Category Archives: नेपाली काव्य

~बूँद राना~ जिऊँ शानसँग, मरौँ शानसँग नितान्त सुनौलो पहिचानसँग।

~बूँद राना~ नौलो हाँक हालिदिने समयलाई सलाम छ हतकडी फालिदिने समयलाई सलाम छ।

~बूँद राना~ घमण्डमा थपीथपी मात परेपछि स्याल–ब्वाँसा रमाउँछन् रात परेपछि।

~बूँद राना~ चिराचिरा परेको छ मान्छे ‘बाँचे’ भन्दै मरेको छ मान्छे।

~बूँद राना~ कुन्नि कस्तो टुनामुना जानेको छ गजलले काँचा–पाका जम्मैलाई तानेको छ गजलले।

~बूँद राना~ माला उन्ने निहुँ पारी भाँचिदियो डाली फूल भन्छ– ‘मान्छेलाई म भन्दिन माली।’

~बूँद राना~ मानिसले आफूलाई कुन्नि केमा ढालेको ढालेको छ ‘म हुँ मान्छे’ भन्न पनि लाज लाग्न थालेको छ।

~बूँद राना~ मुक्तिको तिथिमिति गन्दै छ कलैया ‘हुन्छ, उज्यालो हुन्छ’ भन्दै छ कलैया।

~बूँद राना~ जैले पनि खुकुरीको धार हदै भो फूलजस्तो जिन्दगीमा भार हदै भो।