Tag Archives: राजेन्द्र शलभ – Rajendra Salabh

~राजेन्द्र शलभ~ कसैले सोध्नु अघि म आफ़ैँ भन्छु, दिक्क लागेर नै बिदेशिएको हो म खानै नपाएर होइन तिमीले गरिखान नदिएर देश छोडेको हुँ मैले । कसलाई मन हुन्छ र पराई देश्मा पसिना बगाउन

~राजेन्द्र शलभ~ आमालाई अँगालो हालेर म्वाई खान्छौ मलाई हेरेर मुस्कुराउँछौ मात्र म तिम्रो अँगालोमा किन आउन सकिन छोरी ? तिमी बिरामी हुँदा रातभरि छातीमा टँसेर सुताएकै हुँ

~राजेन्द्र शलभ~ खोल फेरेर पुरानै समय बााचिँरहेको यो समयलाई म, कसरी मेरो समय भनौँ ? मिनि – स्कर्टबाट साडी लाउँदैमा प्रेमिका श्रीमती बन्न सक्तिनँ । हामीले चाहेको त

~राजेन्द्र शलभ~ चारआलीतिरबाट दुई जना गाडीवानहरू सूर्य अस्ताउनुअघि नै रित्ता बयलगाडाहरू लिएर फर्के रित्ता पेटहरूजस्तै

~राजेन्द्र शलभ~ औँसीको रात थियो टुकी बालेर म फर्किएको मात्र थिएँ सेतो लुगा लगाएको एउटा रवाफिलो मानिस मेरा अगाडि उभियो। उसको मुठीका कापहरूबाट

~राजेन्द्र शलभ~ धेरै दिन लगाएर आफुसँग बटुलेका साना—साना खुशीहरू आफन्तलाई बाँड्न बसेकै बेला एउटा ठूलो दुःख फेरि टुप्लुक्क आइपुग्छ ।

~राजेन्द्र शलभ~ मेरो झ्यालनिर आएर जून मलाई सधैं माया गर्न सिकाउंछ म भित्र उत्साह र प्रेम भरेर जान्छ । बिहानै मेरो देशका शासकहरू म भित्र घ्रिणा भरेर जान्छ्न बिस्तारै म भित्र पनि स्वार्थको बिऊ रोप्न आतुर छ्न

~राजेन्द्र शलभ~ सूर्य आफ्नै रापले डढेर कतै खोलामा झर्यो । खोला बग्न छोडेर त्यहीँ बालुवामै सुक्न थाल्यो ।

~राजेन्द्र शलभ~ सूर्यजस्तै ठूलो रातो टीका निधारमा लगाउँदा मेरी आमा साह्रै राम्री देखिनुहुन्थ्यो संसारकै सबभन्दा तेजस्वी स्वास्नीमानिस तर बुबा बित्नुभएपछि आमाले रातो टीका लगाउन छोड्नुभयो बिना टीका मलिन देखिन्छ आमाको अनुहार ।

~राजेन्द्र शलभ~ मेरो हातको कलम थुतेर तिमीले मेरो हातमा बन्दुक राखिदियौ बन्दुकको मोहले हो वा तिम्रो डरले मैले त्यो बन्दुक जोडले अँठ्याईरहेँ । तिम्रो बोलीले मलाई मोहनी लायो

~राजेन्द्र शलभ~ कसैले सोध्नु अघि म आफ़ै भन्छु, दिक्क लागेर नै बिदेशिएको हो म खानै नपाएर होइन तिमीले गरिखान नदिएर देश छोडेको हुं मैले । कसलाई मन हुन्छ र पराई देश्मा पसिना बगाउन को चाहन्छ र आफन्तहरूबाट टाढा बस्न

~राजेन्द्र शलभ~ थाहा छैन तिम्रा आँखाको सम्मोहनले सम्मोहित छु म या ओठको मुस्कानले । पहिले – पहिले त तिमीलाई देख्दा मात्र म सम्मोहित हुन्थेँ

~राजेन्द्र शलभ~ जब अचानक तिमी मेरो अंगालोमा कस्सिएर रुन थाल्यौं मैले केही सोच्नै सकिनँ । मैले केही गर्नै सकिनँ कुनै पुरानो घाऊ बल्झियो कि अतीतको कुनै पल याद आयो कि मेरै कुनै कुराले दुख्यो कि बुझ्नै सकिनँ मैले ।

~राजेन्द्र शलभ~ अखबारका पानाहरूबाट उछिट्टिएर रगत मनभित्र जमेछ रगत पखाल्नलाई पानी मनसम्म पुग्दैन र आँसुले रगत पखालिँदैन । हजुरआमाले भात पकाउँदै गरेको आगो कसरी हो उछिट्टिएर देशभरि सल्किएछ