Category Archives: गीत

~महेश बर्तमान रानामगर~ शितल छाया तिमी भन्थ्यो मन पोल्ने रैछ मेरो जुनको शितल छाया पराईलाई रैछ ताराबिच एउटा तारा सधै सधै प्यारो प्यारो तारा बिलाई गए मनलाई भो गाह्रो शिशिरमा घाम लागे सवले ताप्ने रैछ

~महेश बर्तमान रानामगर~ उठ—उठ जाग—जाग हे यूवा हो मानविय यूगको माग बिश्व शान्ति हो मान्छेले मान्छे मार्छ, मान्छे मारी जीत हुन्न रे यूवा शक्ति शान्ति चाहे शान्तिको शंख बज्छ रे शान्तिको द्धिप बाली उठ यूवा हो मानविय यूगको माग बिश्व … Continue reading →

~महेश बर्तमान रानामगर~ बिर्सनलाई धेरै पिए, मातिएपछी पो मन खुल्न थालेछ बिस्तारै बिस्तारै मनको पिडा सबैमाझ खुल्न थलेछ तिम्रो जाली मायामा मै ढुखीको मन फस्नु फसेछ तिमीले गरेको बाचाहरु तिमी आँफै तोड्नु तोडेछ धनको साथ पाए पछि मनको रुपा पराइ … Continue reading →

~महेश बर्तमान रानामगर~ धेरै गीत गाएँ मैले प्रीत धेरै लाएँ मलार्ई भने तिम्रै गीत तिम्रै प्रीत प्यारो यति ठुलो संसारमा सुन्दर धेरै रुप मलार्ई लाग्छ हरक्षण बसु तिम्रै साथ धेरै कसम खाए मैले धेरै माया लाएँ

~महेश बर्तमान रानामगर~ सोलुखुम्बुको काखमा जन्मेको हामी शेर्पाली सगरमाथाको गौरवले बाँचेको हामी शेर्पाली नुम्बुरको काखमा सल्लेरी बजार हाँसेको जुनबेशीको काखमा शेर्पाली सँस्कृति बाँचेको पाहाडी छाती छेडेर नागवेली दुधकोशी बगेकी

~महेश बर्तमान रानामगर~ फेवातालमा सान्नानि घाम होकि छाया सङिलएको मनभित्र बस्यो तिम्रो माया सेती नदी भइ बग्यो तिमी मेरो मनमा माछापुच्छे् भई हाँस्यो मेरो आँखैमा हरियाली शुन्दरतामा प्रिती नयानया

~महेश बर्तमान रानामगर~ ए ! नेपाल ए ! नेपाल कुन निर्दयी दशा चल्यो नि यता भाई डल्यो भन्छनयही दुःखी आमा रुन्छिन उता ! दाई म¥यो भन्छन अभागी आमा मुर्छा पर्छिन ए ! नेपाल ए ! नेपाल कुन निर्दयी दशा चल्यो … Continue reading →

~महेश बर्तमान रानामगर~ तिम्रै माया यहि कालेलार्ई तिम्रै दया यहि कालेलार्ई आज झनै मुटुमा घात धोका पनि यहि कालेलार्ई यो कालेको भाग्य कस्तो चुकी जाने काँच जस्तो माया गर्ने बाहानामा दया देखाई दिल चो¥यो माया गर्ने दिललार्ई तिमी एक्लो बनाई … Continue reading →

~महेश बर्तमान रानामगर~ विश्वको शीर सगरमाथा यसैको काखमा जन्मेको हिमाली शहर प्रकृति बहर हिमाल हाँसेको हिमाल हेर्नलाई आउ है सोलुखुम्बुमा स्याङ्बोचे डाँडा नाम्चे है बजार त्यहीमाथि थामे गाउँ यो दुधकोशी यो भोटेकोशी यही डाँफे नाच्ने ठाउँ

~महेश बर्तमान रानामगर~ हाँस हाँस सधैं हाँस आँशु सवै मलाई दिई कोमल तिम्रा हृदयलाई सधैंभरि खुशी राखि चाहानानैं यस्तो मेरो दु:ख बोकी खुशी दिने रहर नै यस्तो मेरो पीडा बोकी खुशी हुने नाचनाच तिमी नाच यी नयनमा छारो पारी

~महेश बर्तमान रानामगर~ वेईमानीले बेइजतीको लगाम लगाइ दियो आफु हारी जीतको थाक आफ्नै हात पर्‍यो बैगुणी छ संसार पनि मलाई ठेस दिन्छ तीर रुपी वचन पनि मेरै मुटु घोप्छ निरीह बनि सारा पीडा म नैं सहनु पर्‍यो