Category Archives: नेपाली काव्य

~मधु माधुर्य~ पोलिएर सुन छटपटाउँदै आगोमा पानी पानीमा रुपान्तरित आखिर कसैकोे सौन्दर्य बनेर झकमक्क टल्कनुमा रहेछ भेद ।। सहेर घाम, पानी, बतास छटपटाउँदै मौसम र माटोमा टुसा, पालुवा र फूलमा रुपान्तरित आखिर आँखामा सौन्दर्य बनेर कसैको सिउँदोमा सजिनुमा रहेछ भेद … Continue reading →

~डा. मधु माधुर्य‘ जीवनले छाडे मृत्यु छँदैछ जीतले छाडे हार त छँदैछ त्यही मृत्यु र हारको गोरुले बैतर्नी तार्न नसके देशको वर्तमान नरक त मसँग छँदैछ म एक्लो छुइन साथमा मेरो छायाँ छ छायाँको मलाई माया छ म एक्लो छुइन … Continue reading →

~डा. मधु माधुर्य‘ पुल र बाटो बगाउँदे आप्mनो भलमा एकलव्य धूनमा पानी दर्किरहेछ गड्याड.गुडुड. चट्यांग बज्रिरहेछ टुहुरो बालकलाई मगन्तेले सान्त्वना दिइरहेछ ः ,,नरोऊ, बाबा, नरोऊ । पारिबाट मैले भोलि नाना, चाचा ल्याइदिन्छु ।,,

~डा. मधु माधुर्य‘ सिमलको भुवाभैंm कता कता माथि माथि उड्ने कता कता अथाह हराउने अनिश्चित स्वप्नहरुको स्पर्शमा हिजोआज बित्ने गरेका छन् चिसा ओछ्यानका रातहरु