Category Archives: कविता

~उषा गिरी~ जीवनका रङ्गिन सपनाहरू जङ्गलका कन्दमुल खाएर होस् वा रमाइला क्षेणहरू लुटेर होस् भावुकताको पोखरीमा स्वतन्त्र रुपमा अरुको मन नदुखाई भूगोलको कुनै पनि कुनामा

~उषा गिरी~ बर्षभरिका थकाइहरूलाई पर सारी आसुँ र सुस्केराहरूलाई बढार्दै बिगतका बर्षहरू झैं यो बर्ष पनि दिर्घ विश्वाशका साथ निलो आकाश लिएर, हामी तमाम दिदी बैनीहरूको दैलो र आगनहरूमा सौगात बोकेर शुभत्वको सन्केत दिदै हर्ष र उल्लासका साथ रातो साडी … Continue reading →

~उषा गिरी~ एउटालाई दु:ख पर्दा मान्छे त्यसै हाँसिदिन्छन ब्यथा पोख्ने ठाउ नै हुन्न भन्यो भने रिसाइदिन्छन सिथिल हुन्छु त्यसै त्यसै नबुझे झै गर्छन् सबै मनको बाँध भत्काइदिन्छन गोधुलिमा बस्छु रुँदै

~उषा गिरी~ जीवनसँग जुझ्दै हारहरूलाई स्वीकार्दै दृढ अठोट मनभरि पाल्दै बिचलित नभैकन चुला र चौकामा ढिकी र जातोमा विवशतामा रमाइरहेकी प्रफुल्ल मेरी आमा तिमीले आफ्नो पीडाको क्षणलाई

~उषा गिरी~ तिम्रो आगमनमा गोधुलीमा फक्रदै बर्षा ऋतुलाई लखेट्दै सरद ऋतुलाई कोरल्दै सर्बाङ्ग पग्लदै,छछल्किदै उकुसमुकुस आएकी छौ । तीज हामी तमाम नेपाली किशोरीहरुको माझमा

~उषा गिरी~ समयको खाली सिउदोमा रङ्ग भर्ने कोशीस नगर सिमारेखा लामोछ अन्धकार सङ्गै बादल फाट्न सक्छ डाढा पाखा हिजोजस्तो छैन