~विनय कसजू~
अनुवाड: माेतीराम चाैधरी `रत्न´
‘चुनु, होमवर्क वरैलाे ? ’
‘टम्हन्ने वरुवा सेक्नु मामु !’
‘टब टे अाब किताब पढाे । गेम ज्याडा नाखेलाे ।’
‘खेल्ले नै हु मामु । बाबक इमेल आईल कि चेक करटु।’
मामु एकडम अस्टे कठी । माेर जवाफ फेन यस्टे रहठ।
आज मामु बहुट रिसागिली ।
स्कुलसे अईटी किल मामु महिन मिझ्नी डी। तर, आज नै डेली । उ टि.भि. हेर्टी रही ।
मिझ्नी खाई मामु नै बलैली टे मै अपनेहे भन्सामे गैनु । टेबुलके उप्पर हेर्नु। पट्रामे हेर्नु। मिझ्नी नै डेख्नु । अाे भन्सामसे चिल्लैनु, ‘मिझ्नी कहाँ बा मामु ? ’
मामु नै सुन्ली । टि.भि. क अावाज जोडले आइटहे । मै बहरीमे गैनु। मामु एक टक लगाके टि.भी. हेरटही । टि.भि.मे मनै लरल दृश्य डेख परटेहे ।
‘माेर मिझ्नी कहाँ बा मामु ? ’ मै लग्गे जाके पुछ्नु।
मामु पुलुक्कसे मही हेर्ली। अाैर भित्तामका घडी हेर्ली । फेन हुँकार आँखी टि.भी.मे पुगल ।
टि.भी. हेर्टी कली, ‘आज मै मिझ्नी नै बनैनु। डिनभर टि.भी.मे रमाइलो सिरियल आइटा । अलमारिममे चाउचाउ बा। पका । मै अब्बे अइम ।’
मही झनक्कसे रिस उठल। टाैन माेर रिसके का हुइ जे! मै रिसैम टे मामु डरैबे नै कर्ही। मै बिन रिसैले कनु, ‘मामु कहिया नै अभिभावक भेलामे प्रिन्सिपल सर अाबसे चाउचाउ मिझ्नी नै बनैहाे कहल बाट बिस्रागिली । हमार स्कुलके अाँजर-पाँजर काई चाउचाउ बेचे फेन नै पाइठ ।’
‘आज एक डिन खाऊ न छोवा । आज टि.भी.मे छोरे नै मिल्ना सिरियल आइल बा । चाउचाउ नै खैबे टे पैसा लेके जा, लग्गेक डाेकानमसे ज्या मन लागि वहे किनके खा । महि डिस्टर्ब नै कर ना आज ।’
मामु टि.भि. नै छार्ना हुइलि, मै गाेरा बजैटि निक्रनु । भान्सामे गैनु। फ्रिज खोल्नु । फ्रिजमे बिहानके बँचल भाट व टिना रहे । वहे टटाके खैनु व अपन कोन्टि गैनु।
बिस्टारम् सुटके मोबाइल खाेल्नु व गेम खेले लग्नु । ड्वाङ ड्वाङ गोली मारके पाँच जहन ढलाडेनु ।
गोली चलल आवाज मामु सुन्ली काहु उ अइलि व पुछ्लि, ‘होमवर्क नै करके गेम खेले लग्ले ? कट्रा गेम खेलटा । किताब पहरना हाे ।’
टि.भि.क भारि अावास सुनके मै पर्हे व होमवर्क करे मै नै सेक्ठु कना बाट मामु बिस्राडर्लि काहु । मै कनु, ‘मामु टि.भि. ढेर हेरे नै परठ कैके के बा घरे कहुइया । अप्ने भर ज्या कर्ले से फेन हाेजिना।’
माेर बाट सुनके मामु बहुट रिसैलि ।
‘रुक टाेर बाट मै टाेर बाबाहे बटैम । अउर कालसे मोबाइल चलैना बन्ड !’ कटि उ बाहेर निक्रलि ।
मामु अपन कोन्टिम जाके बरे जाेरसे केँवार लगैलि । भिट्टरसे सिरकन्या लगाइल सुन्नु ।
महि डर लागल । मै डक्टरुवक कहल बाट सम्झनु । मामुक ब्लड प्रेसर हाई बटिन । बिरुवा खइठि । ब्लड प्रेसर हाई हुइ टे मुटुक रोग हुनसेकु हुँ । डक्टरुवा मामुहे नै रिसैहाे कले रहे ।
मै बहुट बेर समय गवैनु कैके मामु बाबकठे सिकायत करहि टे मै फेन मामु टि.भि.म भुलल सिकायत करम करम कहिके मामुहे पटा रहिन । महिन मामु रिसाके ब्लड प्रेसर बढजिहिन कि कैके चिन्ता रहे।
मामुक काेन्टिक भिट्टरसे कुछ आवाज नै अाइल। मामुहे रिस उठटिन टे मुह छोपके सुट्ठि।
मै माेबाइल एकहाेर ढर्नु । होमवर्क करे खाेज्नु । मन नै लागल। पर्हे फेन नै सेक्नु । उप्पर छटहाेर हेर्टि हेर्टि कब निडैनु पट्टे नै चलल।
भान्सामे प्रेसर कुकरके आवाजले मै जग्नु । भान्सामसे मीठमीठ खैना चिज पक्टि रहन वास आइ टेहे । मामु भाट पकैनामे सिपार बटि । कट्रा मीठ सिकार, मम, पनिर पकौडा बनैठि । सम्झलेसे फेन मुहम पानी आइ लागठ ।
खानक वासनाले माेर भुख जागल। कब मामु बलैहि कहिके असरा लागल रहु । बहुट बेर हाेगिल । भुख लागल बेलाम एक मिनेट फेन एक घन्टाजसिन लागठ । मामु नै बलैलि टब मै अपनेहे भन्सम गैनु व ढिरेसे पुछ्नु, ‘मामु, आज घरमे किह खाना खान बलैले बटाे का ? ’
‘किहि बलैम ? किहु बलैले नै हुँ’, मामु ठाेर्चे झर्कटि कलि।
‘आज काहे मीठमीठ खैना पकैले बटे ? ’ मै अचम्म मन्टि पुछ्नु।
‘टाेर लाग पकैनु । आझुक मिझ्निक सट्टम!’
महि विश्वास नै लागल ।
‘टे महि काहे खाइ नै बलैलाे जे ? ’ मै पुछ्नु ।
‘माेर माया जिटट कि टाेर रिस जिटठ कहिके हेरटहु!’ कटि मामु महि अँगालोम कस्लि ।
‘मामुक मायाक अाघे केकर का लागि!’ मै कनु । ‘मामु एकठाे बाट कहटु नै रिसैहाे ना।’
‘का बाट हाे ? काेह ना हलि ।’
‘आज मामुक रिसले लिमिट नाघ गिल रहे ना । कम रिसैटाे मै मामुक कहल मानलेटु टे ।’
आज, बहुट डिनपाछे मै मामुकसँगै भन्सामे बैठके अट्रा मीठ मामुक पकाइल परिकार खैनस । टबे टि.भि. चुमाइल रहे व माेर हाठमे मोबाइल फेन नै रहे।
(स्रोत : रचनाकार स्वयंले ‘नयाँ रचना पठाउनुहोस्‘ बाट पठाईएको । )
