Category Archives: कविता

~समाश्री राउत~ रविका मद्धिम किरणको फैलावटसँगै पखेटा फड्फडाएर चराहरुका कोकिल कण्ठबाट करतल चिरबिराहट निस्कन्छ हरेक घरबाट निन्द्रा भाग्दछ जगत जाग्दछ यो आवाज नै त हो जस्को छायाँका पछिपछि एउटा गोरेटोमा हामी आफूलाई डोर्याउँछौं, आफ्नो चेतना खोल्छौं आफ्ना मधुर वाणीले हृदयलाई … Continue reading →

~समाश्री राउत~ मायाको भाषा हुँदैन मायाको परिभाषा हुँदैन आँखा प्रयुक्त भएर सोचको आकार र रंगहरु नाक प्रयुक्त भएर तृष्णाको गन्ध र वासना पृथक भाव पृथक सोच पृथक बिम्ब मस्तिष्कमा माया खण्डिकृत गरिए पछि सुविधा अनुसार परिभाषित भए पछि बिस्तारलाई संकुचित … Continue reading →