Tag Archives: रिजाल किरण ‘अन्जान’ – Rijal Kiran ‘Anjan’

~रिजाल किरण~ छन्द : प्रियंवदा धनसगै मन रहेछ जिन्दगी गनगने पन रहेछ जिन्दगी । नगदको बमन चाल पाउँदा नुहिनु नै झन रहेछ जिन्दगी ।

~रिजाल किरण~ छन्द : बहरे खफिफ आज मेरो मनमा कुरा छल्किदैछ । सम्झना त्यो काडाँ बनी तड्पिदैछ । निष्ठुरीको ढुङ्गा समान मुटुले यो चोट तीखो छाती भरी बर्सिदैछ ।

~रिजाल किरण~ छन्द : सामु दर्द पीडा कहाँ घट्यो ,उल्टै बढेर झर्नु नै थ्यो खुरुखुरु ,थोपा बगेर । याद चर्को घरीघरी बन्दिन्छ सारो निष्ठुरीले परै परै ,बस्ने गरेर ।

~रिजाल किरण~ छन्द : तिल्जे मनका वहावै ,फैलेर साथी कसरी बताऊ ,चर्किन्छ छाती । अवतार उन्को ,मान्थ्यौ नि बिष्णु कहिले नमेट्ने,छापो छ बाकी ।

~रिजाल किरण~ बहर : मुतकारिब मुसम्मन सालिम कयौं चोट खेपी ,म हाँसी रहेछु सधै घाउ सेकि ,म हाँसी रहेछु । अहोरात मेरा डुबेको नयन यी छुपाएर केही म हाँसी रहेछु ।

~रिजाल किरण~ बहर : हजज मुसम्मन सालिम कसैले यो हिया छेवै कटारी पो लुकायो कि । नयाँ नौलो दुखी हरदम उसैले पो सतायो कि । जता हेर्‍यो उतै लाली झुले मुस्कान छाएर मनैमा त्यो हुरी ठूलो उनैले पो चलायो कि … Continue reading →