Tag Archives: ध्रुबकुमार सापकोटा – Dhruba Kumar Sapkota

~ध्रुबकुमार सापकोटा~ म सागर हैन मेरो कुनै छाल छैन मेरो कुनै तरंग छैन मेरा निम्ती के औँशी के चाँदनी रात मेरो छातीमा ज्वारभाटा उठदैन म सधैं एक नास -एउटै धुनमा लम्पसार छु तर म सुन्दर छु त्यसैले त तिमी

~ध्रुबकुमार सापकोटा~ साहित्यमा शीर्षक जे पनि हुन सक्छ लेखे एकजना भाईले – ” हिउँले आगो पगालेर ” देखे अर्का दाईले – ” जुनको चुम्बन ” देख्छु अब म पनि लेख्छु अब म पनि – ” पत्थरको आँशु ” – ” … Continue reading →

~ध्रुबकुमार सापकोटा~ आकाशलाई तिम्रो पछेउरी भनेँ बादललाई तिम्रो केश भनेँ झरीलाई तिम्रा आँशु भनेँ तिमीले किन बुझिनौ म कवि हुँ नि प्रिय !

~ध्रुबकुमार सापकोटा~ रात भरी भरी गल्ली गल्ली बाट भुस्याहा कुकुरहरुको अट्टहासले मेरो निदलाई तर्साउँछ खै सुन्तली, त्यो स्याल कराएको आवाज ? झिस्मिसे हुनु धेरै पहिले देखि रातको प्रथम प्रहर सम्म मोटरगाडीको कोलाहलले

~ध्रुबकुमार सापकोटा~ तिम्रो सौन्दर्यमा हराएँ , तिम्रो इतिहास सँग रमाएँ ! म तिमीलाई तिमी भन्दा पनि अग्लो टाकुराको कथा सुनाउँछु , तिमी भन्दा पनि सुन्दर देशको ब्यथा सुनाउँछु !

~ध्रुव कुमार सापकोटा~ हामी त्यो देशका बासी हौं जहाँ भ्यागुत्ताहरु सर्पहरु निल्छन् , मूसाहरु बिराला चपाउँछन् । हो हामी त्यो देशका बासी हौं जहाँ न्याउली, कोइली चुपचाप – चुपचाप छन् ,