Category Archives: नेपाली काव्य

~दिनेश अधिकारी~ ऊ अन्धो थियो सडकको पेटीछेउमा बसेर दिनभरि भजन गाइरहन्थ्यो आउँदा-जाँदा म उसलाई देख्थेँ ऊ- सायद आफ्नो आँखाहरुमा एकछत्त अँध्यारो हेरिरहन्थ्यो कुनै एक दिन

~दिनेश अधिकारी~ झण्डा हल्लाएर कसैले लाग्छ, रेल छुट्न लागेको सङ्केत दिइरहेछ र, मान्छेहरु त्यसलाई समात्ने हतारमा छन् भर्खरै कसैले लाग्छ, सिङ्गै सहर भुइँचालोग्रस्त हुँदै गरेको खबर सुनाएको छ र, मान्छेहरु भयभीत भागिरहेछन् अथवा- लाग्छ, यहाँ यत्तिखेर

~दिनेश अधिकारी~ ममाथि पिठ्यूँमा बसेर हात उठाऊदै यत्तिखेर– मेरो सानो छोरो तोते बोलीमा ‘हत् घोरा हत्’ भनिरहेछ र, चार हात-खुट्टाहरु टेकेर म, घोडा भाँतीमा घोप्टिएको छु

~दिनेश अधिकारी~ पर्ख ! अहिल्यै हातका खनखनाउँदा चुराहरु नफोर बच्चा-मुख आमा-छातीमा टाँसिनुको भाँतिमा चुल्ठीमा अल्झेको लालीगुराँस तिम्रो यौवनलाई असाध्यै सुहाएको छ सिन्दूर पखालेर-

~दिनेश अधिकारी~ औपचारिक रुपमा सम्बन्ध बिच्छेद पछि तिमीसँगको मेरो सम्बन्ध झनै प्रगाढ भएर आएको छ हामी जव सँगै थियौ- सबै उस्तै र एकनास थियो उही आकाश, उही परिवेश

~दिनेश अधिकारी~ उ भनिरहेथ्योः अनुशासनहीनताको पनि एउटा हद हुन्छ म यो देशको शासक पो हूँ त मेरो अनुमति विना नै खोलामा लहरहरु उठिरहेछन् आफु खुसी फक्रिरहेछन् कोपिलाहरु बिना हिचकिचाहट नाँचिरहेछन् हाँगा/हाँगामा फूलका पातहरु,

~दिनेश अधिकारी~ देख्नेहरुका लागि ऊ मर्‍यो र उसँगै- उसका जवाफदेही र जिम्मेवारीहरु मरे असफलता र पीडाहरु मरे यात्रा र थकानहरु मरे रोग र औषधिहरु मरे

~दिनेश अधिकारी~ अनुहारमा – ‘क्षय’ को आफ्नै एक्सरे टाँसेर निरन्तर जिन्दगीसँग युद्ध बोल्दै पोल्टाभरि ठेसका बालीहरु थापेर आफैँलाई आफ्नो टाङमुनि छिराएर – चटकेले जस्तो वा, बोक्न नसकेर भारी जेब्राक्रसको हाराहारीमा डङ्ग्रङ्ग बीच सडकमा लडेको कसैलाई देखियो भने

~दिनेश अधिकारी~ बाबुजी ! म पटक्कै इच्छुक थिइन बिहेको लागि मेरो उमेर गनेर आफूखुसी तिमीले नै मेरो लागि दुलाहा खोज्यौ तिलक तय गर्यौा बिहेको निर्णय गर्यौज सँगी-साथीहरू इतरिनु त थियो नै

~दिनेश अधिकारी~ -यो सुन हो लिन्छौ? -लिन्नँ। -खेतमा धान उब्जाउन सकिन्छ केही नगर्दा- खेतमा घर बनाउन पनि सकिन्छ केही नगर्दा- बेचेरै पनि खेतसँग सम्पन्नता साट्न सकिन्छ

~दिनेश अधिकारी~ अनुहारमा भन्दा तपाई श्रृङ्गारका प्रसाधनहरुमा आकर्षक देखिनुहन्छ ब्यवहारमा जस्तोसुकै भए पनि पहिरनमा तपाई सभ्य नै ठहरिनुहुन्छ मान्छे हुनुको नाता जोडेर कसैले बोलेको सायद तपाईलाई सह्य हुँदैन र, यसरी हेरिरहनु भएको छ मतिर बोल्दा- लाग्छ, तपाईको ओठको लाली बिग्रन्छ

~दिनेश अधिकारी~ फूल-सुन्दर छ सुकोमल छ सम्मोहक छ फूल-सबैका लागि प्रिय छ फूल- गाउँमा छ

~दिनेश अधिकारी~ पच्चीसबर्षे लाऊँ-लाऊँ र खाऊँ-खाऊँको उमेरमै ऊ पनि मरी ठीक एक वर्षअगाडि उसको लोग्ने मरेको थियो ! सिरानीमा उसको निजी भनिने टिनको एउटा बाकस थियो खोलेर हेर्दा

~दिनेश अधिकारी~ जसको गालाबाट धेरैपल्ट बतासले गुराँसको लाली चोरेर लगेको छ जसको छातीमा याम/बेयाम बाढीले ताडव-नृत्य नाच्ने गरेको छ जसको स्यूँदो पुछिदिएर समय/असमय बर्सातले उसलाई विरूप प्रस्तुत गर्ने गरेको छ

~दिनेश अधिकारी~ उज्यालोमा फूलहरु फुल्छन् चरा चिरबिराउँछन् सुकाउँछन् किसानहरु खेतमा धानका निहिनहरु र, भत्केका पुलपुलेसाहरु बनाउँछन् गृहिणीहरु- कुनाकाप्चाका कसिङ्गर बढार्छन्

~दिनेश अधिकारी~ स्टाफ होटल खोलेर बाटोमा भात बेच्ने ठूली, साहिली वा कान्छीलाई जत्ति पनि समय दिन भ्याएको छैन आफ्नी स्वास्नीलाई यो सत्य हो ! बाटैमा नुहाएको छु, बाटैमा खाएको छु आजको बास कहाँ पर्छ भन्नेसम्मको

~दिनेश अधिकारी~ पहाडैपहाडको बीचमा अर्घौतो आकारको बिनानिकासको पोखरी भएर बसेको छ जुम्ला। दौराको बाहुला र फेरले बिरामी सिँगान पुछ्दापुछ्दै नाकभरि कटकटिएर आफ्नै सासमा गनाएको छ जुम्ला।

~दिनेश अधिकारी~ १. ए नवजात शिशु ! तिम्रो नाममा मलाई एउटा शोकगीत गाउन मन लागेको छ २. भातका सिताहरु बटुल्नुबाहेक जिन्दगीमा- अर्थोक केही गर्न नसकेपछि घाइते भएको छ आफैँबाट आफ्नो मन र, मस्तिष्कभरि- चेतनाको पीडा

~दिनेश अधिकारी~ सेताम्य कपाल फुलेकी बूढीका थोता दाँतहरु झैँ टक्रक्क- यता एउटा टक्रक्क- उता एउटा र यदाकदा अङ्गुरका झुप्पाहरुकै भाँतिमा धेरै पराले र थोरै ढुङ्गे छानाको टोपी लगाएर एकै ठाउँमा गुजमुजिएका केही घरहरु छन् घरभित्र- अन्धविश्वासलाई विश्वास मानेर उग्राइरहेका केही … Continue reading →

~दिनेश अधिकारी~ बल्लतल्ल नौ महिनापछि बाकसमा बन्द भएर अरबबाट उसको लास आइपुगेको छ र, लास आइपुगेको कुराले उत्सवजस्तो उसकी स्वास्नी र छोराछोरीसँगै आफन्तहरुका बीचमा खुशीयाली छाएको छ !

~दिनेश अधिकारी~ अर्को विकल्प छैन र, आफू बसिरहेको ठाउँमा कसैले हस्तक्षेप जमायो भने मान्छेले कि त माटोमै मिल्न राजी हुनुपर्छ कि त उसकै टाउकोमा आफ्नो खुट्टा राख्नुपर्छ इतिहासको नाममा यही एउटा ज्ञान सर्वत्र छाएको छ