Category Archives: कविता

~अनुप जोशी ~ कहिले उज्यालोले अँध्यारोलाई लखेट्थ्यो कहिले अँध्यारोले उज्यालोको उछितो काढ्थ्यो एकपल्ट हरियो रङ्गीएका वृक्ष-लतिकाहरु स्वत: पहेँलो रङ्ग ओढ्दथे र कुनैबेला नाङ्गै पनि बस्दथे । यस्तैमा मैले बुझ्न थालेको थिएँ कि समय घडीमाजस्तै सर्कुलर घुम्दो रहेछ ।

~अनुप जोशी ~ म प्रत्येक दशैँमा गाऊँ फर्कँदा उनी छाँया रङको मजेत्रो ओढेर थुम्काको चौतारीमा बसिरहेकी भेटिन्थिन् उनी चौतारी छलेर अगाडी बढ्ने हरेक यात्रुका अनुहार पढ्दथिन् यति विघ्न व्यस्त देखिन्थिन् कि उनलाई आँखाको कचेरा फाल्ने फुर्सद हुँदैनथ्यो

~अनुप जोशी ~ म स्थापित सपनाकार भैसकेको थिएँ आफुले चाहेजस्तै सपना देख्थेँ मुर्कट्टा भूतहरुलाई बोलाउँथे सबैभन्दा डरलाग्दा राक्षसहरुलाई मेरो निम्तो पुगेकै हुन्थ्यो र म सपनीमा सँधै महाभारतभन्दा भयङ्कर

~अनुप जोशी~ दैत्यिक उन्मुक्तीको तलासमा क्रान्तिरुपी विगुल सल्काउँदै गर्दा मेरा उत्तेजित धमनीहरु खल्बलीए । पिचासे मनहरुलाई – सांसारिक अलौकीकता पाच्य भएन । तरङ्गीत आश्या नगरी उत्ताउलो बन्दै गए । भ्यागुते उफ्राईहरु निश्क्रीय पारिए। साङ्गठनीक यथार्थवाद ओइलाए । सुर्यास्त पछिको चन्द्रे … Continue reading →

~अनुप जोशी ~ कुनै धागोको रुमाल थियो त्यो सात दिन सात रात कुरुष चलाएर तिम्ले बुनेको तेतिबेला तिम्ले मलाई उपहारमा दिएकी थियौ नाइँनास्ति गरी गरी मैले राखेको थिएँ सर्टको खल्तीमा अहिले एकाएक खल्तीबाट भित्र छिरेर तेसले मेरो मुटुको आकार लिएको … Continue reading →