Tag Archives: nepali literature

~बूँद राना~ जिऊँ शानसँग, मरौँ शानसँग नितान्त सुनौलो पहिचानसँग।

~बूँद राना~ नौलो हाँक हालिदिने समयलाई सलाम छ हतकडी फालिदिने समयलाई सलाम छ।

~बूँद राना~ घमण्डमा थपीथपी मात परेपछि स्याल–ब्वाँसा रमाउँछन् रात परेपछि।

~बूँद राना~ चिराचिरा परेको छ मान्छे ‘बाँचे’ भन्दै मरेको छ मान्छे।

~बूँद राना~ कुन्नि कस्तो टुनामुना जानेको छ गजलले काँचा–पाका जम्मैलाई तानेको छ गजलले।

~बूँद राना~ माला उन्ने निहुँ पारी भाँचिदियो डाली फूल भन्छ– ‘मान्छेलाई म भन्दिन माली।’

~बूँद राना~ मानिसले आफूलाई कुन्नि केमा ढालेको ढालेको छ ‘म हुँ मान्छे’ भन्न पनि लाज लाग्न थालेको छ।

~बूँद राना~ मुक्तिको तिथिमिति गन्दै छ कलैया ‘हुन्छ, उज्यालो हुन्छ’ भन्दै छ कलैया।

~बूँद राना~ जैले पनि खुकुरीको धार हदै भो फूलजस्तो जिन्दगीमा भार हदै भो।

~बूँद राना~ नसोध मान्छे कि म मूर्ति बनी ज्यूँदो छु जसरी हुन्छ नि ज्यूनु छ भनी ज्यँूदो छु।

~बूँद राना~ फैसला मुल्तवी मुद्दाको आज हुन्छ नि हो लुकेर होइन मैदानमाझ हुन्छ नि हो।

~बूँद राना~ फेर्नलाई सधैँ लुगा फेरेको छ मुलुकले नयँ लुगा भन्दै कोरा बेरेको छ मुलुकले।

~बूँद राना~ तीता–मीठा बातहरु याद आउँछन् घातकीका साथहरु याद आउँछन्।

~बूँद राना~ पारा चढेको  जो पारा हुन्छ मान्छे, मान्छेको आहारा हुन्छ।

~बूँद राना~ न छ बन्दुक, न तरबार गजलकार न हो तर लड्दैछ लगातार गजलकार न हो।

~बूँद राना~ उनी पनि सल्लाहमा आए राम्रो हुन्थ्यो मालसिरी भाखासँगै गाए राम्रो हुन्थ्यो।

~बूँद राना~ अझै सर्प ज्यूँदै छ हो बूँद राना मर्‍यो ठानी ढुक्कै न हो बूँद राना।

~बूँद राना~ सहरमा छ चर्चा उनी आउँदैछन् मुनाफा र घाटा गुनी आउँदैछन्।

~बूँद राना~ काँडामा टेकी पाइला अघि सारे पो जिन्दगी भुमरीमाझ परेको डुङ्गा तारे पो जिन्दगी।

~बूँद राना~ म बैह्रो र लाटो बनी चूप लागेँ म ढुङ्गा र माटो बनी चुप लागेँ।

~बूँद राना~ बसी बुइँगलमा यो गर्न थाले? खरो मेट्छु भन्दै दुबो चर्न थाले।

~बूँद राना~ अति गरे खति हुन्छ बुझे हुन्थ्यो माइलाले खति भए कति हुन्छ? बुझे हुन्थ्यो माइलाले।