Tag Archives: सुरेन्द्र जोशी – Surendra Joshi

~सुरेन्द्र जोशी~ भन के कविता सुनाउ ? सुन्ने का लागि सुनाउ या गुन्नेका लागि सुनाउ प्रेम वियोगी कविता, प्रेम भोगी कविता सुनाउ ? हजार चोट का लाख पिडा छन

~सुरेन्द्र जोशी~ मेला र भिडमा भौतारिएको दुखको आरनमा आफ्ना सौखिन सपनाहरुलाई दाह गरि कंक्रिट र अर्ध इट्टालाइ माटो मिश्रण गर्दै मेची र महाकालीका किनारमा रापिएको सुर्यसङ्ग सौदाबाजी गर्दैन उसले, उ सधै नया युगको बिज रोप्दैछ उसलाई थाहा छैन त्यो बिज … Continue reading →

~सुरेन्द्र जोशी~ अनेक थुंगाहरुले सजिएको फूलबारीमा अनेक सुगन्ध हरु मग्म्गाउथे, जब म त्यहा पुग्दा अलग्गै सुगन्ध ले छोयो तब त्यो सुगन्धलाइ मुर्त रुप दिने सोच्दा एक डोरी निर्माण भयो टुट्न नसक्ने अजम्बरी डोरी जुन देशको भूगोलका सिमा हरुमा

~सुरेन्द्र जोशी~ मलाई महिला बन्न मन छ रातो सारी, सुन्दर नारि एक घर बारी छोरा छोरीका नाना, घरका अनेक बहाना झन त्यसमाथि दुर्गम मा कुनै गम नमानी बस्न मन छ सुन्दर नारि रातो लिपिस्टिक, निधारमा टिका, बर ले बार ले … Continue reading →

~सुरेन्द्र जोशी~ बीच मा लटरम्म फेलेको राता अनार पुरानो तार र बारको ओझेलमा खोलाको किनारमा सुहाएको छ बेहुलि जस्तै, पारि सिर्के डाडा बाट असारे आप जस्तै बेलुकी पख

~सुरेन्द्र जोशी~ तिमी रोयौ आमा, ति वेदनाका बिम्बहरुको नुनिलो स्वाद घुटु घुटु प्यूँदा, छोराले किरिया गर्दा तिम्रा पिण्डहरुमाथि तिलाञ्जलीको हस्ताअक्षर गरेको जस्तो लाग्छ ।