Author Archives: Editor

~दिनेश अधिकारी~ हातमा चुरा, निधारमा टिको, न पोते गलामा म कति टिपूँ आँसुको फूल वैँशको बेलामा ? बोलाए हुन्थ्यो बादलले सँगै म जान्थे उडेर लगे नि हुन्थ्यो खोलाले सँगै म जान्थेँ बगेर

~दिनेश अधिकारी~ सधैँ सुन्न पाऊँ खबर तिम्रो खुसीको धोएर जाऊ साथी मनमा भए नमिठो बिछोड भन्नुहुन्न यो रीति हो सबैको छेकेर छेकिँदैन सुवास पिरतीको

~दिनेश अधिकारी~ मैले मन दुखाउन छोडेँ अरूसँग रिसाउन छोडेँ दुख्ने पनि आफ्नो मन त हो मैले आफूलाई सताउन छोडेँ संसार हो यो संसारमा सयौँथरी मान्छे हुन्छन्

~दिनेश अधिकारी~ मै मरिगए सम्झना राख्नू— माटो भो नभन्नू काँडा नै थिएँ भने नि मनको घाउमा सम्झिनू तर, क्वै बेला सम्झिनू मलाई, क्वै थियो भन्दिनू व्यर्थैमा चित्त दुखाएँ हुँला आँखामा उस्तै धुवाँएँ हुँला

~दिनेश अधिकारी~ मेरो भन्नु ओताउन छानु पनि छैन पैँचो दिन अन्न छैन, मानु पनि छैन कसोगरी काट्नु जुनी ? कहाँ राख्नु मन ? किसान हुँ तर आफ्नो खेतबारी छैन कतिचोटि प्यास पनि पसिनाले मेटेको छु

~दिनेश अधिकारी~ मलाई नजरको ईशारा नदेऊ मलाई अधरको पुकारा नदेऊ बरु आँसु देऊ, अँजुली म थापूँ अँगालो फिँजाई कुनै लोभ नदेऊ यो तृष्णाको नाता कति टिक्न सक्छ ?

~दिनेश अधिकारी~ बोझ नहोस् मेरो माया, बाधा पनि नहोस् भन्छु जुन दिन मनले पराई देख्छ, हाँसीखुसी छुटौँ भन्छु माया भन्नु माया नै हो यसलाई सधैँ चोखो राखौँ

~दिनेश अधिकारी~ बैँसजस्तो बादल हजुर बादलजस्तो बैँस आकाश छुन नसके नि धर्ती छोड्दो रै’छ खेलजस्तो कतै जोड्ने, कतै छोडिदिने

~दिनेश अधिकारी~ पग्लेर जाने हिउँ म होइन सुकेर जाने शीत म होइन आफैँ म बाटो, आफैँ नै यात्रा म अल्पी जाने मधुमास होइन पर्दैन बाल्नु दीयो कसैले अँध्यारो आफैँ म रोक्न सक्छु

~दिनेश अधिकारी~ निर्दोष छु आफू भन्ने देखाउन उसै दोष तिमी नदेऊ मलाई घोची नराख बेहोसीबाट जागा गराई फेरि मलाई तौलिने वस्तु होइन माया गल्ती भो भन्दै दोहोरो गन्न छुटेको वस्तु होइन विश्वास खोजेर फेरि भेटिन्छ भन्न

~दिनेश अधिकारी~ नाम्लोमा खापी डोकाको भार हिँड्नु छ सधैँ उकालो भीर कहाँ बस्छ कुन्नि मान्छेको द्यौता देख्दैन क्यारे दुःखीको पीर खुट्टाले टेक्न नसक्ने ठाउँ शिरले टेक्तै म पुग्छु गाउँ

~दिनेश अधिकारी~ तिमीलाई यस्तो म माया गरूँ नघट्दै यो माया म आफैँ मरूँ खुसीका उज्याला सबै रङ्ग टिप्दै जति छन् जीवनका दिलासा समेट्नै

~दिनेश अधिकारी~ काँडा हुन्छ, मोड हुन्छ, बाटो हो यो जिन्दगानी हिँडिरहे पुगिनेछ, नपुगिने ठाउँ पनि दुःख पनि केही छिन, सुख पनि केही छिन एउटै हो बुझ्न सके दुःखसँग भाग्नु किन ?

~दिनेश अधिकारी~ कत्ति हो कत्ति मायाको बाटो, आँखाले बोल्छ ओठको साटो मैले त भाकेँ मायामै जुनी, माटोले छोडे मन हुन्छ बाटो जुर्‍यो कि कतै एकान्त–भेट, नखाए पनि भरिन्छ पेट लाग्दैन जाडो पुसैमा पनि शीतलु लाग्छ वैशाख–जेठ