Tag Archives: kabita

छन्द कविता : म मरेपछी !

~दिवाकर स्वप्नील~ छन्द : झ्याउरे म यदि मरे कुनैदिन् भने नरुनु पियारी । मनमा धैर्य गरेर तिमी बस्नु है स्याहारी ।। त्यो बेला तिमी झक्झकाउँदै धड्कन सुन्नेछौ । नहुदा सास तनमा हरे धेरै नै रुँदीहौ ।। माता र पिता पिटेर … Continue reading

Posted in छन्द कविता | Tagged | Leave a comment

कविता : अनर्थ वातावरण

~प्रकाश प्रधान~ आरोप आक्षेप आरिस आघात आशङ्का एक भयङ्कर अभिशाप मानव जीवनमा चाहे व्यक्तिगत, सामाजिक जीव होस्, चाहे राष्ट्रिय जीवन समायोजन सन्तुलन सुसञ्चालन जीवनयापनमा विवेक छवि र इमानकै तराजु असन्तुलित गर्ने यस्ता शब्दहरू शब्दकोशमा भए पनि

Posted in कविता | Tagged | Leave a comment

कविता : पर पर क्षितीजमा

~कमल कुमार~ पर पर क्षितीजमा अस्ताउँदो सूर्यको लालीमा बादलका रङ्गीचङ्गी धर्काहरु आकाशको छाती नाप्थे, बादलका अमूर्त ढिक्काहरुमा रुमानी कथाहरु बुनिन्थे

Posted in कविता | Tagged | Leave a comment

कविता : पृथकतावाद

~गोविन्दप्रसाद आचार्य~ पृथकतावादको न देश हुन्छ न हुन्छ संसार सोचाइ हुन्छ डडेको चित्त भत्काउ बिगार पृथकतावादी धूर्तको धावा अखन्ड देशमा मानिसजस्तो देखिन्छ तर सर्पको सोचमा पृथकतावादी चर्केर थुक्छन् विदेशी नसाका पृथकतावादी अखन्ड डस्ने देशको दसाका

Posted in कविता | Tagged | Leave a comment

कविता : तिम्रो तस्बिर

~अरुणबहादुर खत्री “नदी”~ तिम्रो सुन्दर मुहारको सजिएका तस्बिरहरू हरेक साँझ, हरेक बिहान निहालेकै हुन्छु हरपल तिम्रो याद बोकेर मुस्कुराइरहेकै हुन्छु

Posted in कविता | Tagged | Leave a comment

कविता : सघन तमिस्रा प्रति

~लक्ष्मी प्रसाद देवकोटा~ क. ए आलोक–विलोपिनी ! घन–कजली निशि ! लाश दिवसकी निस्पद ! रुप, रागका वैभव बहुविध अस्ताचलमा सल्काई, ध्वान्तजटा बाक्ला बिखरी, विश्वभस्मालेपा ? बाँध्यौ अचल समाधि, निस्तब्ध, विलीन हिमाली डाँडामा ? महामृत्युकी छाया सरि ए ! विशाल शून्य … Continue reading

Posted in कविता | Tagged | Leave a comment

कविता : भुकम्प

~अन्जना पौडेल~ कम्पन दिदै भित्रै विथोलि दिदै मन तन पारिदिदै चिरैचिरा छर्किदिदै नुनचुक रसाइदिदै आँखा हम्फाल्दै आइदिन्छ कताबाट हल्लाईदिन्छ अग्लै पहाड धस्काईदिन्छ अग्लै पर्खाल उम्लेझै भुलुक्क पानी खट्खट्,खट्खट्् टङ्टङ् टङ्टङ्

Posted in कविता | Tagged | Leave a comment

कविता : मेरो गीत

~अशोक ‘खलानको मान्छे’~ न तिम्रो आँशु पुच्नसके न बैसभारी मायाँ दिन सके अभागी यो चोला बोकी संम्झेर मत्र बाच्न सके के गर्नु त दुखीया को जिन्दगी नै यस्तै ह्रैछ

Posted in कविता | Tagged | Leave a comment

कविता : जिउँदो लास

~बालकुमार गुरुङ~ नचलाइदेऊ कसैले धोकैधोकामा विचलित मेरो मुटुलाई नझस्काइदेऊ कसैले बगरैबगरमा दौडिरहेको मेरो भावनालाई स्नेहहीन छ, विरानो लाग्न थाल्यो आफैं भुलिदियौं माया मेरो, भाव बहल भयो जीवन विश्वासघात थिएछ त्रि्रो वाचा र बन्धन कुनै रंगमञ्च थिएछ त्यो शृङ््गारको दिन ।

Posted in कविता | Tagged | Leave a comment

कविता : मरुभूमि र हरियाली

~जीवन्त विरही~ उजाड उजाड मरूभुमिमा फूलेका छन् सयपत्री र मखमली उम्रदैनन् केही भन्ने रेगिस्तानका जमिन जताततै हरियाली भएका छन् खाने पानीका मुहान नभएका देशहरू,

Posted in कविता | Tagged | Leave a comment

कविता : लिलाम बढाबढको सूचना

~क्षेत्रप्रताप अधिकारी~ माटो बिक्रीमा छ पानी बिक्रीमा छ राम्रो बलियो बहादुर बानी बिक्रीमा छ । जहाँ छ, जस्तो छ अवस्थामा ढुङ्गोमुढो, खोलानाला निरिक्षण गर्न सकिनेछ ढल बग्ने बागमतिदेखि जल बग्ने कर्णालीसम्म एक्मुस्ट सकार्नुपर्नेछ

Posted in कविता | Tagged | Leave a comment

कविता : दुई मुस्कान

~राजेन्द्र थापा~ १. नेताको मुस्कान उनीहरू जैले नि हाम्रो सामु आउँदा, डराउँदै हाँस्छन् मुसुक्क अनि प्याकेटबाट झिकेर रेडिमेड मुस्कान, ओठमा टाँस्छन् लुसुक्क मुस्काने पुलाउको सुगन्धले भोका जनता जब चिच्याउँछन् जिन्दावाद

Posted in कविता | Tagged | Leave a comment

छन्द कविता : बालसंसार

~डा. लेख निरौला~ छन्द : चित्रलेखा होलान् पक्कै प्रगति पथ जहाँ मानवी भावनाका होलान् त्यस्ता अतिशय छहरा जाह्नवीझैँ धराका बुझ्नै गाह्रो हरितगृह जहाँ ऊर्वरा शक्तिपुञ्ज… ऊर्जा नै हुन् सुखमय वसुधा बालसंसार कुञ्ज ।। हाँस्दा हाँसो किसलय अवनी निर्झरी झुक्किए झैँ … Continue reading

Posted in छन्द कविता | Tagged | Leave a comment

कविता : किन व्युँझन्न तेरो मन ?

~हेमन्त कमलामणि~ को थुन्न सक्छ यहाँ कैदी बनाई न जित्न सक्छ वलमा साथ जो नपाई नासिन्छन सभ्यता ठूल्ठूला प्रलय वन ए थोपा भन्— किन ब्यूझन्न तेरो मन ?

Posted in कविता | Tagged | Leave a comment

कविता : घात

~लक्षिराम आचार्य “अविरल”~ दुनियाँ स्वार्थी छ रूप र रंगका स्वार्थहरू नियाल्दै भौतारिन्छ कहिले सरकार ताक्छ कहिले सदनको रस धोक्छ कहिले न्यायलयको पाउ पर्छ नसके साम, दाम र भेदको तुच्छ अस्त्र बोक्छ ।

Posted in कविता | Tagged | Leave a comment

कविता : तेलखानी बिनाको नेपाल र ठमेलहरु

~प्रकाश सुनुवार ‘निराकार’~ तेलखानी विनाको नेपाल आज इराक हुनुपरेन वारुदको तुवाँलो भित्र रुमलिनु परेन हिटलरी दमन भन्दा दर्दमुलक भयँकर अमेरिकी सेनाको पदचापद्धारा कुल्चिनु परेन तर साम्राज्यवादीका कमाराहरु

Posted in कविता | Tagged | Leave a comment

गीति कविता : आखैमा लुकाई

~दिलिप योन्जन~ आखैमा लुकाई मुटुमा राखे, हितैको मायालाई बिरानो बनी बिलौना पोख्छे, दुनिया हसाई मायैमा हुन्छ अन्जानको भुल, बेदना पोख्नु दुखेको आत्मा आसुले धुई, फुलैले सजाउनु। पिडा बाडे सान्ति मिल्छ, पिडा मै नडुब्नु धुखेको मुटु मायाले धुनु, निस्ठुरी नहुनु

Posted in गीति कविता | Tagged | Leave a comment

व्यङ्ग्य छोक : भागशान्ति जयनेपाल

~लक्ष्मण लोहनी~ ए, को त्यो ? धत् लाटा त्यो त नेता ! त्यो को नि ? नेतालाई जिताउने जनता । यो चवन्नी कार्यकर्ता यसले चार खण्डको एक खण्ड पाउँछ

Posted in कविता, हास्य - व्यङ्ग्य | Tagged , | Leave a comment

कविता : पूर्बी यूरोप

~बिमल गुरुङ~ बिश्राम लिएको छ चक्काले जुन बयल गाडीको हो । कसैले नसोचोस् समुद्रभित्र डुबेको छ संधैको निम्ति बत्ती । बत्ती आफैंमा प्रज्वलित हुन्छ

Posted in कविता | Tagged | Leave a comment

व्यङ्ग्य कविता : भोट कसलाई?

~गोविन्द नेपाल~ यसपटक आफ्नो अर्को नहेरौँ कालो गोरो नहेरौँ अग्लो होचो नहेरौँ दुब्लो मोटो नहेरौँ चुच्चा-थेप्चा नाक नहेरौँ चिम्सा-बाटुला आँखा नहेरौँ मंगोल-आर्य अनुहार नहेरौँ

Posted in कविता, हास्य - व्यङ्ग्य | Tagged , | Leave a comment

कविता : म बेचिएर के भयो?

~रुमन न्यौपाने ‘अमन्त’~ मक्कीएको हाड लिई म बाँचेको धेरै भयो । सस्तिएको भाउ माझ म बेचिएको धेरै भयो । मेरो अस्तित्व छारो भएनी स्वतन्त्र उड्न कहाँ सक्छु र । आफ्नै नृत्याङ्गनमा म चिप्लिएर के भयो ।

Posted in कविता | Tagged | Leave a comment

कविता : स्वाभिमान

~लक्षीराम आचार्य “अविरल”~ रणमैदानमै डुबुल्की मार तिमी हजारौं मोर्चा लड, अनि हजारौं हारका बिचमै सुनौलो जीतको संसार खोज त्यही सपना सहितको रमणिय वगैचाको यात्रा रोज डुल्दाडुल्दै वगैचामा तिमीलाई

Posted in कविता | Tagged | Leave a comment

कविता : नाङ्गो मान्छेको आत्मकथा

~प्रमोद स्नेही~ नाङ्गो मान्छेहरूको शहरमा स्वयं लाजले आत्महत्या गर्यो । कपडाहरू दन्त्यकथाहरूमा परिभाषित भए । केही मान्छेहरू राम्रा र महँगा कपडाहरू लाएर पनि सर्वाङ्ग नाङ्गो छन् ।

Posted in कविता | Tagged | Leave a comment

कविता : ढलिरहेकबा स्वाभिमान

~विशाल दर्लामी~ जब हुलका हुल युवाहरु आँखामा बलिन्द्र आँशु लिंदै आफू जन्मिएको माटोलाई बाईबाई गर्दै मरुभूमिमा भित्रिन बाध्य हुन्छन्

Posted in कविता | Tagged | Leave a comment

कविता : देशको मुहार फेर्नुछ

~मनु वि.क.~ रिङदै घुम्दै आयो तीज नेपालीको आँगन गीत गाउ दिदी बहिनी सँगै नाचौं न नेपालीलाई दिदीबहिनी साह्रै दुःख भएको हेर न शान्ति देशमा छैन आएको

Posted in कविता | Tagged | Leave a comment

कविता : धेरै आँखा आए

~आचार्य प्रभा~ धेरै आँखा आए यहाँ बास दिन्छु भनी धेरै हात धाए यहाँ साथ दिन्छु भनी कस्को विश्वाश गरिकन बास माग्नु मैले कस्को भर परिकन साथ माग्नु मैले

Posted in कविता | Tagged | Leave a comment

कविता : नदीको यात्रा

~लक्षीराम आचार्य~ एउटा क्रान्ति नदी बग्छ सदा सर्वदा हिमालको काखदेखि पुग्छ पहाड कन्दरा भेट्छ यात्राबीच असंख्य सहयात्री लटरम्म

Posted in कविता | Tagged | Leave a comment

कविता : जुनकिरी

~निश्चल काउचा~ जुनकिरी हुँ म मलाई चन्द्रमा मन पर्दैन जुन अर्काको उज्याँलोमा चम्किन्छ जुनको प्रकाश बादलले छेक्न सक्छ औशीले लुकाउन सक्छ म स्वतन्त्र छु जता पनि उडन सक्छु मेरो उज्याँलोले भ्यागुताहरु तर्सन्छन्

Posted in कविता | Tagged | Leave a comment

कविता : लोकतन्त्र

~लक्षीराम आचार्य “अविरल”~ गुफाभित्रबाट फ्याउ फ्याउ ओकल्दै पुकारि ंदैछ यहाँ निस्पट्ट कालरात्रीमा ब्वाँसाहरुको लोकतन्त्र विहानीको सपनामा छेदक लगाउँदै अन्धकारमै

Posted in कविता | Tagged | Leave a comment

कविता : म त्यही आउने छु

~राहुल पुन~ शायद, तिमीलाई लाग्दो हो कतै हराए जस्तै कही लुके जस्तै पक्कै तिमी सोच्दा हौं यतै विलिन भए जस्तै अन्तैतिर भागेजस्तै तर, तिमीलाई लागेजस्तो तिमीले सोचेजस्तो

Posted in कविता | Tagged | Leave a comment

कविता : किताब

~विक्रम सुब्बा~ लेखिँदैछ अब एउटा नयाँ किताब मानिसहरू भन्दैछन् – किताबको कुनै पनि अध्यायमा राजाका जुँगावाला टोपीले शिर उठाउँने छैन रानीका कुटील मुस्कान कतै पोतिने छैन युवराजका कामुक ठट्टाहरूको विवरण लेखिने छैन युवराज्ञीको शिरमा दैवी शक्तीको ताज पहिर्‍याइने छैन के … Continue reading

Posted in कविता | Tagged | Leave a comment

कविता : भोज यथावत चलिरहेछ

~आर.एम्. डंगोल~ सुकुलको तहमाथिबाट खबरदारी गरिरहेका बेवारिसे औँला-हत्केलाहरू संविधानको त्यान्द्रो चपाउँछन् र, उग्राउँछन् आराम गरीगरी समयको यो सुकुल रोगी संविधानजस्तै अझै खिइँदै छ यद्यपि, त्यसैमाथि बसेर

Posted in कविता | Tagged | Leave a comment