Category Archives: कविता

~अनुप जोशी ~ आत्म घटन/आत्म विघटनको कुरुक्षेत्रबाट सौन्दर्यबोधसम्मको एक वृहद नियात्रा , रकेट विमानहरुमा श्वासाल्पता र ‘एनहाइड्रस’ अधमरो जिन्दगी ! नहुनु बराबरको ऐन्द्रियता नहुनु बराबरको मानवीयता रक्त भण्डारले कुबेर हुँदा-हुँदै पनि एक फाल्सो जीवनदानको कन्जुस्याँईमा गुम्सिरहँदा प्रगल्भ एक ऋतु , … Continue reading →

~अनुप जोशी ~ निन्द्रा नलागेपछि मैले खाटबाटै सिरक कसेर माथिको सिलिङलाई हेरेँ र अचानक त्यो माथि गर्जिरहँदो घरभेटीलाई सम्झिएँ सम्झिएँ , छ महिनादेखि भाँडा तिर्न नसकेको व्यहोरा , तुरुन्तै कोठा छोड् भन्ने घरभेटिको पछिल्लो आदेश ।

~अनुप जोशी ~ मान्छेलाई थाहा छ– आकाशको रङ थाहा छ– सगरमाथाको उचाई झरनाको शिर मौसमको जादुले रुखमै पाकेको फल उसलाई सबै थाहा छ– बादलले कस्तो गीत गाउँदा वर्षात हुन्छ, चट्याङ् पर्छ थाहा छ– हाँगा छाडेर भुर्र उँडेको चरा बादलभित्र गायब … Continue reading →

~अनुप जोशी ~ म सानै हुँदा आमाले दुइटा ढुङ्गा हो कि फलाम जस्ता पर्यायवाची वस्तुहरु उपहार दिनुभयो जब ती दुईलाई हत्केलामा अड्याउन खोजेँ एउटा फुत्त भाग्यो र अर्कोसँग चिप्किन पुग्यो म हठात् आत्तिएँ मलाई आश्चर्य चकीत देखेर आमाले भन्नुभयो-

~अनुप जोशी ~ यदी चाह्यौँ भने यौटा सिँगो जीवन छ हामिसित । बटुवा पर्खेर बसिरहेका चौतारीहरु सुवास छरेर आगन्तुक निम्त्याईरहेका बगैँचाहरु हिमालले एकटक हेरिरहेको भञ्ज्याङ अनि डाँडाहरु सबै छन् हामीसित , हाम्रो संगमस्थल । के तिम्रो मायाको ब्रह्माण्ड पनि फैलिरहेछ … Continue reading →