Category Archives: कविता

~लक्ष्मी प्रसाद देवकोटा~ क. प्राची सुत अति प्रतिभ प्रतापी दिव्य दिवसको अब अवसान ! आलोक प्रवच्चित आशामुख छन् सविषाद गवाही गाढा ! किरण दृष्ण ती तुहिन महीधर मौन खडा छन् मुख म्लान ! रुदित वाग्मती–जल छटपटले विलपी बग्दछ टाढा ! … Continue reading →

~लक्ष्मी प्रसाद देवकोटा~ क. यो राजा, जसमा हामी खण्ड, खण्ड सब जोहिई बन्छौं एक, हामी अनगिन जराहरुको एउटा बोटको पुष्प उदेक, जसका छत्र विशाल बनाउन हामी बन्यौं डाँडी, डाँडी, खाल्डा, डाँडा, लेक ! यो हाम्रो हो सगरमाथा, आदि ज्योतिका वाचाल … Continue reading →