Category Archives: छन्द कविता

~चेतनारायण लामिछाने ‘जिज्ञासु’~ छन्द : शार्दूलविक्रीडित हेर्ने सुन्दर नेत्र औ बिच दिए राखेर यो नासिका सुन्ने कान दिए र दाँत मुख औ जिब्रो दिए भाषिका । हिँड्ने पाउ दिए र टेक्न धरती पाएर हिँड्दै छ जो “छैनन् ईश्वर” भन्छ त्यो … Continue reading →

~चेतनारायण लामिछाने ‘जिज्ञासु’~ छन्द : स्रग्विणी होस् नयाँ वर्ष यो शान्तिको हर्षको सभ्यता फैलियोस् पूर्वीयाऽदर्शको । दुःख दारिद्र्य पीडा हटुन् दूरमा बस्न कोही कतै नपरोस् कष्टमा ।।१।। राष्ट्रको होस् विकासै नहोस् भ्रष्टता न्याय पाउन् सदा होस् सदाचारता । दण्ड कोही … Continue reading →

~चेतनारायण लामिछाने ‘जिज्ञासु’~ छन्द : उपजाति‌ बसी घरैमा म त लड्न सक्छु यो बाह्यको कोरन जित्न सक्छु । मभित्रकै कोरनले सतायो क्वारेनटाईन भए म बस्छु ।।१।। म सेनिटाईजर नै घसूँ कि । वा आइसोलेसनमा बसूँ कि ए वैद्य बा साबन … Continue reading →

~चेतनारायण लामिछाने ‘जिज्ञासु’~ छन्द : भुजङ्गप्रयात कतै छैन खाने कुराको र चिन्ता कतै हुन्छ धेरै र छान्ने छ चिन्ता कसैमा छ सम्पत् र कोही विपद्मा मिलेमा त हामी नि हट्ला कि चिन्ता ।।१।। कसैले त फुर्सद् नपाएर चिन्ता छ कोही … Continue reading →

~चेतनारायण लामिछाने ‘जिज्ञासु’~ छन्द : शिखरिणी मरेका देख्दैछन् प्रतिदिन कयौँ जीव जगमा हरेका छन् आफै मनुज अरुको प्राण भवमा । अझै सोच्दैनन् खै म पनि यसरी मर्दछु भनी यहाँभन्दा धेरै छ अझ कुन आश्चर्य-धरणी ।।१।। कहाँ सोच्ला भोगी गरुडमुखभित्रै छ … Continue reading →

~चेतनारायण लामिछाने ‘जिज्ञासु’~ छन्द : द्रुतविलम्वित जगतमा नव-मानव भो अरे फगत-मा-नव मानव जो छ रे । छ त कुनै उस-मा-नवता कतै भन सखे ! मन-मा-नवता भए ।।१।। पर छ जो उस-मा- नवता-समा भर छ केवल ऊ रति-रासमा । छ लत … Continue reading →