Tag Archives: लक्ष्मीप्रसाद देवकोटा – Laxmi Prasad Devkota

~लक्ष्मीप्रसाद देवकोटा~ आँसु खसाली रोइरहेथेँ जीवन-वनको बीच, खोजी खोजी कतै तपाई मेरा मनको चीज । टुटे फुटेको आशामाथि नयन दुःखीका नीर ! कहाँ कहाँको, कता कताको, मेरो मनको पीर !

~लक्ष्मी प्रसाद देवकोटा~ क. सङ्घर्षद्धारा मिलेर मन्थन यी स्नायुजाली शिथिल हुनाले क्या फीँज निकाले ! किरण छरी दी तब कल्पनाले ! लडका–दिलमा रहने कविले धरम निकाले, कथा सँगाले ! ख. पुजारी डर भो, औ भक्त भो, अज्ञातलाई अज्ञेय पारी रचेर … Continue reading →

~लक्ष्मीप्रसाद देवकोटा~ सुन्दर युवक सुतेका रुखमनि थकित शिलाको तकियामा । यौटा घाँसी धार लगाई बसीरहेको हँसियामा ।। वनको मीठो गान घुसेको यौटाको मृदु सपनामा । यौटाको दिल स्वर्ग उडेको निर्मल जीवन बिपनामा ।।

~लक्ष्मी प्रसाद देवकोटा~ क. एक छिनको तरङ्ग भनूँ कि ? चाख लिनेले मार सुनूँ कि ? किनकि , कानेखुशीको एक कुरो हो ! लहड चरो हो ! एक तरङ्ग ! सनकी ! ख. ठोस जमीनमा उभ्भिरहेथेँ । चट् अल्प्यो ! … Continue reading →

~लक्ष्मी प्रसाद देवकोटा~ तीते पाती बटुलन जाती, माकुरजाली ल्याउन काती, डाकन भ्याक्ते कोरस ताँती, धापहरुको बालन बाती । छेपाराका रङ्गहरु ल्याओ ! चीलहरुका पङ्खा चलायो !

~लक्ष्मी प्रसाद देवकोटा~ क. दिनकरको बीउ झन्डै उम्यो मिरिमिरि–माटो फारी, दृश्य बदली निशिभर गाइरहिथिन् प्रकृति, तिनले रोपिन् अवश्य ! ख. हेर ! टुसाई आउँछ कलिलो, लाल पत्ती ली दुई बादल ! मानो लुँडेका बीज पलाउँदा हात ठटाउँदा खुशी बालकदल,

~लक्ष्मी प्रसाद देवकोटा~ क. गोली हो यो गोली हो, काननेर गाउँछ सुइँय ! रणको बोली हो आजको यो निम्ता भाइ ! बल्दो भोलि हो ! ख. चण्डीको यो गिडगिडी, रुद्रको यो तान ध्वनिले डाक्छ ध्वनिको ढेर, मुग्ध आज प्राण ! … Continue reading →

~लक्ष्मी प्रसाद देवकोटा~ क. के यी ताराहरु हुन् सारा अश्रुबिन्दुका रे जीवन ? फीका एक अँध्यारोभित्र, सुन्दर कोही सम्झी जल्छन्, ढल्छन् ? के यसैले विश्व–धनी ? सोध्छिन् उरमा शान्ति खसाली, अवनी ! ख. अपूर्व राम्री ए सुकुमारी ! तल फर्केकी … Continue reading →

~लक्ष्मी प्रसाद देवकोटा~ मान्छे किन भो टिन झैँ खोक्रो ? केवल काँचुली ? केवल बोक्रो ? वीणा जीवन उसले बुझेन, सुरसा सङ्गीत एक बजेन, हजार हवाले तारै टुक्रयो । मानवताको मुटु तुम्बा, गुँज्नैपर्दछ सुरले गम्म, मानिसप्रति भै मानिस आफु,

~लक्ष्मी प्रसाद देवकोटा~ पर पर कुइरी नील किनारा, स्वर्ग झरीकन जिमीमा छुन्छ, लामो सडकमा अडी यसबार, दूर चिहाई दृगले गुन्छ । बहुविध पत्थर कङ्कड, काँढा, बाढी, खाडी, उकाली हुन्छ, ओर्ली किरण र उक्ली डाँडा, दूर शिखरमा स्वर्ग नुहुन्छ ।

~लक्ष्मी प्रसाद देवकोटा~ क. कमजोरी हुन् दुःखकी बहिनी, श्रमकी छोरी ! दिनभर, दिनभर मन्थन गर्दै मानव स्नायु फींज सोहोरी, विधिले रचे रे कमजोरी ! इन्द्रधनुषको रङ्ग क्यै जोरी ! साँवली छन्, छैनन् गोरी ! तैपनि छन् फेनील हुरी !

~लक्ष्मी प्रसाद देवकोटा~ क. मीठो, मीठो, प्यारो गन्ध प्याज लसुनको आयो ! सूघँ बडो सरसरायो ! चट्याङ्गहरुमा जन्म लिएको, प्राणवायुको बाक्लो दाना त्रिकणी ओजोन्, माछा, माछा गह्नायो ! स्वर्गमा आज डीनर छ ! क्रान्तिपछि ! कि ? क्या हो ?

~लक्ष्मी प्रसाद देवकोटा~ क. पलक निमीलित आज निशि, प्रार्थना छन् सलिलदृशी ! ख. दुइटा उडुकण ढुल्कन्छन् बादलपरेला छिचली ! ग. निश्चल, निस्पन्द ! श्वासबन्द !

~लक्ष्मी प्रसाद देवकोटा~ क. स्याबास क्या ढकमक फुली ! दिव्य अपवाद ! संगमरमरमा ढली छौ धन्यवाद ! ख. वीरताको चरमचुली यो जनानी ! कुन कविले गायो फुली यो कहानी ए कुजात रानी !

~लक्ष्मी प्रसाद देवकोटा~ क. दूरदेशका आए अतिथि भारत–सागरका यी दूत ! लच्की आए, मुस्की आए, चिरपरिचित झैं, किरणप्रसूत ! पथ जानेका मेरा घरको नील अचलका चुली वार ! आए, आए ! मेरा स्वदेशी नीलिभ वनतिर जल कोमल छन्, चुहिन तयार … Continue reading →

~लक्ष्मी प्रसाद देवकोटा~ क. यमुनाजलमा बज्दछ मुरली ! जलमा बुलबुल रुन्छन् पिलपिल ! रुन्छन् कलकल ! यो तटको, वन छाया छवियुक्त यौवन, यौवन ! दिवानिशाको छाया अङ्कित, वियोगमिलनको क्रीडाभूमि, वृन्दावन ! यो मिलनको रोइरहेको इतिहास ! याद रुँदाको बास ! … Continue reading →

~लक्ष्मी प्रसाद देवकोटा~ दश धार्नीको बोझा पिठयूँमा, दोब्री ढाड, तीन कोश उकाली माघको हिउँमा, नाङ्गो हाड ! दुई रुपियाँको ज्यान छ जीउमा हाँक्नु पहाड ! पसिना कालो टोपी धरो छ, धूजा पट !

~लक्ष्मी प्रसाद देवकोटा~ छाती चिरीकन पृथिवीको दूध चुस्छन् मानिस, दुहुने मै हुँ । धूप झरीमा आत्मा परिशुद्ध बर्ख यी तनी बीस नहुँदो भौँ हुँ ! श्रृङ्गार हिलो, नङ्गा फिलो,

~लक्ष्मी प्रसाद देवकोटा~ स्वतन्त्रता हो मानवता रे ! घाम यही हो, कुइरो धनमा लाग्छ कहाँ र पता रे ? कुइराका सब काकहरु पनि बोल्छन् यसकै कथा रे ! सिक्रीका पनि पशुहरु भन्छन्ः “आजाद सबै छौँ सदा रे !” धेरै बोल्छन्, … Continue reading →