Tag Archives: महेश प्रसाईं – Mahesh Prasai

~महेश प्रसाईं~ पार्थ, तिमी आफ्नो कुण्ठित चिन्तनको रणनीतिद्वारा द्वन्द्व र युद्ध, हिंसा र आतङ्क, ईष्र्या र कपट, आदिआदि विरूप नृशंस क्रूर–काँतर शब्दका लेपनहरूले यो महान् राष्ट्रको अस्वाभाविक परिभाषा

~महेश प्रसाईं~ आँखाको पनि रिदम हुन्छ चस्मामा कति विश्वास छ, ऐनामा सबै कुराहरू देखिँदैनन् कमसेकम तिम्रो ढाड देखिँदैन पिठिउँ देखिँदैन मेरूदण्ड देखिँदैन कुर्कुच्चाहरू देखिँदैनन्,

~महेश प्रसाईं~ आजकल तिम्रो तस्विरमा कुनै कोमलता देख्तिनँ, भद्दापन भएपनि हुन्थ्यो, कुन्नि कस्तो सुडौलको एकएक अनर्थमा क्रूरता र कलुषितताहरू कपट र अनर्गलहरू भित्रैदेखि मडारिरहन्छन्,

~महेश प्रसाईं~ अकस्मात् एक दिन एउटा प्रेतात्मा मसानबाट फुत्त बाहिर निस्कियो र मानिसको भेषमा देखा पर्‍यो, सडकको बीच चौराहमा, उसलाई पार्लियामेन्टमा जानु थियो,

~महेश प्रसाईं~ अलिकति उज्यालाकोगति हिँडिदिन्छु। कुनै शान्त–प्रशान्त धुनसित अलिकति अँध्याराको पाइला चपाएर कोलाहलमा पनि उज्यालाको गति हिँडिदिन्छु अलिकति स्पर्श उज्यालाको, अलिकति कलशको अलिकति टहक जूनको, अलिकति मधुमासको कतिपय रातले पोखेको चुकलाई नङ्ग्याएर

~महेश प्रसाईं~ सबैलाई थाहा छ सत्य निर्वस्त्र हुन्छ । त्यो सत्य आजकी द्रौपदी हुन् ती द्रौपदी निर्वस्त्र छैनन् । मणिमाणिक्य हीराजवाहरात वस्त्र आभूषण

~महेश प्रसाईं~ तिमी मुसलमान म सर्वमान ऊ हिन्दू यो बुद्धिष्ट, त्यो क्रिस्तान अर्को कोही शिख बहाई, एउटा चराले हेर्दा केही देख्दैन यी सबैलाई , उसले आफ्नो दृष्टिमा

~महेश प्रसाईं~ हरेक बिहान यहाँ पहिरो जान्छ हरेक दिउसो यहाँ असङ्ख्य निर्दोषहरूको एउटा शोकगीत मरणासन्न हुन्छ, त्यसैले पहिरो गयो त के भयो जान देऊ, त्यसैले तिम्रो निर्दोषितामा वज्र पर्योर त के भयो पर्न देऊ, कथङ्कदाचित् शोकगीत नगाऊ