Tag Archives: मनु मञ्जिल – Manu Manjil

~मनु मन्जिल~ ऊ मेरो चिट्ठी पुग्ने यौटा ठेगाना थियो, हरायो । जीवनका अनेक किनारहरूमा मलाई भेट्न आउने लहर निदायो । सम्बन्धको झ्यालमा उदाउने जून अस्तायो । उसका आँखामात्रै बचाउन सकिएको भए पूmलहरूमा सधैं उज्यालो खस्थ्यो । मरुभूमिमा नहराएको भए एक … Continue reading →

~मनु मन्जिल~ दशैँबाट दशैँ हराएको खबर छ छैन अखबारमा? शरद भुईंमा र्लेको छ, स्कूल मावल गइसकेको छ। केही आएन भन्न असजिलो छ तथापि, दशैँ नआएको कुरा कतै छ छैन शहरमा?

~मनु मन्जिल~ निभेर दिनभर उभिन्छु अचेल सडक किनारामा बाँच्नै नहुने धेरैजसो दिनहरु बाँचेर मात्र आयु नाघ्न नसकेर उभिएजसरी । यति खराब जिन्दगी पनि अभिनय होइन । यो विनाअर्थ उभिनु पनि सपना होइन । सिसाको यौटा आँखाले बिहानको प्रत्येक रातो गुलाबमा … Continue reading →

~मनु मन्जिल~ मैले पहिलो पटक यौटा चित्र कोरेँ र त्यो पनि तिम्रो । तिम्रा आँखाहरू तिम्रै आँखाको रङले सजाएँ तिम्रो केशराशिको रेशमी कोमलता उबाएँ, चहक उबाएँ र तिम्रो केशराशि सजाएँ । तिम्रो मुस्कानभन्दा म्रिदु र सुन्दर रङ

~मनु मन्जिल~ पहराको साँघुरो बाटोमा हजुरसित भेट भएथ्यो …. ! सोचेको थें– हाम्रो भेट कुनै सहरतिर हुन्छ होला सोचेको थें– हाम्रो भेट गाउँतिर हुन्छ होला ! मैले त चौतारो सोचेको थें कुनै देउराली सोचेको थें

~मनु मन्जिल~ म चाहन्छू भेटीदा बालक संगै भेटियोस मुस्कान भेट्दा फुलसॅगै भेटियोस वसन्त मानौ सोधियो कि उस्का बाबू कहा छन बालकले सानो औलाले देखाओस् चौतारा भरी बसेर हासी रहेका मानिस र भनोस् त्यहाको यौटा हासो उसको घरको हो। मानौ सोधियो … Continue reading →

~मनु मन्जिल~ मेरो एउटा दुश्मन छ जो मलाइ फोहर जत्तिकै घृणा गर्छ तर म उसलाई फुल जत्तिकै मन पराउँछु उ मेरो अनुहारमा घाम नउदाउनु भन्छ मेरो बगैंचामा बसन्त नआउनु भन्छ मेरो घरका झ्याल ढोकाबाट हावा नपस्नु भन्छ मेरो आँगनका फुलले … Continue reading →