Tag Archives: तीर्थ श्रेष्ठ – Tirtha Shrestha

~तीर्थ श्रेष्ठ~ तिमी थियौ म थिएँ हामीमाथि अनन्त आकाश थियो र, मधुर वर्षात् थियो प्राप्ति/अप्राप्तिको हिसाब थिएन ‘तिम्रो’ र ‘मेरो’को कुनै किताब थिएन । एकाएक आँधी आयो एकाएक पहाड खडा भयो

~तीर्थ श्रेष्ठ~ एकदिन नातिले बाजेसँग सोध्नेछ – बाजे, बाघ भनेको कस्तो हुन्छ मान्छे जस्तो हुन्छ कि मान्छेभन्दा भयानकको हुन्छ

~तीर्थ श्रेष्ठ~ बालापन र यौवनबीचको पुल कस्तो हुन्छ ? उमेरको हाँगो हल्लाई–हल्लाई मच्चिइरहेकाले झारेका फूलहरूजस्तो हुन्छ ?

~तीर्थ श्रेष्ठ~ अलिकता मनका उकालीहरू उक्लेर अलिकता मनका ओरालीहरू ओर्लेर तिमीलाई मायाले स्पर्श गर्न यसपटक म यहाँसम्म आइपुगेको छु, कतै बाँधिइसकेको मनलाई पनि फुक्का छोडेर । सल्लाका निर्दोषा हाँगाहरू भाँचेर उकाली उक्लँदा अलिकता मन पनि भाँच्चियो मनै त रहेछ –

~तीर्थ श्रेष्ठ~ शासनारुढ एक हूल पातकीहरूबीच मलाई मेरो कविको शिर झुकेको मन पर्दैन बरु भोकै मरोस् मेरो कवि मलाई उसको कान्ती मरेको मन पर्दैन अक्षरेका फूलहरूले कविसँग सुगन्ध माग्छ कवि अक्षर फूलहरूलाई सुगन्ध दिन्छ र अक्षरहरू जीवित हुन्छन् अर्थात्

~तीर्थ श्रेष्ठ~ नभेटिए जाती भन्दाभन्दै कुनै सुदूर टापुमा र त्यसको एकान्तमा तिमी भेटिएका छौ । उस्तै छौ तिमी गुलाफी तिम्रो ओठ उस्तै छ चाक्लो फराकिलो निधारमाथि कालो गुलाफ जस्तो केशराशि उस्तै छ

~तीर्थ श्रेष्ठ~ म देखिरहेछु निर्वस्त्र नाङ्गा छन् मेरा प्रियजनहरू यो कारुणिक दृश्य देखिनसक्नु छ र पनि देख्न बाध्य छु मेरा प्रियजनहरूका शरीर मात्र नाङ्गा छैनन् मेरा प्रियजनहरूका पेटहरू पनि नाङ्गा छन्

~तीर्थ श्रेष्ठ~ आमा हुन साह्रै असजिलो छ पहाड जस्तो उचाइमा पुगेर मैदान भैदिनु पर्ने मैदानमा पुगेर उकालो भैदिनु पर्ने सन्तानहरु कहाँ पुग्छन्

~तीर्थ श्रेष्ठ~ घण्टाघर छ समय बताउन असमर्थ धरहरा छ वरिपरिको दृश्य हेर्न असमर्थ रानीपोखरी छ आफैं नुहाउन असमर्थ असमर्थताको यो लस्कर लामो छ

~तीर्थ श्रेष्ठ~ बासनारहित तर प्लाष्टिक होइनौ तिमी लाहुरे फूल ! म यतिखेर युद्धमा क्षत–विक्षत मेरा पति संझिरहेकी छु काँचो धागोले बेरिएको चिठ्ठी लास गन्हाउने पेन्सन

~तीर्थ श्रेष्ठ~ आफ्नै चेतनाका किरणहरूको स्पर्शबाट म ब्यूँझेको छु र, तिमीलाई भन्दै छु ओ काठमाण्डू ! सिँगान खकार थुक र मलमूत्रले आल्हादित छौ तिमी । कसले काटिदियो तिम्रो हात ?