Tag Archives: चन्द्र घिमिरे – Chandra Ghimire

~चन्द्र घिमिरे~ नहुनु भयो! संसारको एक कुनामा चिकित्साशास्त्रतर्फको नोबेल पुरस्कार विजेता छानेकै दिन अर्को कुनामा मान्छे भटाभटी रोगाए

~चन्द्र घिमिरे~ मान्छेले कुल्चेरै औलो भगाएको देहाततिर मीनपचासमा पुग्दा कालाज्वरले जामुन झैं नीला–काला र पाटाखाडीमा पटुवा झैं गनाएका मामाहरू घमौराले चिलेको म भान्जाबाबुलाई सियाल ओताउँदै देहात चिनाउँथे । कट्टु नअडिने छोटुसँग माछालाई बल्छी थाप्थ्यौं अनुहार न दनुहारको भ्यागुतो पथ्र्यो हिलोबाट … Continue reading →

~चन्द्र घिमिरे~ सुदूरपूर्वको क्यासिनो रात स्थगन गरेर लावारिस सालका पातहरू सल्र्याङ–सल्र्याङ सन्त्रास बजाउँदै आयो अर्को आइतबार । सुर्ताको सुर्ती मल्दै मलेशियामै हात छुटेको रघुवीरको खुइयऽऽऽ तन

~चन्द्र घिमिरे~ घर–घरलाई सख्खारै मन्त्र फुक्न कंगारुझैँ गुड्कँदै आउँथ्यो सूर्य ऊ रैनछ अब । फकलैण्डमा लडेको कप्तान र थियो छातीमा तक्मा ऊ पनि रैनछ अब ।

~चन्द्र घिमिरे~ मान्छे बेच्ने पहाडबाटउर्मिला, कल्पनासितै जँड्याहा लोग्नेबाट आजित सुनितालाई काखे छोरी सहित सूर्ती झै खरिदेर चढाएको फर्जी सपना थियो भेलपुरी खुवाउँदै रेलबाट ओराले र मिसियो बगिरहेको मान्छेको समुद्रमा प्वाल परेर डुबिरहेको नौका यो धारिलो महानगरमा। सम्पादक रहेछ कपाल कुर्लुङ्ग … Continue reading →