Tag Archives: बिमल गुरुङ – Bimal Gurung

~बिमल गुरुङ~ रुख त्यस रुख रोगको प्रारम्भिक छडीले स्पर्श गरेको थियो जसलाई, त्यस बखतदेखि जुन बेला लगातार मृत्यु भइरहेको थियो कमिलाहरुको टाउको भारी भएर हातमा-खुट्टामा-औंलाहरुमा र पाखुराहरुमा गोलीका दानाहरु हुत्याएर के हुन्छ !

~बिमल गुरुङ~ आगोहरु-जिन्दाबाद ! सरासर पानीहरु मुर्दाबाद! मुर्दाबाद-पानीहरु ! जिन्दाबाद-आगोहरु ! जिन्दाबाद आगोहरु ! सरासर आगोहरु-जिन्दाबाद ! ढुँगेकालदेखि नै पानीहरुले आगोहरुको छातीमा घोडा हाँक्दै आइरहेका छन्

~बिमल गुरुङ~ नेपाली टोपी पुरानो ज्याकेट फ्याङ्ल्याङ सुरुवाल छालाको कालो जुत्ता खाइलाग्दो शरिर होचो कदको मान्छे तर बिचार अग्लो । चिच्याउँदैनन् उनी

~बिमल गुरुङ~ खुसाएका छन्, चे ! तिम्रो हत्यामा पृथ्वीका ईश्वरहरु खुसाएका छन् । तिम्रो हत्यामा नेविन र निक्सनका कोमल पत्नीहरु खुसाएका छन् । खुसाएका छन् तिम्रो हत्यामा निक्सनका चटारिएका नक्कली छोरीहरु खुसाएका छन् । मरे पनि तिमी करोडौं करोडौं दासहरुले … Continue reading →

~बिमल गुरुङ~ कता छ ट्याँकी कता छ? कता छ पाइप कता छ? म, पाइपबाट पानी भर्छु ट्याँकीमा । कता छ सलाई कता छ? कता छ पेट्रोल कता छ? कता छ पराल कता छ? म, परालमा

~बिमल गुरुङ~ मलाई थाहा भयो मान्छेहरु अझ निन्द्राको जङ्गलबाट उम्केर खुल्ला चौरमा पुगिसकेका छैनन् त्यो खुल्ला चौर जहाँबाट आफूलाई हेरिन्छ जहाँबाट अरुलाई हेरिन्छ जहाँबाट सारा संसार देखिन्छ । तर, जति जागेका छौं हामी

~बिमल गुरुङ~ मैले आँखबाट बगाएको नदी त्यसै बगेको छैन मेरो कलेजो टुक्रा-टुक्रा छिनिएको मैले बिर्सेको छैन के गरेन त्यसले? त्यसले मेरी भाउजूहरुलाई गल्ली-गल्लीमा नाङ्गो नचाएको थाहा छ त्यसले मेरी बहिनिहरुलाई ढुँगा हान्दै स्टुडियोबाट जिस्क्याएको थाहा छ ।

~बिमल गुरुङ~ ढुँगाहरु छानामाथि बर्सिरहेछन् बर्षाको पानी के ! ढुँगाहरु बर्सिरहेछन् थाना बाहिरको प्रहरी भ्यान चकनाचुर भइरहेछ गोली चलिरहेछ । केटाहरु बाहिरबाट ढुँगा हानिरहेछन्

~बिमल गुरुङ~ औंलाम बिंडि च्यापेर एकजोडा मान्छेहरु सडकको छातीबाट हिंडिरहेछन् खडेरी परेका उदास-उदास खेतहरुमाथि आकाश पानीको गीत गाइरहेछ मातेर एक ट्वाक अमृत जलले नौजवानहरु होटलबाट निस्किरहेछन् भेलियम खाएर केटाहरु चोकको फलैंचामाथि हल्ला मारिहरेछन् म बबुरो दाईसंग अगुल्टो मागिरहेछु म मुखमा … Continue reading →

~बिमल गुरुङ~ निरंकुश हावाहरु ! म तिमीहरुलाई चुनौती दिन्छु कि तिमीहरु धारिलो झोंकाहरु बोकेर बज्र ! तर, शिरिषका रुखहरु शिर नझुकाई उभिरहन्छन् पुलिसका जुत्ताहरु पानीलाई हिर्काइरहेछन् पानीहरु बगिरहन्छन् ।

~बिमल गुरुङ~ बन्दुक के हो, अच्या … म थुक्छु लाखौं लाख थुक बेकार छ तिमीहरुको बन्दुक बन्दुक … ?! आच्या … बज्र ! ओईरेऊ !

~बिमल गुरुङ~ हेरिसकें प्लेयरको छेउ झ्यालतिर टेबुलतिर खै कता परेछ? देखिएन चाबी पित्तलको चाबी । अघिदेखि मेरो प्यारो खैरो कुकुर

~बिमल गुरुङ~ म आज यहाँ अब बस्न सक्दिन रातभृ लामखुट्टेको अटुट आक्रमण रातभरि गीत ट्वाँ … ट्वाँ … तपाइले भन्नुभयो आज राति मिठा मिठ बातहरु मारौंला

~बिमल गुरुङ~ झण्डा फहराइरहेछ घडीको काँटा कबिता गुन्गुनाउँदै सडक हिंडिरहेछ बतास चलिरहेछ टेलिफोनको पोलमाथि हँसिया र हतौंडाको रातो झण्डा फहराइरहेछ आकाशलाई रातले हिर्काइरहेछ आकाशको आँखाभित्र पिडापूर्ण आँसुको

~बिमल गुरुङ~ बिश्राम लिएको छ चक्काले जुन बयल गाडीको हो । कसैले नसोचोस् समुद्रभित्र डुबेको छ संधैको निम्ति बत्ती । बत्ती आफैंमा प्रज्वलित हुन्छ

~बिमल गुरुङ~ एकाबिहानै यो के छट्पट? के वाक्क खुट्टा चट्टाईमा बजार्छु थुक्छु भूईँतिर एकाबिहानै यो के छट्पट के गरुँ? बानी बिगारी त्यो केटिले संधै त्यसलाई देख्न पाए हुन्थ्यो जस्तो मात्र लाग्छ

~बिमल गुरुङ~ बिहानै उठ्छ्यौ मिलाउँदै कपाल हामी बस्ने यो देश हो नेपाल पँधेरा जान्छ्यौ गाग्री बोकि दुखिको दिन फिर्ने छ भोलि

~बिमल गुरुङ~ च्वाईं … च्वाईं … आमा तपाई तरकारी पकाइरहनु भएको छ यता मेरो मन दुखिरहेछ तपाईलाई सताउन मन लाग्छ तपाई रिसाएको हेर्न आनन्द लाग्छ तपाई भन्नु हुन्छ म तपाईंसंग कहिल्यै तपाइलाई सन्तोष दिने कुर गर्दिन ज्ञानी कुराहरु गर्दिन तर,

~बिमल गुरुङ~ असंख्य मान्छेका असंख्य कुर्सीहरुमा म पनि बांच्दै लंगडो एउटा पँखा करैकरमा नृत्य प्रदर्सन गरिरहेछ भत्किएको सौन्दर्यमा विहुल बाँधेर धरहराबाट हामफाल्न आँटेकी कुनै शोकाकुलग्रस्त कुनै स्वस्नीमान्छे झैं आँखामा ‘बैकाल’ सजाएर

~बिमल गुरुङ~ उ मर्‍यो त आफैलै आफैलाई मार्‍यो ऊ मसानघाट पुग्यो त आफैले आफैलाई पुर्‍यायो मरुञ्जेल मुसा खान थालेपछि मुसाले पनि टोक्न सक्छन् टोक्यो । उसलाई हामीले विष खुवाएर मारेका होइनौं

~बिमल गुरुङ~ अब म घोर तपस्या गर्छु म सोच्न थाल्नेछु कि मैले धेरै-धेरै महिनाहरु शुन्यमा बिताएँछु म सोच्न थालेको छु चल्न सक्दैन यसरी काम अब म घोर तपस्या गर्छु अब मेरो तपस्यालाई कुनै सुन्दरी मेनकाको उत्तेजक हाउभाउले भङ्ग गर्न सक्दैन

~बिमल गुरुङ~ अब मुद्दाको कविता लेख्न लागेको छु बर्षौं – बर्ष देखि आकाशतिर नियाल्दै आफ्नो शुरमा आफ्नै सुसाहट बोकेर बगिरहेकी बगिरहेकी दुधकोशीको तिरमा बसेर लेख्न लागेको छु, लेख्न बसेको छु