Category Archives: नेपाली काव्य

~विमल निभा~ यो कानुनी गोली हो असह्य दुःख, भयावह वेदना निरन्तर चित्कार, र विह्वल मन सबै जनहिंसा हुन् जोस, आक्रोश, विद्रोह र अन्यायको विरोध रोक्का गरिएको छ आज्ञापत्रमा

~विमल निभा~ हिजोआज शब्दहरुले एउटै अर्थ दिन थालेका छन् उदाहरणका लागि तपाईं संसद्लाई संसद् भन्नोस् अथवा सुपरमार्केट आन्दोलनलाई आन्दोलन भन्नोस् अथवा धोका मनीषीलाई मनीषी भन्नोस्

~विमल निभा~ देशलाई बदल्छु भनेर कसम खानेहरुले एकाएक बदलेका छन् आफ्नो जुत्ता जुत्ताको रंग छ कालो विश्वासघातको रंग पनि कालो नै हुन्छ र काला रातहरुमा उत्सव मनाउँछन्

~विमल निभा~ हाम्रा आँखाबाट आँसु समाप्त भइसकेको छैन सुक्खा भइसकेका छैनन् हाम्रा आँखाहरु हाम्रा आँखाहरुमा बाँकी छ अहिले पनि अलिकति नुन अलिकति पानी हेर, गिलो छ

~विमल निभा~ संसद्अगाडि फ्याँकिएको छ एउटा घोडाको शव केही दिन अथवा सप्ताह अथवा महिना अथवा वर्षअघिसम्म जीवित थियो यो बलिष्ठ मांसपेशीसहितको

~विमल निभा~ एकाएक उसको ब्याङ्क ब्यालेन्स बढ्यो त्यसपछि उसले हात बेच्यो र किन्यो एउटा न्यानो पन्जा खुट्टा बेच्यो र किन्यो एउटा चम्किलो बुट निधार बेच्यो

~विमल निभा~ यो हत्या एक्कासि भएको होइन सबभन्दा पहिले चिन्तन–मनन गरियो एक हुल वेतनभोगी विचारकहरु आआफ्नो आसनमा कापालिक मुद्रामा समाधिस्थ भए

~विमल निभा~ उद्दण्ड घाँसहरुले घेरिएको छ खेत तर माटामा भएका बालुवाका कणहरु चम्किरहेका छन्