Tag Archives: Chhabilal Kopila

~छविलाल कोपिला~ त्यो मध्यरातमा जब, उत्तर–पूर्वको कुनामा सप्तऋषि तारा उदाउँछ उसंगै उठ्छन्, ‘भन्सरिया’हरु छोट्की, खझ्ली, सँझ्ली र मझ्लीहरु पनि कोइ ‘कुठ्ली’ छाम्दै कोइ ‘भर्कन’ सुमसुम्याउँदै कोइ ‘चँचरा’ समाउँदै कोइ बच्चा कुल्चिदै कोइ यता ठोक्किदै, कोइ उता लड्दै यी सबैका कहानी … Continue reading →

~छविलाल कोपिला~ अचेल किन हो खै ! हामी भ्रममा छौं या शब्दकोष यहाँ त हरेक पाइलाहरुमा शब्दहरु झूठ बोल्न थालेछन् । ‘ब्वाँसा’हरु साच्चिकै जंगलतिर हुनुपर्ने ‘ब्वाँसा’हरु गुफाभित्र हुनुपर्ने तर, उनीहरु जंगलतिर छैनन् गुफाभित्र पनि छैनन् ‘ब्वाँसा’हरु त अचेल

~छविलाल कोपिला~ हे ! गाउँघर, आऊ तिमी प्रत्येक गाउँ–गाउँ र घर–दैलोमा नव उत्साह, जोस र उमंग लिएर त्यस्तै नव–सुवास र नव–रंग लिएर, अनि, प्रत्येक मानिसहरुको हृदयमा विकास र उन्नतिको कोसेली लिएर र ज्ञानको दियालो बालेर आऊ ।

~छविलाल कोपिला~ जब म, वाफ बनेर शिखर चुम्छु अनि, वायुसंगै शितल छुन्छु र गर्वले ढकमक्क फुल्दै अक्टोपस झै विभिन्न आकारमा सयर गर्छु अनन्त आकाशमा । सूर्य र ताराहरु छल्दै जूनसंग लुकामारी खेल्दै जहाज झै ब्रह्माण्डमा जब म,

~छविलाल कोपिला~ सुन कसैको कल्पनामा फल्दैन, कसैको सपनामा पनि फल्दैन, न त फल्छ, कसैको भावनामा ऊ त फल्छ, पसिनाको उर्लिदो भेलको मझ्धारमा । + + + + भोको पेट पसिना चुहाएर जमीन उर्वर बन्न सक्छ,

~छविलाल कोपिला~ मेरो घरको छेउमै बग्ने खोला छङ–छङ बग्ने खोला अनि, मीठो निद्रसंगै सुसाउने खोला होे, उही खोलामा ढुङ्गासंगै कति आनन्दसित पानी खेल्छन् पानीसंगै मिलेर बालुवाहरु पनि खेल्छन् त्यस्तै कैयौं वनस्पति÷कैयौं जीवहरु पनि, यसरी, ऊ हजारौकों भविष्य लेखिरहन्छ संधै ।

~छविलाल कोपिला~ अचेल, मेरा नयनका अदूर पर्दाभरि पोतिएका छन् रंगी–विरंगी वैचारिक रंगहरु हरियो, बैजनी, रातो अनि के–के हो के–के । हरेक बिहान निस्कन्छन् विकासका नारा लिएर सानेपाका हरियो जुलुसहरु, बल्खुका बैजनी किरणहरु,

~छविलाल कोपिला~ म, मेरो खुशीको लागि ईष्र्याको कम्बल ओढेर कसैको सुख चोर्न सक्दिन, वेदनाको शूल बाँडेर कसैका सहानुभूतिहरु जोड्न पनि सक्दिन । म त आँसु पिएर बाँचेको मान्छे यो जिन्दगीसंग म हार स्वीकारेर मृत्यु स्वीकार्न सक्दिन । थाहा छ मलाई

~छविलाल कोपिला~ निष्पट्ट अँध्यारो रातमा एक हूल मानवाकृतिहरू सीमानाको डिलसंगै खोलाको बहाव जस्तै हिडिरहेछन् । यता, डेहुरारिक–पातामा, बेटका–लाठी, सोनमुठ्–बर्हनी यथावत थियो, गुर्बाबा, सौंरा, खेँखरी–मैयाँ र ढमराज पनि आ–आफ्नै सिंहासनमा विराजमान थिए, र चारैतिर सेनाहरु तैनाथ थिए ।

~छविलाल कोपिला~ अनिता ! जब तिमी आँशुमा जीवन खोज्छ्यौ तिमी, तिम्रै आँशुमा बगिरहेकी हुन्छ्यौ अनि, तिम्रै आँशुमा तिमी जस्तै हजारौं अनिताहरु बगिरहने छन् । यसरी, अनिताहरु बगिरहँदा यहाँ हजारौं–हजार मनहरु भावविह्वल हुन्छन् अनि, हजारौं सपनाहरु पनि स्तब्ध हुन्छन् त्यसैले, अनिता … Continue reading →

~छविलाल कोपिला~ देश जलिरहेछ तिमी भने, प्रणय स्थलमा बसेर प्रकृतिले दिएका सृष्टिका लाखौं पराग हत्या गर्दै कलिला फूल दिएर अनि फूल लिएर प्रणय साटिरहेछौ अनि भन,

~छविलाल कोपिला~ यतिबेला, ग्रहण लागेको सूर्यको घाम ताप्न धोद्रो सिमलको रुखमुनि बसेर गिलास सोमरस पिइरहेछ । यता, मंसिर भित्र्याएर हँसिया र हटौडा चीर निन्द्रमा सुतिरहेछ भने, तिमी कालरात्रिको भजन गाइरहेछौ । ठीक यसैबेला,