Tag Archives: Jibnath Dhamala

~जीवनाथ धमला~ अलिकति दुखेको निष्कलङ्क सत्य टल्किरहेछ सहरको एक छेउबाट देखिएको अग्लो हिमालमा अलिकति नियास्रो बाध्यता घुमिरहेछ घण्टाघरका सुईहरूसँगै सडकहरूमा एउटा एकान्त झुल्कन्छ साँझका बत्तीहरूसँगै पशुपतिनाथको यस प्राचीन सहरहरूमा बादलहरूको कुनाबाट एउटा दिव्य सन्दर्भ चियाइरहेछ

~जीवनाथ धमला~ एउटा कुरुक्षेत्र जितेर म घर आइपुगेको छु, मेरो आगमनलाई— आमाका आँखाहरूबाट बर्सेको हर्षाश्रुका अविरल ध्वनिहरूले स्वागत गरिरहेछन्, आमाको अनुहारमा अहिले सत्य छचल्केको छ, मेरो विजयको अबिर पोतिएको अनुहारलाई यतिखेर आमाको प्रसन्न मातृत्वले देखिरहेछ ।

~जीवनाथ धमला~ नयाँ बान्की सजिएर लिपिहरू/ध्वनिहरू उभिएका छन् गल्छेँडा, चउरहरूमा पिरो धूवाँको नागबेली लर्को प्रश्नबोधकझैँ टाँगिएको छ छानादेखि छानासम्म ।

~जीवनाथ धमला~ प्रहर पलाहरू रङ लाउँदै उर्ध्वगामी थिए आकाशमा पलाहरू यात्रारत, बोक्दै थिए भारहीन सपनाहरूलाई, निराकार अघिल्ला प्रहरहरूमा डुबेका गीतहरू क्रमशः डोलिँदै भाखाहरूमा क्षितिजतिर उज्यालो डाक्दै थिए ब्यूँझिएका आँखाहरू विश्रामहरूमा आकाश चढ्न खोज्दै थिए नानीहरू, गौँथलीसँग खेल्दै गरेको सपना देखेर … Continue reading →

~जीवनाथ धमला~ नीलो आकाशमुनि चिसो हुरी बहँदै थियो आँगनमा/धुरीमा र फूलहरूमा, घाम डुबिसकेपछि बाँकी रहेको अलिकति उज्यालो आकाश देखेर त्यही उज्यालो छुन उड्दै थिए केही पक्षीहरू, मलाई लाग्यो— “डुब्न आँटेको उज्यालो छुन पुग्छन्/पुग्दैनन् तिनीहरू । उनीहरूको अभिलाषा साकार बनिदिए हुन्थ्यो” … Continue reading →