Tag Archives: कृष्ण वस्ती – Krishna Wasti

~कृष्ण वस्ती~ बात मारुँ के गरी म,बोली लर्बराउँछ । पात टाँसें तैपनि यो आँखा फर्फराउँछ ।। घुम्दा-घुम्दै पुगें म त कोशी किनारैमा । पानीसँग चल्दा-चल्दै डुबें विचारैमा ।।

~कृष्ण वस्ती~ डालीमाथि टिकुल्-टिकुल झिमझिम परेली । बेलौतीको दानो टोक्दै नाच्छ जुरेली ।। जिन्दगीको तीतो-मीठो भाखा सुसेली । टिकुल्-टिकुल डालीमाथि नाच्छ जुरेली ।। टिकुल्-टिकुल डालीमाथि…….

~कृष्ण वस्ती~ विरहमा आकाशले धारा बगायो कि , छिया-छिया धरतीले तारा खसायो कि ? रोक्न-छेक्न भाको छैन विदेश जानेलाई । तर कल्ले जोतिदेला गोरू जोभानेलाई ?

~कृष्ण वस्ती~ धरतीमा कलकलाउँदो बगेको छ मूल। सिर्जनामा फुलेको छ,अजम्बरी फूल ।। चुम लिम्बूले छोएपछि मसी गीत बन्छ ।

~कृष्ण वस्ती~ पिरतीको डोरी बरै काट्न नमिल्ने जे गरे’नि आफैंलाई ढाँट्न नमिल्ने । हेर्दा-हेर्दै चमेली त सेतै फुल्यौ नि तिम्रो-मेरो पुरानो त्यो याद भुल्यौ कि?

~कृष्ण वस्ती~ साँझ छ बजेभित्र गन्तव्यमा नपुगे यात्रुहरु अलपत्र पर्छन् भन्ने कुरालाई हेक्का राखेर बस निर्धारित समयमा सखारै बाटो लाग्यो ।यात्रीहरु मध्ये झ्यालतिरको १५ नं० सिटको पुरुष यात्रीले १४ नं०की नारीको अनुरोध स्वीकार्यो र उनीहरुले सिट साटासाट गरे ।यसबाट उनीहरुको … Continue reading →

~कृष्ण वस्ती~ प्रत्येक कार्यक्रमको शुरुमा ‘मानिसको अन्तर्राष्ट्रिय जाति हुनेछ’ अनि एकै जात-जाति धर्म भएपनि धनीले गरीबको शोषण गर्छ भन्ने भावको गीतले छोयो ।त्यसैले बाहुनको जात जनाउने टुप्पी-जनै फालेर म अभियानको हिस्सा बन्नपुगें।पहिरोमा बारी तानिएजस्तै तानिएकामध्ये गाउँकै भाइ, सुदीप मगर र … Continue reading →

~कृष्ण वस्ती~ खरायो र सिंहको कथा पढेपछि जोसँग बुद्धि छ त्यसले जस्तोसुकै शरीरको बलियोलाई पनि ठीक लगाउँछ भन्ने ज्ञान पाएको फट्याङग्रोले आफूलाई नकै बुद्धिमान् र बलबान पनि ठान्न थाल्यो ।रूख, कदापि हिंड्न सक्दैन तर ऊ हिंड्छ।सिंहलाई मार्ने खरायो रूखमा चढ्न … Continue reading →

~कृष्ण वस्ती~ फूल भए वसन्तलाई पर्खी-पर्खी फुल्थें। मूल भए सुसाउँदै मुहानलाई भुल्थें ।। बार-बार नपाइने जिन्दगानी कस्तो ? झरेपछि बिलाउँने शीत-दाना जस्तो ।। भोको पेट खोज्दोरैछ भोजनको गाँस ।

~कृष्ण वस्ती~ हिर्दयको पँधेरीमा पानी भर्दाभर्दै । परेलीमा लुक्नखोज्ने नानी चोर्दाचोर्दै ।। गीत मैले तिमीलाई छोएँ एकैपल्ट । सम्झनामा आफैंलाई धोएँ धेरैपल्ट ।। फूलजस्तो रुप तिम्रो बास्ना मग्मगाउँदो ।