Tag Archives: इश्वर देवकोटा – Ishwor Devkota

~इश्वर देवकोटा~ कक्षा भित्र पसेपछि गर्जन ठुलै गर्नु हुन्थ्यो । सधै जसो सबजनाको सातो पुत्लो हर्नुहुन्थ्यो । हाम्रा गुरू डेढ अक्कले सधै यस्तै गर्नुहुन्थ्यो । गोफ्ले आँखा लामो जुँगा छड्के टोपि लाउनुहुन्थ्यो अंग्रेजीको पाठ भित्र मुनामदन गाउनु हुन्थ्यो हाम्रा गुरू … Continue reading →

~इश्वर देवकोटा~ यी कलम नाच्छन कापीका पानामा, जोडेर अक्षर कविका तानामा !! लेकका गुराँस चेलीका गुनासा ,

~इश्वर देवकोटा~ सुने पनि नसुने झैँ नाटक बहिरो पनको गर्छन तिम्रै आफ्नाहरु स्वार्थी सारा मनको सागर भर आशुले नै पिडा बगाई मनको तिम्रो दुख तिमि संग सधै एक्लो पनको स्वार्थी संसार मूल्य छैन मानबता र गुनको

~इश्वर देवकोटा~ तारा भै चम्कि रहलिन मीरा सम्झेर हे हरि, उर्लियो आज आशुको नदि सहन्छौ कसरि !! चेतना को दियो सल्काउदै तिमि धर्तीमा ओर्लिदा आशु नि हासो बन्दथ्यो हाम्रो तिमीले बोल्दिदा अनन्त सम्म हिजोको नाता नभुल्नु हे हरि !

~इश्वर देवकोटा~ बाबु छिरी, आप्पा र पासांग ल्हामु आङरिता… पेम्बा पनि पुगेथे हिउले नाम लेखेथे देशको झन्डा साथमा पसिना धारा माटामा के खान्थे तिनले था छैन

~इश्वर देवकोटा~ अस्तित्व आफ्नै भुलेर हो कि यो ठुलो भीडमै हराए झैँ लाग्छ दिल भित्र आफै शुन्यता जाग्छ | कोलाहल धर्ति अस्थिर छ आकाश

~इश्वर देवकोटा~ हिम च्यादर ओढी बस्ने पहाड मेरो शिर लडीबुडी खेल्ने काख तिनै पाखा भिर प्रभातको किरणमा न्यान्यो आभाष पाउँदा लेकबेशी उकाली र देउरालीमा छाउँदा बनका चरी साथि बने छहरा चाहिँ गीत प्रकृतिमै बस्यो मेरो अनौठो यो प्रित !!

~इश्वर देवकोटा~ हे आफु तर्सनेहरु किन अरु तर्साउछौ यी निर्दोष जनमा किन बम बर्षाउछौ | रगतको पोखरीमा तिम्रा भाइ बहिनि, अबोध आमा र बाबा छट्पटीए के गर्ने |

~इश्वर देवकोटा~ कलिलो हाम्रो यो जीवन बित्नेभो रहरै रहरमा, गास र बास काँ होला कोहि छैन आफ्नो यो शहरमा ।। गाँउघर छाडी हिडेको मनमा सपना बोकेर, रमाइलो भाथ्यो पहिले त शहरको झिलमिल देखेर ।।

~इश्वर देवकोटा~ घर सम्झी फर्कियो लाहुरे बिर्सियो की झैँ भाछ यो गाउँले बजाउ मादलु, छम छमी नाच्ने हो अब मायालु !! बन भरि धुपि र सल्ला लाहुरे आको गर्दिनु लौ हल्ला

~इश्वर देवकोटा~ त्यो परि खेत को डिलैमा बसी कोयेली गाउछे गीत कसले पो भुल्न सक्छ र साथि गाउघरको माया प्रित !! भदौरे झरी हटेर गयो खुल्दैछ आकाश सुबाश छर्दै सप्तरंगी फुलको चल्दैछ बतास !!

~इश्वर देवकोटा~ अब म आफैँ लेख्छु मेरो सहरको कथा जहाँ, फाटेकै लुगाले भोको पेट ढाकिन्छ, पटुका कसेर पापी रात काटिन्छ निर्दोष हरु नर्कमा जाकिन्छ अपराधका नाइके कुर्चीमा डाकिन्छ……!! अब म आफैँ लेख्छु मेरो सहरको कथा

~इश्वर देवकोटा~ मंसिरमा जम्मा गर्र्या दुइ चार मुरी धान प्वाल पारेछ भाकरिनै हे भगवान हाम्लाई होइन पापी दशैँ अझै उसैको रजाँइ त फेरी पनि ढाडे मुसैको !! ओछ्यानको आडमा थियो मान्द्रे भकारी कति चोटी लखेटेको रातमा हकारी

~इश्वर देवकोटा~ दरिलो पार कलिला पाइला सहारा म दिन्छु धर्म रूप धारी घमण्डि समाज सबैलाइ म चिन्छु कुल्चेर जाने समाज छ यहाँ हिड्नु है सम्हाली लडेर पनि चढ्नु छ बाबु जीवनको उकाली

~इश्वर देवकोटा~ म रुँदा सँगै रुन्छ मात्र ऐना मुहारमा मेरो अब हासो छैन !! कसुर खै कहाँ छ अपराध भो किन कति छन् सजाय देउ अब दिन सहन्छु सब चोट अझ थप्छौ हैन

~इश्वर देवकोटा~ अस्तित्व आफ्नै भुलेर हो कि यो ठुलो भीडमै हराए झैँ लाग्छ दिल भित्र आफै शुन्यता जाग्छ | कोलाहल धर्ति अस्थिर छ आकाश