Tag Archives: निर्मोही व्यास – Nirmohi Vyas

~निर्मोही व्यास~ मेरी कल्पू ! चिरसहचरी ! जिन्दगीकी जुहार ! प्यारी ! चारैतिर झलझली देख्छु तिम्रै मुहार यौटा यौटा पल छिन गरी गैसक्यो एक मास पर्खी पर्खी म त भइसकेँ प्रेयसी ! झन् उदास आयो वर्षा ऋतु सरस यो प्रीतिको … Continue reading →

~निर्मोही व्यास~ म प्यासी सदाको, तिमी हौ पँधेरो जहाँ पाउ तिम्रा त्यहीँ स्वर्ग मेरो तिमीलाइ पाए जुनी धन्य-धन्य नपाए छ संसार नै शून्य-शून्य सजाए छातीभरि विम्ब तिम्रो र आँखाभरी स्वप्न साँची सुनौलो बगी भावनामा, उडी कल्पनामा

~निर्मोही व्यास~ प्रीति हो सृष्टिको सार यौटै फगत् प्रीतिमा नै अडेको छ सारा जगत् चन्द्रका साथमा खिल्दछिन् चाँदनी खुल्दछिन् मेघका साथ सौदामिनी चुम्छ आकाशले धर्तिलाई कहीँ छिन् जहाँ रागिनी बज्छ वीणा त्यहीँ

~निर्मोही व्यास~ प्यार रोप्दा पीर पाए गीति गजल गाए विश्वासको सगरमाथासँग प्रीत लाए । काँडा सँगै फुले पनि काँडा हुन्न फूलमा मान्छे कस्तो हुन्थ्यो होला त्यस्तै हुन पाए ।

~निर्मोही व्यास~ मेरो प्रीति–प्रभातकी हिमचुली ! आऊ खुली झल्मल मेरो भाव–तरङ्गिणी ! बग तिमी गर्दै सदा कल्कल आऊ पङ्ख फिँजी उडेर भुरुरू ए सर्वसौभाग्यदा ! आँखामा बिपना भई बस तिमी मेरो सदा सर्वदा ० आभा स्वर्ण–प्रभातको गगनमा झल्केसरी झल्झल थोपा … Continue reading →

~निर्मोही व्यास~ अहा ! देश हाम्रो थियो स्वर्गतुल्य कठै ! आज भो रौरवै नर्कतुल्य हराए हिजोका सदाचार निष्ठा यहाँ छैन बाँकी कसैको प्रतिष्ठा ० मिलेरै बसेका सयाँै जात–जाति बने आज यी आपसैमा नजाती

~निर्मोही व्यास~ ढले आदर्शका मेरा सहारा बर-पीपल ओत लाग्न कहाँ जाऊँ ? कहाँ तापूँ म शीतल ? दधीची-शिविका निम्ति छन् ताता झीर आज झन् पासो थापेर जो चारो छर्छन्, ती दानवीर छन्

~निर्मोही व्यास~ गोटी षड्यन्त्रका चाहे जति चालिसियोस् प्रभु ! खसी घोर्ले, सिसी झिल्के जति ढालिसियोस् प्रभु ! घाम-जून हजूरैका हुने पेवा गए दिन नौ लाख पिल्पिले तारा जति बालिसियोस् प्रभु !

~निर्मोही व्यास~ बाँसुरी म, प्रिया ! हौ तिमी रागिनी सिन्चिदेऊ ममा प्रीति–सञ्जीवनी सृष्टि–सौन्दर्यकी सार यौटै तिमी अंश तिम्रो लिई रम्य छिन् मेदिनी ० आज प्याला भरी घोल सातै सुर प्राप्ति आजै त हो, भोलिको के भर ?

~निर्मोही व्यास~ चम्कँदै छन् यहाँ नक्कली लेखक लेख्छ ज्याला लिई ‘प्रेत’ले बे–धक चल्न खोज्छन् तिनै झन् बजारैभरि अब्बलै पर्न खोज्छन् हजारैभरि हुन्छ होटेलमा भव्य लोकार्पण खानको–पानको दिव्य आकर्षण

~निर्मोही व्यास~ हाँसूँ खितिखिती भन्दा पर्ने भक्कानिँदै रुन मर्नुपर्ने ‘जिऊँ’ भन्दा कठै ! कस्तो विडम्बना ? जन्म जीवनको आदि, मृत्यु जीवन–अन्त्य हो मृत्युउप्रान्त के हुन्छ ? अनुत्तरित प्रश्न यो। मान्छन् कोही पुनर्जन्म र कोही ‘हुन्न’ भन्दछन् ठानिन्छ – “कीर्तिवान् मान्छे–हरू … Continue reading →

~निर्मोही व्यास~ कविकुलगुरु हाम्रा ! आज तिम्रो जयन्ती सबतिर छ फुलेको कीर्तिको वैजयन्ती प्रिय ! उदित अमा* मा हौ शशी, चन्द्रिकाले जगमग जग पार्‍यौ दिव्य सोह्रै कलाले चिरिबिरि ध्वनि तिम्रो, भाव-सङ्गीत दिव्य हृदयभरि चुल्याई मक्ख पर्दै छु नित्य

~निर्मोही व्यास~ कतै उर्लिँदो वेदनाको नदीमा डुबी छट्पटाईरहेको थिएँ म बनी स्नेहले जिन्दगीको किनारा दियौ हात मीठो मलाई तिमीले ० तिमीसङ्ग ‘यायावरी’ स्वप्न मेरो— ‘लगाऔंँ दुवै सृष्टिको लाख फेरो’

~निर्मोही व्यास~ तिमी इन्द्रिनी हौ ? कि आकाशगङ्गा ? तिमी देखिँदा यो मनै हुन्छ चङ्गा नपाएर झल्को म कल्पीरहन्थेँ सधैँ सम्झनामा डुबुल्कीरहन्थें ० तपस्या फलोस्, गम्कियोस् सृष्टि आज प्रिया ! झुल्क पैह्री तिमी प्रीति–ताज

~निर्मोही व्यास~ १ यता हेर्यो — लथालिङ्ङ, भताभुङ्ङ उतातिर हरे ! सन्तोषको सास फेर्न जाऔँ कतातिर ! मारेर जनतालाई कसरी लोकतन्त्र भो ? नरहे देश नै ‘सग्लो’, के काम गणतन्त्र यो ? २ न छ राष्ट्रियताको ‘र’ न कहीं लाजको … Continue reading →

~निर्मोही व्यास~ पसेछु म विनापत्तो आयुको उत्तरार्धमा यही सङ्केत गर्दै छ जिन्दगीले जहाँतहाँ चौँसट्ठी वर्षको लामो यात्रा मैले तुरीसकेँ यत्रो अवधिमा जे–जे सकेँ कर्म गरीसकेँ सम्झिँदा आज ती सारा चल्छ अत्यासको हुरी साथसाथै छचल्किन्छ तृप्तिको रस–माधुरी जति हेरूँ, अझै हेरूँ … Continue reading →

~निर्मोही व्यास~ मभित्र छ्यौ तिमी–तिमी, तिमीभित्र छु म आज मेरो उँचाइलाई कल्ले सक्छ छुन ? हिजो जस्तो कहाँ हो र ! आज मेरो खुसी अझैअझै चुलिँदो छ हुँदै झुसी–झुसी !

~निर्मोही व्यास~ १ तिमी अपूर्व सुन्दरी, कलावती ‘शरन्निशा’**** त्यही कला पिएर जग्मगाउँछन् दसै दिशा लजाउँदी छ चाँदनी स्वयं प्रिया ! तिमीसँग सँगै तिमी भए पुग्यो, म बिर्सिदिन्छु यो जग २ तिमी पवित्र जाह्नवी, प्रणम्य वेदकी ऋचा तिमी कला र काव्यकी … Continue reading →

~निर्मोही व्यास~ छ यो मेदिनीसङ्ग नाता पवित्र यही स्वर्ग मेरो, यही पुण्य तीर्थ नखाऊँ कसैको कहीँ गाँस खोसी सकेमा अरूको बसूँ प्राण पोसी म आस्था बिसाऊँ सधैँ पात्रतामा

~निर्मोही व्यास~ बैसट्ठी वर्ष लागेको यो वार्धक्य उमेरमा बग्दै समय—गङ्गाको यो अनन्त प्रवाहमा पाँचपुस्ते थलाबाट चटक्कै चुँडिईकन म नयाँ ठाउँमा आएँ जिन्दगानी बिताउन कठै ! नियतिको भोग यो निष्ठुर विडम्बना तीनछक्क परेको छु पोख्नै सक्तिन भावना

~निर्मोही व्यास~ सौहार्दको सियो-धागो स्नेहको कुसुमावली- सँगाली यत्नले काव्य-माला वा विरुदावली उनियो उनकै निम्ति व्यासका प्रिय मित्र जो बस्छन् नारायणी-तीर ‘विनोदी’ काव्यका मियो ! तपसी, नित्य एकान्त-साधनामा रमाउने दम्भ-दुर्भावका द्रोही, मैत्रीका गीत गाउने

~निर्मोही व्यास~ सिँचेर स्नेह–धारले सिँगार्छु आज यो धरा तुल्याइदिन्छु प्यारले बसुन्धरा हराभरा अजस्र सृष्टि–स्रोत भै गरीरहन्छु सिर्जना उदासमा, निराशमा नवीन भर्छु जीवन भएर प्राणवायु दिग्दिगन्तमा म डुल्दछु बनेर फूल प्रीतिका जताततै म फुल्दछु

~निर्मोही व्यास~ १ काँडाका बोट आफ्नै छन्, छन् आफ्नै बोट फूलका देखिन्छ सह–सम्बन्ध पनि उस्तै जतातता उमे्रकै छन् यहाँ काँडा फूलका बोटमा पनि फुलेकै छन् यहाँ फूल काँडाका बोटमा पनि २ यिनको साथ–सान्निध्य उदाहरणयोग्य छ गुण, आयु भने फेरि सर्वथा … Continue reading →

~निर्मोही व्यास~ तिमी मेरी घाम–जून, तिमी मेरी ऊर्जा तिमीविना जिन्दगी यो खालि कलपुर्जा सितारकी तार मेरी ! रुन्झुनाऊ नित्य तिम्रो स्वरै सुन्दा पनि हुन्छ मन मत्त

~निर्मोही व्यास~ १ यतै तिमी, उतै तिमी, जताततै तिमी तिमी हरेक कोणमा तिमी, हरेक मोडमा तिमी तिमी हरेक फूलमा र पातपातमा तिमी तिमी दिवा र रातमा, प्रभातमा तिमी तिमी । २ तिमी त पाइलैपिछे र धड्कनैपिछे तिमी हरेक तिर्सनापिछे र … Continue reading →

~निर्मोही व्यास~ कस्तो हुन्थ्यो यो दिनलाई साँची राख्न पाए ! आजै जस्तो मेरो हजूर फेरि पनि आए ! छातीभरि छचल्किने आज खुसी कति मन मेरो चुल्बुलिने आज अति अति । कस्तो हुन्थ्यो यस्तै मन सधैँ सधैँ पाए ! आजै जस्तो … Continue reading →