जसको पहिलो रुवाईमा म आमा बनेको खुसीले रोएथें जसलाई तातेताते गराउँदा मैले हिँड्न सिकेथें जसको पापा मामा शब्दले म … Continue reading

Posted in कविता | Tagged | Leave a comment

कविता : वैद्यलाइ अनुरोध !

~मोहराज शर्मा ‘मोहबाबु’~ कमरेड, अव मुल सडकमा ढाट तेर्साएर यात्रामा अवरोध नगर । पुग्नै पर्ने गन्तब्यमा यसै विलम्व भएको वेला गौडो कुरेर नछेक मुलुकलाइ । वाँझो फोरेर आफनै गरामा विउ छर्ने पुरुषार्थ नभएका हरु

Posted in कविता | Tagged | Leave a comment

व्यङ्ग्य कविता : नेपाल र नेपाली सिध्याउने यिनै हुन !

~चटयाङ्ग मास्टर~ चुनाबै नगरे पनि आउने यिनै हुन् भोटै खसाले पनि पाउने यिनै हुन् यिनै थिए यिनै छन्, रहने यिनै हुन् नेपाल र नेपाली सिध्याउने यिनै हुन् पञ्चायत न ढल्दा जोगाउने यिनै थिए

Posted in कविता, हास्य - व्यङ्ग्य | Tagged , | Leave a comment

कविता : गाउँको गोरेटो

~मञ्जुल~ मलाई गाउँको सानो गोरेटो भनेर नहेप्नू म भीरमा पनि लान्छु, खेतमा पनि म बस्तीमा पनि लान्छु, एकान्तमा पनि जहां गोरेटो छैन म त्यहाँ पनि लान्छु जहां गोरेटो छ, मूलबाटो छ म त्यहीं बिलाउंछु पनि यस्तो बेला

Posted in कविता | Tagged | Leave a comment

कविता : नदी जङ्गल र रातको बाटो

~मञ्जु काँचुली~ नदीको बाटो मैले फेरि कहिले टेकिनँ त्यो नदीमा जहाँ जीवन्त मानिसलाई लास बनाएर किनासमा फ्याँकिन्थ्यौँ केवल गोडा चोपलेथेँ र त्यो केही दिन मात्र निर्जीव भएथ्यो

Posted in कविता | Tagged | Leave a comment

व्यङ्ग्य कविता : “स्वर्णमहल ” घोषणा

~लक्ष्मण नेवटिया~ छोरा उफ्रिदै खुसियाली मनाउँदै आयो, सयपत्रीका दुई माला किनेर ल्यायो, एउटा आफूलाई, अर्को मलाई लगायो, घरपरिवार सबैका गालामा रातो अबीर लगाउन भ्यायो। बुबा अब हामी पनि महलवासी भयौं, सुन्नुस एउटा खुसीको ताजा समाचार, सबै गाउँले ले तपाईंको इमान्दारी, … Continue reading

Posted in कविता, हास्य - व्यङ्ग्य | Tagged , | Leave a comment