Tag Archives: दीपक कुमार ज्ञवाली – Deepak Kumar Gyawali

~दीपक कुमार ज्ञवाली~ जतनले राखेको थिएँ पोल्टामा । हेर्दा हेर्दै खसेछ खाल्टोमा । माया बैगुनी साऊने माझेरीमा रुझ्दै रुझ्दै मर्‍यौ नि खोल्सिमा एकबारको जनममा

~दीपक कुमार ज्ञवाली~ उदाए रवि झमल्ल भएर संसारै उज्यालो भयो हेर कहिँ छैन अँध्यारो कुनाकन्दरामा सुदुर पश्चिमदेखि पूर्व सबै समान कहाँ छ यस्तो सुख सुबिधा सम्पन्न रोग भोक अशिक्षा बिहीन समाज कोहि छैनन् दुःखी मेरो राज माहाँ

~दीपक कुमार ज्ञवाली~ हासोसँग रोदनसँगै जीवनको नियम हो । हुन्न खण्डित कहिलै बुझ्नुपर्ने मानवले हो । किन किन आज मलाई नरमाईलो लागेको छ । संगीसाथी अलगहुँदा मन मेरो रोएको छ । १ सँगैखायौं सँगैबस्यौ हाम्रो शिरानी एउटै थियो ।

~दीपक कुमार ज्ञवाली~ समयको माग भन्दै मौन बसे । के देख्नुपर्‍यो जीवन बिछोडको । उठ समाऊ लहरा जीवन डोर्‍याउन । उगाऊ पानी आफ्नै जीवन बचाऊन । शेचनगर अःन्तकरण जाग्नेछ स्मृतिहरु ।

~दीपक कुमार ज्ञवाली~ उदाए झलमल्ल देशमा ज्योति फिंजाउँदै रवि । जागृत भयो आकांक्षा अब केहि गर्छ कि भनी । सच्चा सपूत भए देशको गर्छ कि भलाई भनी उदाए कै हो ? भूतलमाहाँ अठोट केही गर्छु भनी । १ शहिदका सपना … Continue reading →

~दीपक कुमार ज्ञवाली~ सुरु यात्रा ओह्रालो नैतिक पतनले । पयर थाम्छ कसले हा !हा !के भयो । कोेइली र काग चिन्ने समय थियो । काग भै ओरालो आज किन मर्‍यो ? चाेंचले टिप्छ बिष्टा यता उता हेरी । हा हा … Continue reading →

~दीपक कुमार ज्ञवाली~ हा हा के भयो यस्तो मृत्यु मडारियो गाथ गाथमा । आएर हेर प्रभु जगतमा मानवमा हा—हाकार छायो । दृश्य शत्रुसंग लड्नलाई बनाएका हात हतियारहरु । अदृश्य शत्रुरहेछ कोरोना भए निस्तेज हतियारहरु । १ ज्यान नलेउ भनी बिन्ति … Continue reading →

~दीपक कुमार ज्ञवाली~ देउरालीमा बस्दा बस्दै आमाको दर्शन पाएँ साक्षात् देवि आमा तिमी कुन लोकमा तिमी थियौ अनाथ बनाई बालकलाई

~दीपक कुमार ज्ञवाली~ श्रावण महिनाको कृष्ण पक्षको रातमा जुनकीरीको पिल पील उज्यालोमा जीवनको गन्तब्यमा हिडीरहेका बटुवाहरु भालेको डाँकसँगै सूर्याेदयको प्रतिक्षामा सहज जीवनलाई तिलाञ्जली दिएर देश र समाज बदल्ने अठोटले

~दीपक कुमार ज्ञवाली~ नेपाली हामी बहादुर भनि गर्दछौ हूँकार । पुर्खाको विरता गाएर मात्र समय फाल्दछौ । अस्मीता देशको लुटीदैछ कहाँ छौं नेपाली । सामाजिक सञ्जाल रङ्गाउँदै देखाउँछौं देशभक्ति । सुशेली हाम्लाई बिरानो बन्दै त्यो कालीनदीको ।

~दीपक कुमार ज्ञवाली~ ऋतुराज वसन्त बयष्कतामा पदार्पण उद्बेगमा अबिछीन्न विचरण कटाक्षीत अपल्वीत बृक्षहरु बाझोँपनको विरहले लोलाय झैं सर्माय झैं मुर्झाए झैं

~दीपक कुमार ज्ञवाली~ बनायौ डसना जोडेर साना चकटीहरु । बस भन्दै बिशाल डसना ओछ्याई दीयौ तिमी नजन्मेकोभए बन्दैनथ्यो नेपाल यो । देशनिर्माणकर्ता बिर्सने कस्तो नेपाल भयोे । नमन गर्छु तिमीलाई खोलेर हृदय मेरो । पहिला ठूलो जन्मभूमि हो त्यसपछि अरुहरु … Continue reading →